Każdy ma prawo do szczęścia? Powiedzmy, że tak. Co jednak zrobić, gdy owo szczęście jednego oznacza ból dla drugiego? Tak właśnie jest w sytuacji rozwodu. I nie chodzi nawet o to, że na ów krok często nie ma zgody jednego ze współmałżonków. Przede wszystkim cierpią na nim dzieci. Bo ojciec i matka to filary życia dziecka. Gdy się rozchodzą, świat wali im się na głowę. Z danych GUS wynika, że aż 60% dzieci mocno przeżywa rozwód rodziców.

A jest ich w Polsce coraz więcej. W dużych miastach  rozwodzi się 40% małżonków. Można więc szacować, że co piąty młody człowiek w dużym mieście ma za sobą traumę związaną z rozwodem rodziców. Ta młodzież musi jakoś w społeczeństwie funkcjonować: chodzą do szkół, spotykają się z rówieśnikami. Wiele się mówi na temat ekscesów z udziałem młodych ludzi. Czy rozwód rodziców naprawdę nie ma wpływu na ich zachowanie? A jeśli ma, to dlaczego tak mało się robi, by pomóc małżonkom przejść zwycięsko przez małżeński kryzys?

To nieprawda, że małżeństwo jest głównie dźwiganiem krzyża – jak to się czasem mówi podziwiając, jak małżonkowie obchodzący złoty jubileusz małżeństwa mogli tyle lat ze sobą wytrzymać. Jestem żonaty od dwudziestu lat i wiem, co mówię.  Owszem, bywały sytuacje trudne. Zdecydowanie więcej było chwil dobrych. Nawet patrząc od strony czysto praktycznej podział domowych obowiązków na dwie osoby to o połowę mniej pracy, biegania po sklepach czy po urzędach.

W dobie łatwych rozwodów małżonkowie nie mają zbyt silnej motywacji, by w momencie kryzysu starać się o jakieś porozumienie. Zapatrzeni w siebie i swoje „szczęście” zamiast  przez nieporozumienia jakoś przejść i je wyjaśnić, zamiast wybaczyć i żyć dalej, sięgają po środek łatwy i nie wymagający uderzenia się we własną pierś. Cóż, życie to nie bajka. „Żyli długo i szczęśliwie” nie znaczy, że bez żadnych konfliktów. Tylko kto ludziom, którzy naoglądali się  łzawych opowieści o wielkiej miłości ma to powiedzieć?