To czas objawienia - bolesnej prawdy o nas samych. Zostanie większości z nas za parę dni potworny kac, gryzący w duszę moralniak. Daliśmy się sterroryzować nawet nie realnemu zagrożeniu, a tylko wiadomościom o nim. Nie słyszałem żeby w moim mieście jak dotąd ktoś zachorował, w województwie jest paru, ale na drogach codziennie ginie więcej osób niż dotąd w całym kraju, a 10 razy więcej zostaje rannych. Nikt nie ma z tego powodu obaw by wsiąść do auta. A nie raz widzieliśmy na własne oczy pogięte kupy złomu a nawet zmasakrowane zwłoki. Tu boimy się tego czego nie znamy, strach ma potężnie wielkie oczy. Czuję się jak ostatni tchórz omijając z daleka ludzi, patrząc na każdego z podejrzliwością, myjąc co chwilę ręce, kiedy Pani w supermarkecie, w zasłaniającej całą twarz masce z pleksiglasu, z bohaterskim poświęceniem trwa przy kasie, bym ja mógł kupić coś do jedzenia. A co mogę zrobić, kiedy właśnie mam się od wszystkich trzymać z daleka dla ich dobra właśnie? To ohydna, perfidna próba dla naszego człowieczeństwa, o której będziemy chcieli jak najszybciej zapomnieć kiedy się... przyzwyczaimy. A cisi bohaterowie, którzy w czasach paniki pozostali na posterunku, także zostaną zapomniani, jak żołnierze po skończonej wojnie. Może dostaną jakieś odznaki najwyżej. I oprócz wewnętrznej satysfakcji, radości że przeżyli, może będą też sobie czasem zadawać pytanie czy było warto. Było, do stu tysięcy fur diabłów. Ale świat na dłużej znowu się nie zmieni, przejdzie nad wszystkim do porządku, jak zwykle dotąd. Z poczuciem najwyżej szybko wypieranego ze świadomości wstydu i zażenowania u większości. A TAK BARDZO CHCIAŁBYM SIĘ MYLIĆ !