Szymon Babuchowski: „Nareszcie wolna!” – brzmi tytuł nowej książki opisującej Pani historię. Jak to jest: poczuć wolność po prawie dziesięciu latach uwięzienia?

Asia Bibi: Pierwsze, co poczułam, to radość, że mogę na nowo cieszyć się światem – wiatrem, słońcem. I oczywiście radość z tego, że wreszcie mogę spotkać się z moją rodziną – trudna do opisania. Kiedy znowu znaleźliśmy się razem, wydawało mi się, że śnię. Przez pierwszych kilka dni po wylocie z Pakistanu, które spędziłam wraz z mężem i dwiema córkami w kanadyjskim hotelu, patrzyliśmy na siebie z uśmiechem i obejmowaliśmy się.

Jak dziś, z perspektywy wolnego człowieka, patrzy Pani na te wszystkie lata? Widzi Pani sens w tym, co się wydarzyło?

Myślę, że to była próba. Choć nigdy wcześniej nie pomyślałabym, że Bóg mnie wybierze do takiej próby i że coś podobnego mnie spotka. Do momentu oskarżenia mnie o bluźnierstwo wszystko w moim życiu szło dobrze. Mój przypadek pokazał jednak, że ustawa o bluźnierstwie może być wykorzystywana do osobistych porachunków. Wystarczy posprzeczać się z sąsiadem, żeby zostać skazanym na śmierć lub dożywotnie więzienie. Na szczęście działanie tego niesprawiedliwego prawa zostało ostatnio nieco ograniczone. W marcu 2018 roku Komitet Specjalny do Obrony Praw Człowieka, powołany przez senat Pakistanu, zatwierdził decyzję o surowej karze za fałszywe oskarżenie o bluźnierstwo. Aby wnieść skargę, trzeba teraz przedstawić co najmniej dwóch świadków złamania prawa. Śmiem twierdzić, że przyczynił się do tego właśnie mój przypadek.

Czy mając dzisiejszą wiedzę, zachowałaby się Pani inaczej tamtego dnia w pracy, kiedy napiła się Pani wody z tego samego kubka co muzułmanki?