Ewangelizacja zawsze i wszędzie

KAI |

publikacja 12.10.2010 13:21

W Watykanie opublikowano List Apostolski w formie motu proprio „Ubicumque et semper” (Wszędzie i zawsze), wraz z którym zostaje ustanowiona nowa dykasteria Kurii Rzymskiej - Papieska Rada ds. Krzewienia Nowej Ewangelizacji.

Watykan Randy OHC / CC 2.0 Watykan

W pierwszej części dokumentu Ojciec Święty przypomina o przesłankach biblijnych i teologicznych, wskazujących na obowiązek ewangelizacji. Odwołując się do Pisma Świętego papież podkreśla, iż „misja ewangelizacyjna, stanowiąca kontynuację dzieła jakiego pragnął Pan Jezus, jest dla Kościoła niezbędna i niezbywalna, będąc wyrazem jego natury”.

Benedykt XVI zauważa, iż na przestrzeni dziejów misja ta przyjmowała różne formy i sposoby realizacji, zgodnie z realiami miejsca, sytuacji czy momentu historycznego. Dzisiaj musi się ona zmierzyć między innymi ze zjawiskiem dystansowania się od wiary, które przejawia się coraz bardziej w społeczeństwach i kulturach, które wydawały się być od wieków przeniknięte Ewangelią. Na religijny wymiar życia ludzkiego wpłynęły gigantyczne postępy nauki i techniki, poszerzanie się możliwości życia i przestrzeni wolności indywidualnej, głębokie przemiany gospodarcze, zjawisko migracji oraz mieszanie się ludów i kultur, coraz silniejsze wzajemne powiązania między narodami.

Z jednej strony zmiany te przyniosły ludzkości niezaprzeczalne korzyści, z drugiej zaś doszło do niepokojącego zagubienia sensu sacrum, prowadzącego do kwestionowania tych fundamentów, które dotychczas zdawały się nie podlegać dyskusji, jak wiara w Boga stworzyciela, otaczającego człowieka swą opatrznością, objawienie Jezusa Chrystusa jedynego zbawiciela i wspólne pojmowanie podstawowych doświadczeń człowieka, takich jak rodzenie się, umieranie, życie rodzinne, odniesieni do prawa naturalnego.

Benedykt XVI zauważa, że choć przemiany te niektóre osoby postrzegały jako wyzwolenie, szybko zorientowano się, iż doprowadziły też one do wewnętrznej pustki, rodzącej się tam, gdzie człowiek, chcąc być wyłącznym twórcą swej natury i losu, pozbawiony jest tego, co stanowi podstawę wszystkich rzeczy. Przypomina w tym kontekście nauczanie II Soboru Watykańskiego, podejmującego kwestię relacji Kościoła ze światem współczesnym oraz swych poprzedników – papieży Pawła VI i Jana Pawła II.

W tym kontekście Ojciec Święty uważa za właściwe, by cały Kościół podjął wysiłek misyjny, zdolny do krzewienia nowej ewangelizacji. Odnosi się ona przede wszystkim do Kościołów utworzonych już dawno temu, które jednakże żyją w bardzo zróżnicowanych warunkach. Na niektórych obszarach, pomimo postępującej laicyzacji praktykowanie wiary jest nadal żywa i jest głęboko zakorzeniona w duszy całych narodów. W innych regionach wyraźniej widać dystansowanie się całych społeczeństw wobec wiary, wraz ze słabszą tkanką kościelną, choć nie pozbawioną elementów żywotności. Istnieją też regiony niemal całkowicie zlaicyzowane, gdzie światło wiary powierzone jest świadectwu małych wspólnot. „Te ziemie, które potrzebowałyby ponownego pierwszego głoszenia Ewangelii, wydają się być szczególnie oporne na wiele aspektów orędzia chrześcijańskiego” – stwierdza papież.

Ojciec Święty podkreśla, że kiedy mówi się o nowej ewangelizacji, to nie oznacza to wcale konieczności wypracowania jednorodnego wzorca, jednakowego dla każdych okoliczności. W tym kontekście wskazuje na konieczność otwartości na natchnienia Ducha Świętego. „By owocnie głosić Słowo Boże, trzeba nade wszystko głębokiego doświadczenia Boga” – pisze Benedykt XVI. Zaznacza, iż u źródła wszelkiej ewangelizacji nie mieści się jakiś ludzki projekt ekspansji, lecz pragnienie dzielenia z innymi nieocenionego daru jakim zechciał obdarzyć nas Bóg, abyśmy mieli udział w Jego życiu.

W świetle tej refleksji Benedykt XVI postanawia ustanowić Papieską Radę ds. Krzewienia Nowej Ewangelizacji jako dykasterię Kurii Rzymskiej, zgodnie z konstytucją apostolską Pastor Bonus. Rada będzie realizowała swe cele pobudzając do refleksji dotyczącej nowej ewangelizacji oraz identyfikując i promując formy i narzędzie służące jej realizacji. Papież zaznacza, iż działania Rady mają być prowadzone we współdziałaniu z innymi dykasteriami i organizmami Kurii Rzymskiej, w poszanowaniu ich kompetencji oraz służąc Kościołom partykularnym, zwłaszcza na obszarach tradycyjnie chrześcijańskich, gdzie wyraźnie przejawia się zjawisko laicyzacji.

Ojciec Święty wyznaczył nowej Radzie następujące zadania: pogłębienie znaczenia teologicznego i duszpasterskiego nowej ewangelizacji; krzewienie i sprzyjanie, w ścisłej współpracy z zainteresowanymi episkopatami studium, upowszechniania i realizacji Magisterium papieskiego odnoszącego się do tematyki związanej z nową ewangelizacją; zaznajamianie i wspieranie inicjatyw związanych z nową ewangelizacją mające już miejsce w poszczególnych Kościołach partykularnych i promocja realizacji nowych, angażując także zakony oraz stowarzyszenia wiernych oraz nowe wspólnoty; studiowanie i sprzyjanie wykorzystywaniu nowoczesnych form komunikacji jako narzędzi nowej ewangelizacji; krzewienie używania Katechizmu Kościoła Katolickiego, jako istotnego i pełnego sformułowania treści wiary dla ludzi naszych czasów.

Na czele Rady stanie arcybiskup przewodniczący, wspomagany przez sekretarza, podsekretarza i odpowiedniej liczby urzędników, zgodnie z normami ustanowionymi w konstytucji apostolskiej Pastor bonus oraz regulamin generalny Kurii Rzymskiej. Należeć do niej będą biskupi – członkowie. Może też ona dysponować własnymi konsultorami.

Postanowienia Listu Apostolskiego - motu proprio „Ubicumque et semper” wejdą w życie z chwilą opublikowania tego dokumentu w watykańskim dzienniku „L’Osservatore Romano”.