Urodziła się w Asyżu pod koniec XII wieku. Jej losy splotły się ze św. Franciszkiem, który nauczał w jej rodzinnym mieście. To za jego wstawiennictwem biskup Gwidon udzielił Klarze zgody, by mogła stać się siostrą - założonego przez św. Franciszka - zakonu Braci Mniejszych. 

Z rąk św. Franciszka otrzymała zgrzebny habit i welon zakonny. Po pewnym czasie przyłączyła się do niej jej siostra, bł. Agnieszka. Franciszek wystawił siostrom mały klasztor przy kościółku św. Damiana. Pierwszą jego ksienią została Klara. 

Mówi o. Stanisław Tasiemski, dominikanin. 

Pod koniec życia św. Klara doznała cudownej łaski - w noc Bożego Narodzenia, nie mogąc z powodu choroby uczestniczyć we Mszy św., otrzymała łaskę widzenia i słyszenia Pasterki, odprawianej w pobliskim kościele. Z tego też powodu, współcześnie, św. Klara została patronką telewizji. 

Święta zmarła w 1253 r. Jej ciało złożono w grobie, w którym przedtem spoczywało ciało św. Franciszka. Już dwa lata później papież Innocenty IV ogłosił ją świętą. 

Ikonografia najczęściej przedstawia św. Klarę z monstrancją w ręku. Podanie głosi, że w czasie najazdu Saracenów na Asyż Klara miała ich odstraszyć Najświętszym Sakramentem, który wyniosła z kościoła. Blask idący z Hostii miał jakoby porazić wroga i zmusić go do ucieczki. Legenda powstała zapewne na tle szczególnego nabożeństwa, jakie św. Klara miała do Eucharystii.