Zbrodnia wołyńska kojarzy się nam przede wszystkim z masowymi mordami na Polakach, dokonanymi przez bojówki UPA oraz wspierające je ukraińskie chłopstwo. Apogeum tych zbrodni przypada na lato 1943 r. Wcześniej jednak Niemcy przy wielkiej pomocy ukraińskich jednostek policyjnych wymordowali na Wołyniu ponad 250 tys. miejscowych Żydów.

Żydzi byli grupą wpisaną w krajobraz Wołynia od setek lat. Pomagali polskiej szlachcie kolonizować Wołyń, tam działały ich szkoły talmudyczne – jesziwy, kształcące rabinów sławnych na całą Europę. Wołyńscy Żydzi najczęściej byli chasydami. Większość z nich utrzymywała się z drobnego handlu lub rzemiosła. W okresie międzywojennym stanowili ok. 10 proc. mieszkańców Wołynia, zamieszkując głównie w miastach, część z nich komunizowała. Stosunki z Polakami, zwłaszcza kiedy na Wołyniu rządził bliski współpracownik Piłsudskiego – Henryk Józewski, układały się poprawnie. Natomiast w propagandzie ukraińskich nacjonalistów byli już w tym czasie przedstawiani jako przeszkoda do stworzenia niepodległego państwa, którą należało bezwzględnie usunąć.