W wieku 13 lat wysłano go na studia do Rzymu. Dla doskonalszego życia zapisał się równocześnie do Oratorium filipinów. - Kiedy miał 21 lat, zrezygnował ze studiów i przywdział habit zakonny Braci Mniejszych, reformatów-obserwantów, przyjmując imię Leonard

Rozszerzał nabożeństwo do Najświętszego Sakramentu, Niepokalanego Poczęcia i Drogi Krzyżowej. Stacje Męki Pańskiej erygował w prawie sześciuset kościołach, m. in. w rzymskim Koloseum. Zachęcał do codziennego udziału we Mszy św. i do częstej Komunii św., co w owych czasach należało do rzadkości. Wprowadzał także praktykę częstego nawiedzania Pana Jezusa w kościele. Nadto korzystał z okazji, by zyskiwać zakonowi nowe powołania. W ten sposób założył wiele nowych domów.

Zmarł w Rzymie, w klasztorze św. Bonawentury, 25 listopada 1751 r. Benedykt XIV zarządził, aby zmarłego pochowano nie wśród braci zakonnej, ale osobno, w kaplicy. Zostawił po sobie 20 prac pisanych: O Spowiedzi generalnej, Rekolekcje, Kazania na Wielki Post, Kazania o Najśw. Sakramencie, Zbiór pożytecznych myśli o śmierci itp.

Beatyfikowany został w 1795 r., a kanonizowany - w 1867. Pius XI w 1923 r. ogłosił go patronem misji ludowych. W ikonografii atrybutem św. Leonarda jest chorągiew i księga.

O św. Leonardzie mówi o. Stanisław Tasiemski, dominikanin: