Proces beatyfikacyjny br. Innocentego Marii Wójcika (1918-1994) zostanie otwarty 8 września br. o godz. 11 w Niepokalanowie. Uroczystościom będzie przewodniczył kard. Kazimierz Nycz.

"Na pewno wielu rycerzy pamięta tego niezwykłego człowieka, rycerza i braciszka w dosłownym znaczeniu tego słowa. Był On posłańcem Niepokalanej, aby Jej Rycerstwo przetrwało burzliwy okres prześladowania komunistycznego a nawet wyszło z tego okresu ubogacone łaskami Niepokalanej dzięki świętości swego założyciela św. Maksymiliana Marii Kolbego. Dziś staramy się, aby Niepokalana przez swego miłego rycerza, br. Innocentego, również pokazała światu bogactwo Bożego miłosierdzia, które Ona wyprasza" -  napisał o. Ryszard M. Żuber, prezes narodowy Rycerstwa Niepokalanej (MI) i wicepostulator procesu beatyfikacyjnego.

Eugeniusz Wójcik (w zakonie br. Innocenty) urodził się 30 listopada 1918 r. w Słaboszowie, w powiecie miecheowskim. Wychowywał się w wiejskiej, głęboko religijnej rodzinie i zdobył wykształcenie podstawowe. 

Do Niepokalanowa przyjechał 24 maja 1935 r., a już jesienią tego roku przywdział franciszkański habit. Po nowicjacie złożył śluby czasowe 2 sierpnia 1937 r., natomiast wieczyste 8 grudnia 1940 r.

Przed wojną pracował w ekspedycji wydawnictwa miesięczników. Marzył o ewangelizacji w dalekich krajach. Czterokrotnie składał podania o wyjazd na misje, ale nigdy nie został na nie skierowany.

Przez 5 lat pracował u boku św. Maksymiliana Marii Kolbego, przenikając jego duchowością i ideałami Rycerstwa Niepokalanej. Po śmierci św. Maksymiliana, w 1941 r. br. Innocenty zebrał wszystkie pisma o. Maksymiliana Kolbego i obfitą dokumentację, co pomogło w późniejszym prowadzeniu procesu beatyfikacyjnego i ułatwiło pracę biografom świętego.

Przez kilka lat po wojnie pomagał ojcu magistrowi w wychowywaniu braci nowicjuszy. Przebywał dwa lata w więzieniu w Warszawie (20 grudnia 1948 - 23 grudnia 1950) za "działalność wywrotową". Od 1962 r. prowadził dział dokumentacyjny i archiwum Niepokalanowa.

Współbracia zakonni cenili br. Innocentego i zazwyczaj wybierali go jako swego delegata na Kapitułę Prowincjalną, a raz jako delegat Prowincji uczestniczył on w Kapitule Generalnej.

Od 1965 r. do końca życia był przełożonym tzw. Studium, do którego należał m.in. dział dokumentacyjny i biblioteka klasztorna. Zajmował się również projektami jeszcze szerszego dotarcia do ludzi idei Rycerstwa Niepokalanej i na tym polu, zwłaszcza w ostatnich latach życia, był bardzo aktywny.

Gdy znów można było propagować w Polsce Rycerstwo Niepokalanej, mimo problemów zdrowotnych włączył się aktywnie w szerzenie tego ruchu, nie przerywając pracy w Studium. Na miejscu prowadził Ośrodek Rycerstwa Niepokalanej, organizował zjazdy MI, których był "duszą".

Często jeździł po kraju, wygłaszał prelekcje i zakładał grupy Rycerstwa. Najbardziej rozwinął je w rodzinnej diecezji kieleckiej. Z setkami takich grup utrzymywał kontakt listowny. 

Zmarł 18 listopada 1994 r. w szpitalu w Sochaczewie. Jego pogrzeb 22 listopada w Niepokalanowie zgromadził kilkudziesięciu kapłanów, wielu zakonników i tłumy wiernych, przybyłych z różnych stron Polski. Obrzędom pogrzebowym przewodniczył bp Marian Duś. Ciało Brata spoczęło na niepokalanowskim cmentarzu.