Moja droga do podobnych wniosków była prosta, nie tak wysublimowana i uduchowiona. Powtarzałem sobie po prostu, że inni mają gorzej. Dużo gorzej. Właściwie to ja mam całkiem nieźle. Nawet dobrze. A w końcu - było mi bardzo dobrze, miałem piękne, dobre, wspaniałe życie. Czym w ogóle na to sobie zasłużyłem? Czy w ogóle jakoś? Czy potrafiłem to chociaż wykorzystać, czy mam się wstydzić swojej nieudolności? Czy jeszcze zdążę coś dobrego zrobić? A to co zrobiłem, tak niesamowicie mało, jest w ogóle coś warte? Nie wiem jak Bogu dziękować za to wszystko, i jak go przepraszać za zmarnowane szanse. Jest jeden sposób, by się wziąć do roboty i z czynieniem dobra nie ociągać. Znów, nie wiem czy się uda. Ale "striemit'sia nada" i to będę robił, obiecuję. Godne to i sprawiedliwe, i jedyna to droga jaką warto iść przed siebie. A Bóg, czuję to, chętnie pomoże.