Nieprzypadkowo indiańskie imię Juana Diego – Cuauhtlatoatzin – tłumaczy się jako „Ten, kto mówi jak orzeł”.

Była sobota. Dzień poświęcony Matce Bożej. O świcie 8 grudnia 1531 roku świeżo upieczony chrześcijanin Indianin Juan Diego schodził ze wzgórza Tepeyac. Nagle stanął poruszony. Jego uszy muskała pełna harmonii fala dźwięków. Zdumiony rozejrzał się, szukając jej źródła. Zamiast ptaków czy grajków ujrzał przepiękną kobietę. Zadrżał. „Jasieńku – poprosiła Indianina zdrobniale – idź do biskupa i poproś, by zbudował tu kościółek”. Pobiegł ile sił w nogach. Tak rozpoczęła się ta poruszająca historia…

Królowo moja, Maleńka

123 lata temu w zapomnianej przez ludzi dolinie Cova da Iria Maryja przemawiała po portugalsku, w La Salette w gwarze francuskich wieśniaków, a Juan Diego konwersował z Nią w indiańskim języku nauathl. „Moja Pani, Królowo moja, Maleńka” – mówił pieszczotliwie do Maryi Indianin, a ta, zwracając się do niego, użyła formy „Juanitzin Diegotzin”, co w języku Azteków oznaczało ogromny szacunek.