Był to dla katolików, jego zdaniem, „rok cierpienia”. Poważne „przykłady niewierności niektórych księży w niektórych częściach świata osłabiły wiarygodność Kościoła w oczach wielu ludzi. Zagojenie się tej rany wymagać będzie czasu i nic nie będzie mogło być takie, jak gdyby nic się nie stało” - stwierdza autor.

Zaraz jednak dodaje: „Ktoś mówił o annus horribilis, faktycznie jednak był to rok łaski. Ziarno wewnętrznej odnowy kapłanów i ich skuteczniejszego świadectwa Ewangelii wyda owoce. Czas próby okazał się okazją do wzrostu świadomości na temat posługi w Kościele. Kapłaństwo służebne jest dobrem niezbędnym całemu ludowi Bożemu, dobrem wspólnym, które może zostać roztrwonione, jeżeli uważane będzie za przywilej kasty, a nie służbę. Zdumienie i ból z powodu udowodnionych nadużyć seksualnych były niemal nie do zniesienia z powodu powszechnej w opinii publicznej percepcji wyjątkowości katolickich kapłanów. Ludzie, ale specjalni, powołani do zadania rzucającego pomost pomiędzy doświadczeniem i tajemnicą, pomiędzy tym, co jest i tym, co będzie... Wizja ta była źródłem oczekiwań niewłaściwych, ale równocześnie bezgranicznych, podobnie jak ostatnie rozczarowanie” - stwierdza Carlo Di Cicco.