Odbudowana po II wojnie światowej kamienica nie jest oryginalną, w której przez 22 lata zamieszkiwała błogosławiona parafianka bazyliki Mariackiej. Inicjatorami uwiecznienia pamięci o mistyczce tablicą byli jej czciciele, współcześni mieszkańcy kamienicy i władze Gdańska. Reprezentujący wiernych kultywujących pamięć o bł. Dorocie Julian Skelnik, konsul honorowy Danii w Gdańsku, wspominał we wtorek 25 czerwca patronkę dnia. - Dziś mija dokładnie 625 lat od dnia śmierci błogosławionej Doroty w kwidzyńskiej katedrze, gdzie przebywała w rekluzie. Cieszymy się, że tablica będzie kolejnym dowodem rozkwitającego kultu naszej patronki - mówił.

Tablicę na budynku przy ul. Długiej 64 poświęcił ks. prał. Ireneusz Bradtke, proboszcz bazyliki Mariackiej. - Dziękuję czcicielom naszej świętej i władzom miasta za rozwijanie pamięci o niej. Nasza parafianka to jedyna święta w naszej wspólnocie, dlatego zasługuje na szczególne upamiętnienie. Żyła w trudnym małżeństwie, jakbyśmy to dziś określili, ale modlitwą i pokorą nawróciła swego męża i odmieniła go dla Boga i ludzi. To dobra patronka dla dzisiejszych małżeństw, gdy czasy nie są dla nich łatwe. Ale też dla wszystkich wiernych i kapłanów, dając świadectwo uporu w wierze. Nie miała lekkiego życia ze swoim proboszczem, który nie wierzył w jej mistyczne objawienia. Jej modlitwa sprawiła, że i on się odmienił, choć wcześniej uważał ją za niespełna rozumu - mówił ks. Bradtke.

  Piotr Piotrowski /Foto Gość Tablica upamiętniająca miejsce zamieszkania bł. Doroty w Gdańsku.

Błogosławiona Dorota z Mątów (dziś Mątowów Wielkich) urodziła się w rodzinie niderlandzkich osadników w 1347 roku. Jako 16-latka pod presją rodziny wstąpiła w związek małżeński z gdańskim płatnerzem Adalbertem vel Wojciechem. Mąż był porywczy, nie rozumiał dobroczynnych i ascetycznych praktyk żony i wyrzucał jej zajmowanie się nimi.

Z dziewięciorga ich dzieci przeżyła jedynie córka Gertruda, wszystkie pozostałe zmarły w czasie zarazy.

Po 20 latach małżeństwa Wojciech nawrócił się i oboje rozpoczęli pielgrzymkę do sanktuarium maryjnego w Einsiedeln, a potem do Rzymu. Po śmierci męża, na trasie wędrówki, Dorota za radą spowiednika zamieszkała w Kwidzynie i poprosiła biskupa o zgodę na rekluzę (zamurowanie w celi). Przeżyła w tym swoistym odosobnieniu 14 miesięcy.

Po II wojnie światowej nastąpił renesans kultu Doroty w Polsce i w Niemczech Zachodnich (określano ją tam "świętą"). 9 stycznia 1976 r. Kongregacja ds. Świętych zatwierdziła dekret stwierdzający heroiczność życia oraz istnienie kultu od niepamiętnych czasów. Dekret ten, tego dnia podpisany przez papieża Pawła VI, jest równoznaczny z aktem beatyfikacji (pleni iure). 13 grudnia 1976 r. odbyły się w związku z tym w katedrze oliwskiej uroczystości dziękczynne.

Dorota z Mątowów to jedyna w polskiej hagiografii osoba, która wybrała formę życia rekluzy. Jest również jedyną w polskiej hagiografii stygmatyczką, chociaż odbicia ran Chrystusa były u niej ukryte. Jest rzeczą znamienną i nader rzadko spotykaną nawet wśród świętych, że wizje bł. Doroty pokrywały się ze świętami liturgicznymi i były z nimi silnie powiązane. Dorota wyróżniała się także niezwykłym nabożeństwem do Eucharystii. Codziennie mogła przyjmować Komunię św., co w jej czasach było nadzwyczajne. Centralnym punktem jej duchowości jest "przemiana serca", której doznała w 1385 r. podczas Eucharystii.

Biografowie stwierdzają, że bł. Dorota miała szczególne nabożeństwo do dusz czyśćcowych i że była z nimi w żywym kontakcie. Za najprostszą drogę do doskonałości uznawała wstręt do grzechu, nawet najmniejszego, oraz całkowite oddanie się Bogu tak, aby nic nie zostawiać dla siebie.

Bł. Dorota jest patronką Pomorza, kobiet, matek, małżeństw w potrzebie i odlewników.