Wielkanoc nie zawsze dla wszystkich z nas jest czasem radości. Bywa, że jest czasem trudnego doświadczenia choroby czy nawet śmierci bliskich. W tym roku, z powodu epidemii, wszystkich smutnych i płaczących jest chyba nawet więcej niż zwykle. Ale może też właśnie dlatego blask tych świąt jest wyjątkowo mocny. No bo...

Lepszej wieści świat usłyszeć nie mógł. I chyba lepszej nie usłyszy. Chrystus zmartwychwstał. Prawdziwie zmartwychwstał. A skoro tak, nasze groby też kiedyś opustoszeją. Nie będą naszymi domami na wieki. Nasze dusze na powrót obleką się w ciała. Ciała podobne do Ciała Chrystusa Zmartwychwstałego. I przez całą wieczność, z ciałem i duszą, będziemy się radować bliskością Boga i wspólnotą ze wszystkimi świętymi. Czyli – wyraźnie to powiedzmy – naszymi bliskimi, którzy za życia pokładali nadzieję w Chrystusie. I miejmy nadzieję także tymi, których, choć nie pałali do Niego miłością, On uratuje dzięki swojemu wielkiemu miłosierdziu. Przecież radości nieba nie może mącić tęsknota za kimś, kogo kochaliśmy, a kogo mielibyśmy tam nie spotkać, prawda?

Bogu niech będą dzięki. Bogu, który w swoim Synu, Jezusie Chrystusie, pokonał śmierć, a nam dał nadzieję zmartwychwstania i wiecznego życia. Jest za co dziękować. Przecież jesteśmy tylko Bożym stworzeniem. Prawda, uczynionym na obraz i podobieństwo Boga, mającym rozum, wolną wolę, a nade wszystko nieśmiertelną duszę, ale tylko stworzeniem. Dzięki Chrystusowi zaś staliśmy się dziećmi Bożymi. Dziećmi, a więc i poniekąd dziedzicami nieba.... Bogu niech będą dzięki. Alleluja!

Taka prawda o naszym tu życiu i naszym powołaniu. 

Niech więc ta prawda o dobrym Bogu, który chce naszego zmartwychwstania i życia wiecznego, stanie się dla nas źródłem niekończących się radości i pokoju. Niech opromienia każdy nasz dzień i każdy nasz smutek. Niech stanie się w naszych sercach zaczynem miłości i pojednania.