Szczupła zakonnica krząta się po domu pielgrzyma. Jest z Białorusi. Opowiada. O tym, że ich założycielka modliła się o jedność. O znajomych w więzieniu. Rodzinie rozsianej po świecie… Była teraz na urlopie. Czasem ją zaczepiają (wiadomo, ten strój). Pytają: no to gdzie jest ten twój Bóg?! Mówi im: Bóg jest tam, gdzie zawsze. Pytanie, gdzie my jesteśmy. Gdzie nasza modlitwa, spowiedź, nawrócenie? Nasze życie z Bogiem?

*

Jakieś wzniesienie, pielgrzymkowy szlak, trochę starszych, trochę młodszych, kilkoro dzieci. Idziemy. Piękne, piękne widoki – słyszę. Śmieję się w duchu. Bo przecież tylko kątem oka odważam się spojrzeć w bok, żaden ze mnie piechur. Więc stopa za stopą, ziemia, kamienie, krótki postój, byleby iść.

Dziś myślę sobie: co z tego, że mamy taką właśnie perspektywę? Może i to czasem trzeba zaakceptować: cel jest ważniejszy niż nasze dobre samopoczucie, dobrostan, wszelakie uniesienia i zachwyty. To nie na zawsze przecież – to właśnie ten odcinek, ten etap, trzeba po prostu iść.

*

Te wszystkie drobne gesty. Podać, pożyczyć, ustąpić miejsca, zapytać. Niespodziewana życzliwość, taka uprzedzająca, dostępna od ręki, od której jakoś odwykliśmy – i to, co mówił o Kościele, byciu w drodze, wspólnocie. O Bogu. Więc to naprawdę tak, więc to naprawdę działa? Zbieranina z nas przecież. Ktoś znajomy, ktoś obcy, osobne światy – tak samo zwołani, obecni, tu i teraz. Podać, pożyczyć, ustąpić miejsca, zapytać… Być.

Strzępy rozmów i życiorysów. Intencje. Stopy w górze, bolące kręgosłupy. Ci, którzy nie siadają na postojach. Upał, deszcz, miłe ciepło na twarzy, chłodny powiew. Jakby cały świat, całe życie w pigułce kilku dni. Przerażenie, że porwaliśmy się na zbyt wiele – i wdzięczność. Trud do podjęcia – i wdzięczność. Pytanie, co to znaczy wobec ogromu świata, jego zawirowań i problemów – i wdzięczność.