Błogosławiony Euzebiusz z Ostrzyhomia miał duchową wizję. Ujrzał wiele maleńkich płomyków, które łącząc się, tworzyły potężny ogień. Proroctwo się spełniło. Dziś, 750 lat po jego śmierci, we wszystkich paulińskich klasztorach trwa Rok Jubileuszowy. W czasie pandemicznego narodowego zamknięcia w transmitowanym z kaplicy Cudownego Obrazu Apelu Jasnogórskim uczestniczyło 10 tys. ludzi, a we Mszy Świętej – aż 2 mln. Dziś najpopularniejsze polskie sanktuarium przeżywa kolejne wakacyjne, pielgrzymkowe oblężenie.

To nie jest zbyt normalne

„Kto wziął ścierki od Matki Boskiej?” – słyszałem tu, gdy przygotowywałem artykuł o Jasnej Górze od kuchni. Pisałem o gigantycznym dworze Królowej ze świtą ponad setki mężczyzn w białych habitach. Wiele razy pisaliśmy o tym, że ten duchowy konglomerat ma wiele wspólnego z eremicką samotnością i spaloną słońcem pustynią. Czy w takim potężnym klasztorze można poczuć się jak w domu?

– Tak. Jasna Góra jest domem dlatego, że… mieszka tu Matka – uśmiecha się o. Marcin Ciechanowski, który od maja jest podprzeorem tego wielkiego klasztoru (pomaga o. Samuelowi Pacholskiemu, który rozpoczął swą posługę w Dniu Matki i na trzy lata przejął pieczęcie klasztoru. Został 131. przeorem klasztoru, którego pierwszy przełożony mianowany był już w 1382 roku). – Bez Niej byłoby to niemożliwe. Kto to widział: 110 facetów pod jednym dachem? To nie jest zbyt normalne… Bóg jednak sprawia, że niemożliwe staje się możliwe.