Wystarczy przypomnieć najbardziej prominentnych działaczy i publicystów tego środowiska, aby dostrzec, jakim potencjałem dysponował Ruch. Na liście tej, obok nieformalnego lidera Aleksandra Halla, należałoby umieścić m.in. Arkadiusza Rybickiego, Marka Jurka, Mariana Piłkę, Kazimierza Ujazdowskiego, Jacka Bartyzela, Tomasza Wołka, a później Jarosława Sellina, Adama Pawłowicza, Macieja Płażyńskiego, Marka Biernackiego, Jarosława Gowina, Rafała Matyję. Ich mentorem był prof. Wiesław Chrzanowski, a duchowym opiekunem o. Ludwik Wiśniewski OP, duszpasterz młodej gdańskiej inteligencji.

W czasie przełomu

Ruch Młodej Polski powstał pod koniec lat 70. i był pierwszą polityczną formacją konserwatywnej inteligencji katolickiej. Deklarację ideową ugrupowania podpisało w lipcu 1979 r. 25 osób, głównie z Trójmiasta, ale także z Poznania oraz Warszawy i Łodzi. Była owocem dyskusji w środowisku niezależnego pisma „Bratniak”, wydawanego w Gdańsku. Deklaracja składa się ze wstępu oraz czterech rozdziałów zatytułowanych: „Osoba ludzka”, „Wspólnota narodowa”, „Niepodległość” oraz „Nasze zadania”. Jej sygnatariusze odwoływali się do tradycji narodowych i konserwatywnych oraz podkreślali rolę Kościoła w dziejach Polski. Jasno wyrażali pogląd, że celem zasadniczym społecznego oporu powinno być wywalczenie niepodległości. Zwracali uwagę na etyczny wymiar toczonych w Polsce sporów. Nie wprost, ale poprzez poruszane treści deklaracja odwoływała się także do programu ślubów jasnogórskich prymasa Polski kard. Stefana Wyszyńskiego. Nawet po 40 latach sprawia wrażenie dokumentu świeżego, dobrze rozeznającego wyzwania stojące przed Polską nie tylko w perspektywie tamtego czasu, ale i lat następnych.