Myślę, że wiele matek i ojców nie patrzy na rodzicielstwo przez pryzmat tego, czy jego dziecko będzie/jest szczęśliwe, tylko czy syn/córka jemu da szczęście (czy zdobędzie świetne wykształcenie, będzie dużo zarabiało, będzie piękne i inni ludzie będą im zazdrościli). Czy nie jest często tak, że rodzice zdrowych dzieci są niezadowoleni, że ich dziecko nie jest prymusem, że wybrało biedną żonę, że nie ma takiej dobrej pracy jak dziecko sąsiada? Ci rodzice, którzy zdecydowali się wychować dziecko z zespołem Downa zwykle nie myślą w ten sposób. Nie mają mnóstwa oczekiwań i pretensji do swojego dziecka, tylko cieszą się radością swojej pociechy. I może to właśnie jest kluczem do tego, dlaczego dzieci z zespołem Downa są w dużej mierze takie szczęśliwe. Może inni rodzice powinni brać przykład z rodziców chorych dzieci, aby zrozumieć co w ojcostwie i macierzyństwie jest najważniejsze - dawanie miłości, a nie oczekiwania.