Najprostsza odpowiedź brzmi: bo pierwszy już posiada broń nuklearną. I z nim lokator Białego Domu musiał rozmawiać. To tylko wstęp do próby odpowiedzi na pytanie, kto najbardziej zyskał na szczycie Trump–Kim w Singapurze.

Równy z równym?

Ten wstęp nie oznacza bynajmniej, że całe to historyczne jednak wydarzenie można skwitować stwierdzeniem, że szczyt umocnił pozycję Kim Dżong Una, więc szkoda było – nomen omen – Zachodu. To prawda, że Kim wrócił do swojego kraju z tarczą (i nagraniami Trumpa… salutującego północnokoreańskiemu generałowi). Został wprowadzony na światowe salony, uznany za pełnoprawnego partnera do rozmów z jedynym supermocarstwem, a jednocześnie zdobył to dosyć tanim kosztem: w podpisanej deklaracji nie ma żadnego harmonogramu likwidacji pocisków i reaktorów atomowych. Można chyba śmiało powiedzieć, że nie doszłoby w ogóle do tego spotkania, gdyby reżim Kimów nie dysponował już pociskami nuklearnymi. To zresztą jeden z powodów, dla których Amerykanie próbują nie dopuścić do tworzenia broni jądrowej przez Teheran (choć to USA wymyśliły program atomowy dla Iranu – formalnie dla celów pokojowych – w czasach, gdy Persami rządził proamerykański szach; wszystko zmieniło się wraz z rewolucją islamską i przekształceniem Iranu w kraj ajatollahów). Jeśli bowiem Iran oficjalnie stanie się mocarstwem nuklearnym, to będzie trudniej blokować sankcjami jego politykę regionalną, polegającą m.in. na wspieraniu wrogów Izraela i USA. I „będzie trzeba” się spotkać z ajatollahem Chameneim – tak jak teraz „trzeba było” spotkać się z Kim Dżong Unem. A spotkanie oznacza, że kończy się stawianie warunków z pozycji siły, a zaczyna rozmowa, konieczność pójścia na kompromisy, przy niepewności intencji i zamiarów drugiej strony.