Latem 1988 r. mówiło się tylko o nim. Po 30 latach od tamtych wydarzeń Żarska raz jeszcze czyta policyjna akta, wyłapuje nieścisłości, zadaje pytania. A tych jest bez liku.

Długo zasłaniał się niepamięcią. Mówił: „To wszystko działo się jakby poza mną. Jakby nie było mnie w tym momencie”. Chłodny emocjonalnie, zagubiony, a z drugiej strony: lubiany przez uczniów nauczyciel wychowania technicznego, organizator kółka fotograficznego i klubu strzeleckiego. Jego rodzice uważali, że po służbie wojskowej wrócił zupełnie inny. Już wcześniej skarżył się na problemy psychiczne, domagał się leków, a gdy ich nie dostawał, eksperymentował z tym, co mógł zdobyć.