Hernán Zin, urodzony w Argentynie, ale mieszkający na stałe w Hiszpanii twórca dokumentu poświęconego korespondentom wojennym, realizując film, miał w ręku wielki atut. Doskonale znał wszystkie tajemnice tego zawodu, bo przez 20 lat sam dokumentował dramatyczne wydarzenia – nie tylko zresztą związane z wojnami – rozgrywające się w wielu krajach Afryki, Ameryki Południowej i Azji. Do czasu.

To taki paradoks

Film nie jest apoteozą zawodu reportera wojennego ani też nie przedstawia spektakularnych i nagłośnionych przez media osiągnięć w tej dziedzinie, które czasem wpływały na działania polityków albo kształtowały opinię publiczną. To raczej film o mniej znanych stronach tego zawodu czy, jak chcą niektórzy, misji. O kosztach, jakie ponoszą ludzie ryzykujący życie na przykład dla rejestracji jednej, ważnej ich zdaniem, sceny. W nagradzanym wielokrotnie dokumencie „Korespondenci wojenni” reżyser opowiada m.in. o przyczynach, które sprawiły, że od 2012 roku nie był w stanie pojechać na kolejną wojnę. Jak sam podkreśla, realizując dokument, miał ułatwione zadanie, bo nie był człowiekiem z zewnątrz. Znał wielu hiszpańskich reporterów, pracował i przyjaźnił się z nimi. Reporterów, którzy zostali porwani przez ISIS, odnieśli rany w Syrii, stracili przyjaciół w Bośni, Libii, Sierra Leone, Iraku czy Afganistanie. Kilku z nich, w tym Julio Anguita, Julio Fuentes i Miguel Gil, zginęło w czasie działań wojennych. Korespondenci, którzy do tej pory uprawiają ten zawód, otwierali się przed nim, mówiąc szczerze o sprawach nieraz głęboko skrywanych. Byłoby to z pewnością trudne, gdyby nie był jednym z nich. Nie przypominam sobie, by w jakimś innym dokumencie czy filmie fabularnym temat psychicznych konsekwencji, jakie niesie za sobą praca reporterów, została pokazana tak wyraziście. Natomiast temat ten został poruszony w wielu książkach o wojnie i korespondentach wojennych.