Takie "prawne" uparcie musi mieć powód. Dziecko niby skazane na śmierć, ale sędziemu ważne jest, aby zmarło w tym szpitalu gdzie leży, nie w drodze do Włoch czy w rzymskim szpitalu. Dlaczego, cui bono? Może dlatego, że na jego organy czeka ktoś trzy pokoje dalej, ktoś "worthy"? Bo taki jest los "deplorables" IV. neoliberalnej LBGTQIAZD...Rzeszy, jaki był "podludzi" III. Rzeszy: Trzeba paru do roboty i zabawy, pewien pool genetyczny dla "higieny rasowej", i paru jako magazyn części zamiennych, a reszta na pohybel. To "postęp", jak najbardziej "naukowy", en marche!

Lekarze nie wypuścili chłopca do Włoch, bo byłby to ruch zbyt niebezpieczny dla jego zdrowia.
Chcieli natomiast odłączyć go od aparatury aby umarł, w czym nie widzieli żadnego zagrożenia dla zdrowia. Zapewne! Jako nieżywy byłby zdrowszy!
Geniusze

Historia tego chłopca i jego rodziców pokazuje co się dzieje kiedy wszystko: ludzie, społeczeństwa, ustawodawstwo, nie są przesiąknięci wiarą, Bogiem żywym, który rozwiewa dylematy. Kiedy człowiek sam chce wszystko ogarnąć swoim rozumem, stawia się w ten sposób na miejscu Boga. Zamiast w ufności i w pokoze porusza się w pysze. I to go prowadzi do dylematów podobnych jak ten: Skoro nie ma wiary, nie ma nadziei. Podtrzymywanie chłopca przy życiu budzi więc perspektywę na wskoś pesymistyczno-depresyjną. Bo pustkę życia bez Boga chcemy wypełnić przyjemnościami. Poświęcenie swojego czasu, myśli, sił dla drugiego człowieka wzbudza stany depresyjne, poczucie osamotnienia itd.
Niestety, prawda jest taka, że przyjemności życia zawsze się kończą i jeśli nie damy wiary Bogu, zawsze koniec będzie pesymistyczno-depresyjny.