Pierwszy dzień października. Jesienne chłody pojawiają się, jak na mój gust, stanowczo zbyt szybko. Może jeszcze przyjdą cieplejsze dni? Oby. Tymczasem sporo się dzieje. Amerykańska armia kończy z trzymaniem się politycznej poprawności, jest szansa na to, że jednak nie będzie od 2035 roku zakazu sprzedaży samochodów spalinowych, w szybkim tempie rośnie zadłużenie Polski, ministerstwo finansów informuje, że organizacje pożytku publicznego dostają sporo z 1,5 procenta, Trybunał Konstytucyjny odrzucił przepisy o mowie nienawiści.... To tylko niektóre z interesujących wieści, jakie przyniósł wczorajszy dzień. O kolejnych potyczkach w polsko-polskiej wojnie już nie wspominam, bo to codzienność.

W Kościele... Nic nadzwyczajnego. I to chyba dobra wiadomość. Prawda, w ostatni weekend w Rzymie miał miejsce Jubileusz Katechetów. Padło pod ich adresem z ust papieża Leona wiele dobrych, ciepłych słów. I dobrze. Zasługują na docenienie ich pracy, nie na besztanie. Najciekawszą wydała mi się jednak sobotnia papieska katecheza o roli intuicji w odkrywaniu woli Bożej. Można się przerazić wyobrażając sobie rzesze różnych „nawiedzonych”, którzy będą teraz chcieli wmawiać wszystkim, że pomysły, które zrodziły się w ich głowach są wolą Bożą. Ale coś w tym jest, prawda?

Papież podał przykład wyboru na biskupa Mediolanu Ambrożego, późniejszego wielkiego świętego. Był dopiero katechumenem. Miał, z polecenia władzy świeckiej, uspokoić nastroje związane z wyborem nowego biskupa. Tak, wtedy lud, nie papież, wybierał biskupa. Ambroży zrobił na kłócących się tak dobre wrażenie, że ostatecznie to jego wybrano na biskupa. Najpierw oczywiście szybko chrzest... I to był strzał w dziesiątkę.

Daleki jestem od wzywania do porzucania racjonalności na rzecz kierowania się intuicjami. Muszę jednak przyznać, że czasem trudno oprzeć mi się wrażeniu, że i w moim życiu, gdy rozum milczy i niczego sensownego wymyślić nie umiem, intuicja nagle podsuwa coś, co okazuje się całkiem dobrym pomysłem. Nie dałbym nie tylko głowy, ale nawet czubka palca u nogi sobie uciąć, że to faktycznie „szept Boga”. Tyle że pójście za tymi intuicjami – chodzi o drobiazgi, nie żadne wielkie sprawy – rodzi pokój, czasem nawet radość. Czy to nie jakiś znak, że jest w tym palec Boży? Że to On delikatnie pchnął mnie w tę czy inną stronę?

Wiem, że chcą poznać Boga i jego zamysł względem człowieka najlepiej nie filozofować, ale czytać Biblię; tę księgę, w której On sam się ludziom objawia; przez swoje słowa, przez swoje działanie... W poniedziałek, gdy wspominaliśmy św. Hieronima obiecałem sobie, że w najbliższym czasie coś więcej o tym sposobie poznawania Boga napiszę. Dziś jednak, w związku z owym intuicjami chciałbym zauważyć jedną scenę: tę, z piątego rozdziału 2 Księgi Samuela, gdy pokolenia północne Izraela decydują się, by obrać Dawida na swego króla. Mówią mu: „Już dawno, gdy Saul był królem nad nami, tyś odbywał wyprawy na czele Izraela. I Pan rzekł do ciebie: Ty będziesz pasł mój lud - Izraela, i ty będziesz wodzem nad Izraelem”. I proszą Dawida, by się zgodził ich królem zostać. Co przeszkadzało pójść tą drogą wcześniej? Czy rozum nie podpowiadał wcześniej takiego zgodnego z wolą Bożą rozwiązania? Widać nie. Nagle jakby przyszło olśnienie. I wybór Dawida na króla zaczął jawić się jako wręcz narzucająca się oczywistość...

Tak właśnie przez intuicję może działać Bóg. Trudne, zagmatwane, staje się nagle jasne i proste. W ścianie, pod którą staliśmy, nagle zaczynamy dostrzegać bramę. W ciemnej, brzemiennej burzą dolinie wiatr rozwiewa chmury i wychodzi słońce...