Święto Sukkot jest jednym z najważniejszych świąt w żydowskim kalendarzu liturgicznym. W Izraelu trwa 7 dni, w pozostałych krajach, gdzie Żydzi są w diasporze - 8 dni. W tym czasie buduje się szałas, który musi mieć co najmniej trzy ściany i dach z roślin, które nie mają styczności z metalem. W tym szałasie Żydzi spotykają się by modlić się, studiować pisma, a jeśli jest to możliwe, także przyjmować gości i w nim nocować.

Święto upamiętnia wyjście Żydów z Egiptu po 210 latach niewoli. Wówczas mieszkali w szałasach, wędrując do Ziemi Obiecanej. Sukkot to także radosne święto dziękowania za plony. Kobiety – jak podczas wszystkich żydowskich świąt – zapalają świece, choć one nie muszą przenosić się na czas Sukkot do szałasów.

Jak wyjaśnia rabin Szalom Ber Stambler ze wspólnoty Chabad Lubawicz, Sukkot to bardzo radosne święto i tak powinno być obchodzone. - Chcemy, by nasz mobilny szałas umożliwił świętowanie tym polskim Żydom, którzy nie mają go gdzie zbudować. To dla nich i dla młodzieży, której opowiadamy o judaizmie i tolerancji co roku wyruszamy w podróż po Polsce - mówi. Dodaje, że Chabad Lubawicz chce w ten sposób pokazać, jak otwartą religią jest judaizm i dotrzeć z informacją o święcie do miejscowości, w których nie ma synagog. Podkreślił też, że pojawienie się szałasu w miastach przyjmowane jest przez Polaków bardzo pozytywnie, a Polska jest otwarta dla Żydów, co pokazuje wspólne przeżywanie święta w latach ubiegłych.

Oprócz stacjonarnego szałasu, który został umieszczony obok restauracji Shlomo`s (szałas nie może stać wewnątrz innego pomieszczenia), warszawscy Żydzi przygotowali także specjalny mobilny szałas zbudowany na samochodzie pick-up. Szałas ma trzy ściany i dach, w środku znajduje się kilka krzeseł oraz stół z jedzeniem, na ścianach zawisły rośliny. W okresie świąt szałas odwiedzi Lublin i Katowice, gdzie rabin Stambler spotka się z młodzieżą. - Ale jeśli znajdzie się choć jeden Żyd, który będzie potrzebował modlić się w szałasie także w innym mieście, tam też pojedziemy - zapewnia. W ub. roku szałas jeździł m.in. po ulicach Warszawy, Lublina i Łodzi.

Chabad Lubawicz to religijna wspólnota żydowska, działająca w wielu krajach świata. W Polsce jest obecna od czterech lat. Oprócz krzewienia judaistycznej duchowości, poświęca się także działalności edukacyjnej i charytatywnej. W Polsce jej celem jest przekazywanie Polakom oraz mieszkającym tu Żydom wiedzy na temat judaizmu oraz kultury i tradycji żydowskiej.

Słowo „Sukkot” oznacza szałas, namiot i pochodzi od najważniejszego nakazu związanego ze świętem, mianowicie nakazu zamieszkiwania w miejscu tymczasowym. „Przez siedem dni będziecie mieszkać w szałasach, aby pokolenia wasze wiedziały, że w szałasach kazałem mieszkać synom izraelskim, gdy wyprowadziłem ich z ziemi egipskiej” – mówi Tora. Podczas Sukkot Żydzi w szałasie śpią, jedzą i uczą się. Wszystko to ma wymiar symboliczny. Szałas symbolizuje opiekę Boga, zaś posiłki składające się głównie z chleba i sycących produktów mącznych są symbolem prawdziwego życia. Jednocześnie tradycja żydowska zwalnia z obowiązku mieszkania w szałasie wszystkich odczuwających z tego powodu dyskomfort. Może to być dotkliwe zimno lub hałas czy szczególnie duży ruch uliczny. Nakaz mieszkania w szałasie nie obowiązuje kobiet, aczkolwiek, jeśli zechcą, mają one prawo świętować tak samo jak mężczyźni. Zgodnie z tradycją, w dzień poprzedzający Sukkot, niezamężne kobiety zapalają jedną świecę, a mężatki tyle, ile mają dzieci.

Kolejnym ważnym nakazem, wypełnianym podczas Sukkot, jest odmawianie błogosławieństw i potrząsanie czterema rodzajami roślin, symbolizującymi cztery różne typy Żydów. Etrog (cytrus) o przyjemnym smaku i zapachu oznacza Żyda mądrego i sprawiedliwego. Lulaw (gałązka palmy daktylowej) o smaku, ale bez zapachu przypisany jest ludziom znającym zasady Tory, ale niestosującym ich w swoich codziennych uczynkach. Hadas (gałązka mirtu) symbolizuje ludzi prostych, którzy wypełniając nakazy Boga kierują się wiarą i lękiem, a nie znajomością Tory. Arawa (gałązka wierzby) pozbawiona smaku i zapachu symbolizuje Żydów, dla których obce są zasady Tory i ich wypełnianie. Zwyczaj potrząsania roślinami przypisany jest każdemu, zarówno ludziom prawym jak i tym, którzy zgrzeszyli.