Ten jubileusz przypomina o męczeństwie, o kroczeniu za Jezusem do końca

Z udziałem abp. Salvatora Pennacchio, nuncjusza apostolskiego w Polsce, odbył się jubileusz 50. rocznicy nadania kościołowi św. Stanisława BM tytułu bazyliki mniejszej. Dokonał tego 21 czerwca 1967 r. papież Paweł VI.

Mszy św. jubileuszowej przewodniczył abp Salvatore Pennacchio, nuncjusz apostolski w Polsce ks. Rafał Pastwa /Foto Gość

Gości powitał abp Stanisław Budzik. – Gromadzimy się w tej świątyni, aby podziękować za te wielkie dzieła, które się tu dokonują i dokonywały przez wieki. Tu, w sercu miasta. Wyrażam również radość, że po raz pierwszy w Lublinie i na ziemi lubelskiej jest obecny przedstawiciel Ojca Świętego Franciszka – nuncjusz apostolski w Polsce abp Salvatore Pennacchio – mówił w kościele o. dominikanów metropolita lubelski.

Homilię wygłosił abp Wojciech Polak, prymas Polski. - W 50. rocznicę tego wydarzenia zgromadziła nas dziś tutaj wdzięczność wobec Boga nie tylko za obdarowanie tej świątyni tak czcigodną godnością, ale nade wszystko za całe minione półwiecze, w którym bazylika ojców dominikanów, przyozdobiona tytułem „basilica minoris”, hojnie otwierała swoje podwoje tym wszystkim, którzy zapragnęli pójść i poszli z radością na spotkanie z Panem – mówił metropolita gnieźnieński.

- Dzisiejszy jubileusz skłania nas, aby spojrzeć na krzyż, na Ukrzyżowanego, albowiem w tym spojrzeniu jest życie. Widzieć więc i patrzeć to znaczy nade wszystko pojąć, a więc wewnętrznie przyjąć z wiarą przesłanie o tej jedynej śmierci, w której jest życie – podkreślał abp Polak.

W uroczystości uczestniczyli ponadto abp Henryk Nowacki, bp Ryszard Karpiński oraz wierni i przedstawiciele duchowieństwa z dekanatu śródmiejskiego. Obecni byli również Przemysław Czarnek, wojewoda lubelski i Krzysztof Żuk, prezydent Lublina. Po Mszy św. wojewoda lubelski odznaczył przeora klasztoru dominikanów srebrnym Krzyżem Zasługi. Kolejnym punktem obchodów jubileuszu był koncert przygotowany przez prof. Elżbietę Krzemińską i Stefana Müncha.

Obecność dominikanów na lubelskim Wzgórzu Staromiejskim, zwanym „Górką Dominikańską”, datuje się na pierwszą połowę XIII w. i jest związana z misją ewangelizacyjną na Rusi. Dokumenty prowincji mówią o erygowaniu klasztoru w 1253 r. – Data nie jest przypadkowa, bo to rok kanonizacji św. Stanisława, biskupa i męczennika. Historycy twierdzą, że nasz kościół był pierwszym, który otrzymał wezwanie św. Stanisława – mówił o. Grzegorz Kluz, przeor klasztoru dominikanów w Lublinie.

Pod koniec XIV lub na początku XV w. dominikanie stali się kustoszami relikwii Krzyża Świętego. – Dziś to drzewo Krzyża stało się znakiem jedności Kościoła. W główny odpust modlą się przed relikwiami Krzyża Chrystusa przedstawiciele Kościoła wschodniego i zachodniego – podkreślał przeor.

W czerwcu 1966 r., w związku z przypadającym millennium chrztu Polski oraz 750. rocznicą powstania zakonu dominikanów, rozpoczęto starania o podniesienie dominikańskiego kościoła w Lublinie do godności bazyliki mniejszej. Dokonał tego 21 czerwca 1967 r. papież Paweł VI. Kościół dominikanów św. Stanisława został na stałe podniesiony do tej godności ze wszystkimi prawami i przywilejami, które świątyniom tym tytułem obdarzonym prawnie przysługują.