Na fali moich zainteresowań wolnym oprogramowaniem zajrzałem niedawno do notatki bibliograficznej na temat Linusa Torvaldsa. Tak, tego, który wymyślił Linuxa. Ideologiczny spór między zwolennikami wolnego oprogramowania a tymi, którzy chcą czerpać z niego jak największe zyski, to zresztą sprawa fascynująca; pokazująca, że wcale nie musimy iść w kierunku płacenia wielkich danin dziś na rynku najsilniejszym. Z nie zawsze zresztą uczciwych powodów najsilniejszy. Podobne tarcia widać też zresztą w kwestii tego, czy internet powinien pozostać siecią służącą wymianie myśli czy, przez monopolizację coraz większych jego obszarów, narzędziem do robienia wielkich pieniędzy. Ale to temat na inny komentarz. W notatce o tymże Linusie Torvaldsie znalazłem jednak informację, że sprzeciwiał się on strategii marketingowej zwanej FUD. FUD, FUD, co to może być? Zajrzałem do Encyklopedii Zarządzania. Zacytuję:

FUD (od angielskiego „strach, niepewność, wątpliwość”) jest ogólną próbą wpłynięcia na społeczne postrzeganie wizerunku firmy, w tym produktów i usług, poprzez rozpowszechnienie za pomocą mediów: telewizji, radia, czasopism, internetu, niekorzystnych i negatywnych opinii, oraz fałszywych, wątpliwych informacji, które mają na celu podważenie wiarygodności, wzbudzenie strachu oraz niepewności. (...) Nawet jeśli osoba będąca mająca dobrą opinię o danej firmie zostanie poddana działaniu tej taktyki, jej przekonania zostaną zachwiane, pomimo że osoba ta nie wierzy w słuszność odebranej informacji. Powoduje to u odbiorców obawy, rodzi niepokój, niezdecydowanie.
 
Naiwny jestem, wiem, ale pierwsze, co nasunęło mi się po przeczytaniu tej informacji, to pytanie: „to tak można?”. Rozumiem, zdarza się że człowiek o konkurencji wyrazi się niezbyt pochlebnie, ale żeby w sposób przemyślany stosować taką strategię? Przyznaję, nie umiałbym spojrzeć na siebie w lustrze.

Sprawa przypomniała mi się, gdy po publikacji wyroku Trybunału Konstytucyjnego w sprawie aborcji eugenicznej i jego uzasadnienia na nowo podniósł się krzyk, że PiS do spółki z Kościołem chce zabierać kobietom wolność. OK, niech będzie. Ale z tym twierdzeniem, że teraz kobiety będą umierać, bo nie będą mogły przerwać ciąży albo że nawet zgwałcone będą musiały rodzić, to jednak mocna przesada. Protestujący/ące nie wiedzą czego dotyczy wyrok któremu się sprzeciwiają? Nie wiedzą, że o aborcję z powodu podejrzenia o poważne wady w rozwoju poczętego dziecka? Nie wiedzą, że „poważną wadą” w praktyce najczęściej jest zespół Downa, z którym wielu szczęśliwie żyje? Trudno podejrzewać biorących udział w tych demonstracjach o taką ignorancję. Mamy tu raczej do czynienia z podobną jak FUD taktyką. Znaną zresztą od dawna: kłamstwo często powtarzane staje się (przynajmniej dla niektórych) prawdą.

Nie jestem przeciwnikiem dialogu. Wręcz przeciwnie: uważam, że zawsze warto rozmawiać. Jestem jednak przekonany, że rozmawiając nie wolno tracić z oczu prawdy z kim mamy do czynienia. Trzeba to jasno widzieć: z ludźmi, którzy dla postawienia na swoim nie mają oporów kłamać. I ludźmi, którzy – o zgrozo! – uważają, ze mają prawo decydować o życiu i śmierci innych. Jeśli zignorujemy te fakty, dialog sprowadzony zostanie do konieczności ciągłego tłumaczenia się, że nie jest się wielbłądem. A strach, niepewność, wątpliwość (FUD) wśród tych, którzy się wahają, którzy nie mają w  kwestii aborcji wyrazistych poglądów, zrobią swoje.