• Lars
    03.05.2009 13:55
    Dzisiejsza niedzielna Ewangelia, (Jezus powiedział: Ja jestem dobrym pasterzem. Dobry pasterz daje życie swoje za owce) ukazuje różnicę pomiędzy pasterzem a pastuchem – szczególnie tym „elektrycznym pastuchem”. Elektryczny pastuch spełnia swoje „zaprogramowane” zadania. Nawet zabija krnąbrną owcę gdy ta w skutek fantazji usiłuje przekroczyć granicę „zdrowego” rozsądku. Trudno się dziwić maszynie, że pracuje bez zarzutu spełniając swoją powinność. Niemniej trudno nie dziwić się kapłanowi, który taką maszyną jest, bądź nią się staje. Jest jeszcze inny, znacznie gorszy od „kapłana maszyny”, rodzaj „kapłana”, tj. kapłan wilk. Ten zadziwiający (po)_twór, nie tylko ustawicznie karze i karci na wszelkie przemyślne sposoby, powierzone mu pod szczególną opiekę stado - sam dokonuje różnego rodzaju „porwań”. Przywołując słowa - otaczanego powszechnym szacunkiem starego księdza: „Jeśli księża przez dwa tysiące lat nie rozwalili Kościoła, to znaczy, że nikt nie zdoła go zniszczyć” – można by rzec, że tym tyko smutnym wnioskiem, wysnutym z ich pożal się Boże „ewangelizowania” można dowieść istnienie Boga.
    Ksiądz Józef Tischner krótko i doskonale to ujmuje: cyt „ W moim życiu filozoficzno-kapłańskim nie spotkałem kogoś, kto stracił wiarę po przeczytaniu Marksa, Lenina, Nietzschego, natomiast na kopy można liczyć tych, którzy ją stracili po spotkaniu z własnym proboszczem. Jest to bardzo przykre zjawisko, kiedy lekarz zaraża chorego.
    • Są dwa rodzaje duszpasterskiej odwagi: jest odwaga, która śmie wytknąć człowiekowi jego grzech, i jest odwaga, która śmie pokazać grzesznikowi wielkość miłości Boga. Najczęściej spotykamy w kościołach pierwszą odwagę.
    • W ewangelicznym kapłaństwie nie chodzi o to, ile ognia potrafi kapłan ściągnąć z nieba na głowy grzeszników, ale o to, za iloma potrafi „nadstawić kark”. Ewangeliczne kapłaństwo dopełnia się na krzyżu. Wstawiennictwo słowne staje się rzeczywistą śmiercią za grzeszników.”
    Jezus jest orędownikiem prawdomówności – zgodności słów i czynów. O uczonych w Piśmie powiedział „Biada wam uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy, bo zamykacie królestwo niebieskie przed ludźmi” ….– w innym miejscu. „wiążą ciężary wielkie i nie do uniesienia i kładą je ludziom na ramiona, lecz sami palcem ruszyć ich nie chcą” … Pozorna pobożność i uczoność rozmija się z zadaniem jakie otrzymali i przyjęli ….. Czy można te słowa odnieść do niektórych – (mam nadzieję, że nielicznych) kapłanów?
    Kardynał Ratzinger – „Jeśli chodzi o uczonych w Piśmie, to znają oni każdą literę Pisma, są egzegetami, specjalistami, którzy potrafią z miejsca wskazać, gdzie i co powiedział dany prorok - ale jest to martwa wiedza. Rozbierają Pismo na elementy – i nie znajdują w nim nic żywego. ……. Przy całej znajomości szczegółu oddalili się od samego przesłania …. Wrażliwość prostych ludzi często rozumie je lepiej niż ta wielowarstwowa wiedza, która stała się ślepa i głucha na jej sedno”
    Owce dlatego idą za Pasterzem, bo Go znają. Czy parafianie faktycznie znają swoich pasterzy? Ilu z nich nadstawiłoby dla nich karku – skoro tak trudno dodzwonić się na plebanię a jak ktoś już podniesie słuchawkę, to jest nią gospodyni.
    Kończę słowami księdza Tischnera „ Kościół to jest nie tylko zgromadzenie świętych i grzeszników, ale także duchownych, którzy – koniec końców – są starymi kawalerami. Więc są w Kościele cnoty świętych, winy grzeszników i wady tych, których pod żadnym pozorem nie należy budzić po obiedzie.”
