Pytającemu chodziło raczej o konieczność odnawiania przysięgi, jakby małżeństwo sakramentalne traciło ważność i trzeba je było uroczyście odnawiać, co w świetle sakramentologii jest bez sensu.

Oba sakramenty różnią się co do materii.

W świetle nauki Kościoła zarówno małżeństwa sakramentalne jak i niesakramentalne mają te same cele i obowiązki. Wymóg trwałości, wierności, wyłączności i nierozerwalności dotyczy ich obu w tym samym stopniu.

Z duszpasterskiego punktu widzenia ważne jest, by unikać "wrzucania do tego samego wora" wszystkich związków niesakramentalnych. Przeszkody małżeńskie bywają zawinione i niezawinione, więc nie można w każdym wypadku powiedzieć o świadomym "deptaniu sakramentu". Tym bardziej, że prawo kościelne dopuszcza dyspensę od sakramentalności małżeństwa, w przypadku małżeństw mieszanych w sensie szerokim. Kościół w tym przypadku błogosławi związkom niesakramentalnym, a trwanie w takim związku nie powoduje zaciągnięcia grzechu.

Źródłem jest magisterium Kościoła praktycznie od czasów patrystycznych po czasy obecne, z małą przerwą w okolicach wieku XVIII-XIX, kiedy to dominowało jurystyczne podejście kanonistów, które ostatecznie nie przetrwało po Soborze Watykańskim II. Nauka Kościoła mówi, że tak zwane małżeństwa naturalne są pełnoprawnymi małżeństwami, z wszelkimi obowiązkami, ale bez przywilejów, jakie daje małżeństwo sakramentalne. Kościół związki cywilne traktuje obecnie jako małżeństwa naturalne. Przed Soborem Watykańskim II panował pogląd, że śluby cywilne są absolutną niegodziwością, a każdy, kto je zawiera grzeszy śmiertelnie. Było to prawdą w czasach, gdy śluby cywilne zawierano w pogardzie dla prawa kanonicznego, uznając prymat prawa państwowego. Po Soborze złagodzono to stanowisko, po pierwsze ze względu na rozdział państwa od Kościoła, po drugie ze względu na powszechność ślubów cywilnych jako koniecznego elementu prawa państwowego. Pogląd, że związek cywilny nie jest małżeństwem (naturalnym), lecz nieuprawnionym konkubinatem, wstrętnym i zgubnym powtarzany jest często przez tradycjonalistów za słowami Piusa IX, tyle, że tradycjonaliści nie uznają Soboru Watykańskiego II, stąd częste zamieszanie w tej kwestii.

Przykład małżeństw mieszanych podałem, jako ciekawy przypadek, gdyż nie ma tu sakramentu, który istnieje jedynie między ochrzczonymi, ale Kościół mimo to dopuszcza takie przypadki. To pokazuje, że sama idea małżeństwa jest bardziej pierwotna od jego sakramentalności, zresztą Chrystus ustanawiając sakrament nie tworzył niczego nowego, tylko podniósł do rangi sakramentu istniejącą już instytucję małżeństwa, akcentując jej pierwotny, zamierzony przez Boga przy stworzeniu charakter.

Przeszkodami do małżeństwa sakramentalnego nie jest jedynie rozwód i ponowny związek, istnieje cały szereg innych przypadków, wcale nie tak rzadkich, jakby się mogło wydawać. Nie wszystkie muszą być zawinione ze strony małżonków.

ie, nie mówimy wyłącznie o związkach niesakramentalnych zawartych przez osoby, które mają już legalnych małżonków sakramentalnych, ale po rozwodzie weszły w związki cywilne, tylko mówimy o wszystkich małżeństwach niesakramentalnych w ogóle. Bo zalecenie biskupa, by zbytnio nie akcentować podziału na małżeństwa sakramentalne i związki niesakramentalne nie zawierał żadnej dodatkowej informacji, jakoby chodziło wyłącznie o związki cywilne po rozwodach, tylko o wszelkie formy małżeństw niesakramentalnych. I zalecenie to wynika wprost z wytycznych duszpasterskich, by nie ładować wszystkich przypadków do jednego wora.

Osoby będące w ponownych związkach według nauki Kościoła trwają w grzechu ciężkim, ale jednocześnie mają obowiązki właściwe dla małżeństw. Tak samo spoczywa na tych ludziach wymóg katolickiego wychowania dzieci, czy wymóg wierności, w tym przypadku rozumiany jako unikanie większego zła, a nie jako droga do uświęcenia. Z kolei związki niesakramentalne nie posiadają praw przysługujących małżeństwom sakramentalnym, choć i w tym przypadku dopuszczane są dyspensy, ponieważ przyrodzona natura małżeństwa, wynikająca z prawa naturalnego stoi wyżej od jego sakramentalności, wynikającej z praw Kościoła.

Masz to chociażby w encyklice Familiaris Consortio, na podstawie której II Polski Synod Plenarny utworzył duszpasterstwa osób rozwiedzionych, żyjących w nowych związkach.

Obowiązek wychowania dzieci w wierze katolickiej dotyczy każdego katolika, niezależnie od tego, czy trwa w związku sakramentalnym, czy nie. Kodeks rodzinny nie ma tu żadnego znaczenia, ponieważ określa on jedynie zasady prawa powszechnego, a nie wymagania religijne. Kościół ma obowiązek otoczenia opieką duszpasterską każdy związek, także niesakramentalny właśnie po to, by przypominać o obowiązkach, jakie zaciągają wobec siebie małżonkowie. Zadaniem Kościoła jest wymagać i akcentować trwałość i wierność związków niesakramentalnych, by doprowadzić do uporządkowania sytuacji i zawarcia związku sakramentalnego.

Podaj Nick, cały czas mówię o małżeństwach niesakramentalnych jako o wszystkich przypadkach (podobnie jak biskup w cytowanym fragmencie), nie zaś o jednym szczegółowym przypadku ponownych małżeństw po rozwodzie. A i takie związki Kościół nakazuje obejmować troską duszpasterską.

TomaszL, fakt, mój błąd z pomyleniem adhortacji z encykliką, dzięki za zwrócenie uwagi.
Tak jak mówiłem, kodeks opiekuńczy nie ma nic do wymogów religijnych. Obowiązki religijne małżonków wynikają z prawa naturalnego i z przepisów kościelnych, prawo cywilne jest niejako obok tego zagadnienia.