Przeczytałem.... "Musimy zawsze pamiętać o tym, że jeśli ktoś jest dobrym wierzącym, musi okazywać radość"

Kiedyś uśmiech to była moja cecha charakterystyczna. Wszyscy się dziwili, że ciągle się uśmiecham. Ale przyszły inne czasy. Nie wiem za jakiego człowieka dziś uchodzę, bo chyba ciągle sporo się uśmiecham. Tyle że często też chodzę zamyślony i smutny. Zwłaszcza gdy nikt nie widzi. Tak, jest w moim sercu pokój, ale to nie to samo co radość. Nie potrafię cieszyć się, gdy mam świadomość cierpienia moich bliskich. Nie potrafię być wesoły wobec ludzi, których sama moja obecność drażni, o odezwaniu się czy zwłaszcza żartowaniu już nie mówiąc. A sporo takich dziś w moim otoczeniu. Nie wydaje mi się, bym był przez to gorszym chrześcijaninem. Radość bywa objawem działania Bożego ducha, ale jej brak nie świadczy o tym, że ktoś jest gorszym chrześcijaninem...

Dziś bardziej niż przed laty moim jest Psalm 139

Nad rzekami Babilonu -
tam myśmy siedzieli i płakali,
kiedyśmy wspominali Syjon.
Na topolach tamtej krainy
zawiesiliśmy nasze harfy.
Bo tam żądali od nas
pieśni ci, którzy nas uprowadzili,
pieśni radości ci, którzy nas uciskali:
"Zaśpiewajcie nam
jakąś z pieśni syjońskich!"
Jakże możemy śpiewać
pieśń Pańską
w obcej krainie?