    Na szczęście nie jest tak źle – choć nie jest idealnie. Ja znam zarówno świetnych księży – i jest ich więcej jak i tych, którzy „borykają” się z kapłaństwem, z którym nie wiedzą co począć. Wobec tego, pamiętajmy o nich w naszych modlitwach – bez kapłaństwa nie byłoby Eucharystii.
  • Jerzy
    03.05.2009 11:00
    Znam dosyć dużo księży, z większością z nich mówimy sobie po imieniu. Nie mam najmniejszego pojęcia czy któryś z nich ma jakąś konkubinę.
    Jeżeli chodzi o chciwość, to ci którzy są proboszczami, często dzielą się kłopotami skąd wziąć pieniądze na remont czy jakiś zbożny cel.
    Jeżeli chodzi o czas, to się zgadzam.
    Jeżeli chodzi o powód braku czasu jest on różny. U jednych można powiedzieć że dobry, bo zajmują się powierzonymi ludźmi, u innych jest to niestety związane z własną osobą.
    Jednak jedni i drudzy są ludźmi i potrzebują modlitwy.
    Są najbardziej atakowani przez złego, bo stoją na pierwszej linii.
  • PG
    03.05.2009 14:35
    Chciałbym zwrócić uwagę księży na inna stronę ich zapoznanej tożsamości. W Kościele w Polsce ksiądz ciągle jeszcze jest kimś ważnym. Krytyczne głosy, w tym te skrajne pochodzą często od tzw. katolików ale... Ludzie zaangażowani w życie parafialne ciągle jeszcze liczą na księży, na inspiracje z ich strony, na pobudzanie laikatu do aktywności. Głos osoby świeckiej jest nieporównywalnie słabszy od głosu księdza. To prawda, że laikat przygląda się coraz bardziej krytycznie księżom, ale ciągle jeszcze z szacunkiem i nadzieją. Widać to zwłaszcza w ruchach i stowarzyszeniach parafialnych i ponad parafialnych. Grupa, która ma opiekuna duchowego (proboszcza lub któregoś z wikarych) poświęcającego czas tejże grupie, działa najczęściej bardzo dobrze. Jeżeli jednak jest tylko nominalnym opiekunem, i na spotkania nie ma czasu, nie interesuje się życiem grupy, to ona albo pada, albo działa z niewielkim zainteresowaniem. Ludzie świeccy zaangażowani w życie parafialne maja dużo wyrozumienia dla swoich duszpasterzy i wyjątkowo chyba tylko zdarzają się postawy roszczeniowe, przejawiające się (jak np. w Niemczech, czy Austrii) w akcentowaniu My jesteśmy Kościołem. Księżą, którzy tego nie widzą tracą kontakt z laikatem i wyobcowują się przeżywając trudności w odczytaniu swej tożsamości. Tracą przy tym również ludzie świeccy, traci Kościół.
  • PTRqwerty
    03.05.2009 16:25
    Eee... w zasadzie, księża wykonują pracę jak wszyscy w innych zawodach. Problem, który obserwujemy nie ma tak wiele wspólnego ze sposobem prowadzenia się księży, co z ogólną sytuacją w jakiej się znajduje wiedza człowieka wobec tajemnicy wszechświata. Księża nie są już tymi, którzy znają zakryte tajemnice. Ich rola zmalała - obiektywnie.
    Będziemy po prostu świadkami skrystalizowania się w ciągu 300 lat form religijnych odpowiadających czasom scjentyzmu i postmodernizmu. Nawet w Europie poziom religijności rośnie.
    Módlmy się tylko, by była to religijność rozumna, która nie będzie przynosiła ujmy rozumnemu Stwórcy.
  • Stanisław Miłosz
    03.05.2009 19:28
    Skoro nawet ateiści wzywają już do modlitwy o religijność, to musi to być zwiastunem niechybnego końca świata, naszego świata i początku Nowej Ery. W takim razie nie ma się co szamotać bez sensu księże Arturze i zdać się ufnie na wyroki Opatrzności. Dobrzy księża, źli księża - bez znaczenia, na jedno wyjdzie.

Dyskusja zakończona.
Wiara_wesprzyj_750x300_2019.jpg

Autoreklama

Autoreklama

Kalendarz do archiwum

niedz. pon. wt. śr. czw. pt. sob.
25 26 27 28 29 1 2
3 4 5 6 7 8 9
10 11 12 13 14 15 16
17 18 19 20 21 22 23
24 25 26 27 28 29 30
31 1 2 3 4 5 6
14°C Czwartek
wieczór
12°C Piątek
noc
9°C Piątek
rano
16°C Piątek
dzień
wiecej »