To nie tylko watykański kardynał Walter Kasper, co jest w pełni zrozumiałe, nazwał ten dokument wprost: „VELKD-Papier stimmt traurig" tzn. „Dokument Zjednoczonego Kościoła Ewangelicko – Luterańskiego” w Niemczech  jest smutny”. Także wybitni niemieccy teolodzy luterańscy, zarówno „wysokościelni” jak i „pietystyczni” ostro skrytykowali ten dokument. Jeden z największych niemieckich teologów współczesnej doby,  ks. profesor dr Peter Paul Johannes Beyerhaus, emerytowany profesor teologii (dogmatyki,  misjologii i ekumenii) słynnego Uniwersytetu  w Tybindze („Tuebingen University”) w latach 1965-1997, obecnie dyrektor Instytutu „Diakrisis”, rektor Wolnej Wyższej Szkoły dla Misji (Rector of “Freie Hochschule fuer Mission”), zarówno „pietysta” jak i „wysokościelny”, który od szwedzkich luteran przyjął święcenia biskupie, przyjaciel papieża Benedykta XVI, który w sierpniu 2009 r. na osobiste zaproszenie Papieża w Castelgandolfo wraz prof. Horstem Bürkle prowadzili wykłady dla wychowanków i doktorantów Papieża, ostro skrytykował wraz z innymi profesorami i księżmi  dokument VELKD (http://www.institut-diakrisis.de/pbeyerhaus_en.html). Wnieśli oni w tej sprawie protest do Biskupa Kierującego (Leitendenbischof) Zjednoczonego Kościoła Ewangelicko – Luterańskiego w Niemczech. Protest ten nic konkretnego nie przyniósł, a dr teol. Lothar Gassmann z Pforzheim w artykule p.t.: Ewangelikalni na drodze do Rzymu” zaliczył prof. Beyerhausa i innych do zmierzających ku Rzymowi (dziś często to ma miejsce, że prawdziwych, „ortodoksyjnych” luteran uważa się za zmierzających ku Rzymowi), co moim zdaniem jest grubo przesadzone i absolutnie nie polega na prawdzie. Osoba liczącego blisko 81 lat wielkiego teologa i jemu podobnych, mieści się zarówno w ruchu ekumenicznym, luteranizmie wysokokościelnym, jak i w ewangelickim pietystycznym ewangelikalizmie.
 

W luteranizmie, albo w ewangelicyzmie, czy protestantyzmie istnieje bowiem nie tylko liberalne spojrzenie teologiczne na „ordynację”, ale także wierne księgom symbolicznym luteranizmu (1580) spojrzenie szwedzkie lub obecnie poszerzone przez „Deklarację z Porvoo” z roku 1996 [http://www.porvoochurches.org/intro.htm] o inne Kościoły luterańskie i anglikańskie.
 

Kościół Ewangelicko – Augsburski [Luterański] w Polsce oficjalną swoją naukę na temat urzędu Kościoła opartą na księgach symbolicznych luteranizmu wyraził przed 10 laty w uchwale X Synodu Kościoła na jego 4 sesji w roku 1999 (http://www.luteranie.pl/www/biblioteka/prawo.htm.). Nauka ta zgodna jest także z Dokumentem Konferencji Biskupów luterańskiego Kościoła Szwecji z roku 1990 o urzędzie Kościoła p.t.: „Biskup, Ksiądz i Diakon w Kościele Szwedzkim” - [http://www.luteranie.pl/www/biblioteka/oprac-liturg.htm)] w którym wyłożona jest nauka luterańskiego Kościoła Szwecji. Należy on do tych Kościołów, które od samego początku zachowały sukcesję apostolską starożytnego Kościoła.
 

I choć Kościół Ewangelicko – Augsburski w Polsce, oraz Kościół w Danii i na Łotwie (dwa ostatnie są obserwatorami)  nie podpisały dotąd Deklaracji z Porvoo, do której należy zdecydowana większość Kościołów luterańskich Skandynawii i Nadbałtyckich, oraz Kościoły Anglikańskie, to jednak w ostatnich konsekracjach naszych biskupów brali czynny udział biskupi Kościołów, które podpisały Deklaracje z Porvoo i posiadają sukcesję apostolską, m.in.:

1. Dnia 5 IV 1975r. konsekracja Biskupa Janusza Narzyńskiego: biskupi – Andrzej Wantuła (Warszawa - Polska) Jan Michalko (Bratysława - Słowacja) i Władysław Kiedroń (Czeski Cieszyn - Czechy),

2. Dnia 3 V 1991 r. konsekracja Biskupa Jana Szarka: biskupi – Janusz Narzyński (Warszawa - Polska), Olavi Rimpilainen (Oulu - Finlandia), Johannes Hanselmann (Monachium - Niemcy), Tord Harlin, (Uppsala – Szwecja),

3. Dnia 6 I 2001 r. konsekracja Biskupa Janusza Jaguckiego: biskupi – Jan Szarek (Warszawa - Polska), Walter Jagucki (Londyn - Wielka Brytania), Paavo Kortekangas (Tampere – Finlandia), Julius Filo (Bratysława – Słowacja), Herwig Sturm (Wiedeń – Austria).

4. Dnia 6 I 2010 r. konsekracja Biskupa Jerzego Samca: biskupi – Janusz Jagucki (Warszawa - Polska), Miloš Klatik  (Bratysława – Słowacja), Hans-Jürgen Abromeit (Greifswald – Niemcy), Ragner Persenius (Uppsala – Szwecja), Fabiny Tamás (Miszkolc – Węgry), Simo Peura (Lapua – Finlandia),  arcybiskupi: Andres Põder (Tallin – Łotwa), Edmund Ratz (Moskwa – Rosja), Janis Vanags (Ryga - Estonia).

 

Podobnie jest, jeśli chodzi o naszych biskupów diecezjalnych.

 

ks. Artur Stopka ma rację. W Ekumenicznym Tygodniu Modlitwy o Jedność Chrześcijan należy się modlić o jedność katolików, ale także należy się modlić o jedność luteran, ewangelików, protestantów. Tu bowiem podobnie jak w Kościele katolickim i innych Kościołach Chrześcijańskich wieją różne wiatry, nie zawsze właściwe i pożyteczne dla Kościołów: od wiatrów liberalnych, poprzez ortodoksyjnych, wysokościelnych, pietystów i ewangelikalnych.

 

Niby wszyscy należymy do siebie, a jednak się różnimy. Nie zawsze zgadzamy się z teologią niemiecką! Teologia niemiecka nie jest wyznacznikiem całego luteranizmu światowego! My w Polsce jeszcze kierujemy się „teologią polską” opartą oczywiście o Biblię, a wyłożoną czysto i wiernie w księgach symbolicznych luteranizmu z roku 1580 i polskimi Agendami (Księga Obrzędów, w tym ordynacja, konsekracja i instalacja).