Archidiecezję warszawską reprezentuje kanclerz kurii ks. prałat Grzegorz Kalwarczyk. Przy kaplicy polowej rozpoczęła się Msza św.

Wcześniej na Polach Ossowskich odtworzono Bitwę Warszawską, a przy krzyżu upamiętniającym miejsce śmierci kapłana, hierarchowie, przedstawiciele władz państwowych, zaproszeni goście i wierni odmówili modlitwę. O godz. 21.00 przy krzyżu tym odbędzie się Apel Poległych z udziałem Kompanii Honorowej Wojska Polskiego.

Bitwa Warszawska, zwana również "Cudem nad Wisłą", stoczona została w dniach 12-25 sierpnia 1920 r. w czasie wojny polsko-bolszewickiej. Odniesione w niej zwycięstwo przesądziło o zachowaniu niepodległości przez Polskę i nierozprzestrzenieniu się rewolucji komunistycznej na Europę Zachodnią. Bitwa Warszawska uważana jest przez historyków za jedną z najważniejszych bitew w dziejach naszego kontynentu.

Na rozkaz Lenina, który dążył do przerzucenia rewolucji komunistycznej na zachód i południe Europy, Armia Czerwona od końca 1918 r. zaczęła zajmować obszary kresowe, opuszczane przez niemieckie Wojska na Wschodzie ( Ober-Ost). Na przełomie lipca i sierpnia 1920 roku 800-tysięczna armia gen. Michała Tuchaczewskiego przełamała polską linię obrony na Bugu i Narwi, po czym ruszyła na Warszawę.

Najcięższe boje bolszewików z wojskami polskimi dowodzonymi przez Józefa Piłsudskiego toczono pod Radzyminem, Modlinem i nad Wkrą. 16 sierpnia 1920 roku wojska polskie przeszły do przeciwuderzenia uwieńczonego rozgromieniem i odwrotem wojsk Tuchaczewskiego nad Niemen, gdzie w drugiej połowie września zostały ostatecznie rozbite. Działania zbrojne ustały 18 października 1920 r., a traktat pokojowy podpisano 18 marca 1921 r. w Rydze.

Szczególny szacunek polskiego społeczeństwa zyskał ówczesny nuncjusz apostolski w Polsce abp Achille Ratti, późniejszy papież Pius XI. Podczas gdy członkowie korpusu dyplomatycznego, przerażeni widmem polskiej przegranej w popłochu opuszczali stolicę, on pozostał; co więcej odwiedzał żołnierzy w okopach na przedpolu stolicy i rannych w szpitalach. Na tle postawy społeczności międzynarodowej, niechętnej Polsce, korzystnie odbijała się postawa episkopatów m.in. Włoch, Francji, Belgii i Stanów Zjednoczonych, które w wydanych oświadczeniach stwierdzały, że klęska Polski oznaczać będzie koniec chrześcijaństwa w Europie Środkowo-Wschodniej.

Jednym z bohaterów Bitwy Warszawskiej 1920 r. był ks. Ignacy Skorupka, kapelan 236. ochotniczego Pułku Legii Akademickiej, którym dowodził ppor. Stanisław Matarewicz. 14 sierpnia młodzi żołnierze, głównie uczniowie i studenci, podjęli rozpaczliwą walkę z liczniejszymi i zaprawionymi w bojach oddziałami Armii Czerwonej pod Ossowem. W czasie kolejnego ataku padł trafiony w czoło sowiecką kulą kapłan, który w chwili śmierci miał 27 lat. Ciało ks. Skorupki przewieziono do Warszawy i 16 sierpnia umieszczono w kościele garnizonowym. Naczelny Wódz Józef Piłsudski nadał młodemu kapelanowi krzyż Virtuti Militari i mianował go pośmiertnie majorem Wojska Polskiego. Grób ks. Skorupki znajduje się na Cmentarzu Powązkowskim.