Jakby co najmniej kilka równoległych rzeczywistości, równoległych światów. I jakby kilka rozdzielonych, niezbyt rozumiejących się wzajemnie stron. A w jednym kraju. Gdy na wschodzie od tygodni wojsko, policja i straż graniczna, gdy na granicy wrze i robi się coraz bardziej niepokojąco, Polska gada. Jednak w tej narracji zapomina się o zwykłych mieszkańcach, którzy jeszcze tak niedawno żyli „jak u Pana Boga za piecem”. Oni w przekazie publicznym niemal nie istnieją. Jakby ich doświadczenie i codzienne zmagania z sytuacją ważne nie były. Ich do głosu za bardzo się nie dopuszcza.

W Warszawie, Krakowie i Gdańsku, im dalej na zachód, im dalej od Podlasia, tym życie toczy się wygodniej. Tak jak wygodnie pokazywać palcem, wyszydzać i ośmieszać. Jednocześnie żyć (ot, paradoks) u Pana Boga za piecem i na strzeżonych osiedlach. A w internecie? Tam świat już zupełnie równoległy, jeśli nie wykreowany i zinterpretowany przez blogerów, youtuberów i wszelkiej maści znawców oraz radosnych marzycieli. Sytuacja na Podlasiu (i w reszcie kraju), jak mało kiedy w naszej historii pokazuje, jak jesteśmy podzieleni, jak różne też jest doświadczenie historii w zależności od regionu zamieszkania. I jak łatwo narzucić własną retorykę – z perspektywy wygodnego salonu i internetowych dyskusji.