Za sprawą Marii Fidy Moro, córki zamordowanego w 1978 roku byłego premiera Włoch Alda Moro, Europa przypomniała sobie, że toczy się proces beatyfikacyjny tego polityka. Maria Fida Moro zaapelowała do papieża o wstrzymanie tego procesu ze względu na – jak twierdzi – instrumentalne wykorzystywanie postaci jej ojca przez różne siły polityczne. „Mój ojciec został zdradzony, porwany, uwięziony i zabity po torturach. 9 maja 41 lat temu rozpoczął się biznes śmierci i stałe żerowanie, by wykorzystać jego imię w niezasłużonym celu” – napisała w liście opublikowanym w mediach.

Fakt, że ktoś z rodziny prosi o wstrzymanie procesu beatyfikacyjnego jest zaskakujący. W opinii publicznej w Europie większe zdziwienie wywołała jednak informacja, że zamordowany polityk w ogóle jest kandydatem na ołtarze. W analogicznej sytuacji jest jeszcze dwóch innych ważnych polityków, ojców założycieli zjednoczonej Europy. Dla środowisk kościelnych i polityków deklarujących wiarę i związek z Kościołem to okazja do zadania pytania: dlaczego jeszcze pół wieku temu w Europie można było być wyrazistym katolikiem, a zarazem skutecznym i wybieralnym działaczem, obejmującym najważniejsze funkcje w państwie i instytucjach europejskich, podczas gdy dziś wydaje się to niemal niemożliwe?