Prawdziwa wiara prowadzi do świętości. Publiczne emocje przeważnie towarzyszą tym, co się nawrócili - jest to typowa euforia odkrywania. Ale jak szybko się pojawia tak szybko znika.

Ale potem jest radość, którą się promienieje. Nie da się być świętym na zimno, intelektualnie.

@MB - czy widziałeś radosne, tańczące, śmiejące się osoby odchodzące od konfesjonału? Przed taką "zwykłą" niedzielną Mszą sw?
Radość przeżywania wiary nie manifestuje się emocjonalnymi zachowaniami, jakie maja ci, co im się wydaje, że już się nawrócili.
I tak, spotykam osoby mające i radość i dobro w swoim sercu. Na zewnątrz nie musza tego okazywać.

Jak ktoś ma radość w sercu a nic po nim tego nie widać, to coś z nim jest nie tak.

O ile wiem wiara ma być nie na pokaz, a radość wcale nie oznacza egzaltacji czy okazywania emocji.

A co było złego w ognisku na rekolekcjach w Gdańsku? Spalenie tego, co ubliża samemu Bogu? Przecież niszczenie takich przedmiotów jest praktykowane od nie wiem kiedy. Czy to dlatego, że to książka? A czy wiesz ile książek idzie na przemiał na papier toaletowy, bo nikt ich nie kupuje? Zdziwyłbyś się jak wiele. Poza tym te opluwane emocje chyba nie są tak do końca złe. Przeczytaj sobie ewangelie. Przecież ludziom nauczanym i uzdrawianym przez Pana Jezusa towarzyszyły nieustanne skrajne emocje. Również faryzeuszom i uczonym w Piśmie. Naprawdę uważasz, że da się naśladować nauczanie Jezusa i nie wywoływać przy tym emocji?

W Gdańsku to pewnie emocje połączone ze swoistym brakiem logicznego myślenia. Ale jaka to dyskusję wywołało. I bardziej martwią mnie niektóre głosy w dyskusji niż ten incydent.

"Ognisko" było akurat w pełni zgodne ze Słowem Bożym, które z wielką gorliwością nakazuje, by przedmioty kultu bożków niszczyć. Słuchaj Izraelu...

@Marcin - na jakim etapie drogi do świetości się zatrzymujesz? A złem w tym paleniu było przekonanie o złu martwych przedmiotów połączone z jakimś pogańskim obrzędem odczarowania rzeczywistości. Jak jakaś lektura odciąga kogoś od Boga, to się ją wyrzuca, oddaje na makulaturę bez spektralnego, pogańskiego obrządku. Co więcej takie odrzucenie powinno poprzedzać poważne umysłowe rozmyślanie, a nie płytka emocja związana z usłyszanym gdzieś słowem. Bo tak działają ludzie podatki na emocje.

"Ognisko" ma akurat spory związek z tym tematem. Ks. Biskup właśnie "spala" niejasne formy kultu, w które łatwo mogą wplątać się duchowe zagrożenia dla wiernych. I czyni to publicznie. I nie ma w tym pustej emocjonalności. Wręcz przeciwnie.

@SP- Gdyby faktycznie Biskup rozpalił ognisko i w nie wrzucił książki niektórych "odnowicieli" to dopiero by było.

@Tempestas - wiedza tajemna towarzysząca "wybranym" czy "samozwańcom" to chyba norma w okolicach Kościoła. Po tamtej pamiętnej dyskusji o "ognisku" martwi mnie jak szybko ludzie wpadają w ten gnostycki nurt zabobonów.

Palenie książek rzeczą piękną i chwalebną. To jakiś obrzęd chrześcijański?

Tak, zgadza się, ale po co posłał nam Swojego Ducha?

No ciekawe... To co powiesz na to, że nie jest jedynym biskupem i wielu innych uważa inaczej... No i taki drobiazg jeszcze... Papież stoi wyżej niż biskup Czaja i On też uważa inaczej...

No tak, ale biskup Czaja nie jest jedynym biskupem i są inni , ktòrzy mają inne zdanie. Papież z tego co wiemy ròwnież...

Wiele książek z teologii duchowości o tym traktuje i nie da się wyjaśnić wszystkiego w dwóch zdaniach. Proponuję czytać "lepszych ode mnie". :-) Podstawowym kryterium, po którym można poznać działanie Boże, jest wzrost wiary, nadziei, miłości. Natomiast to, czy doświadczeniu towarzyszą silne emocje, czy brak emocji, czy umiarkowane emocje, zależy od wielu czynników "naturalnych" i nie stanowi kryterium rozeznawania duchowego.

"Podstawowym kryterium, po którym można poznać działanie Boże, jest wzrost wiary, nadziei, miłości."
Cóż, o ile wiem wiara wielkości ziarnka gorczycy przenosi wielkie drzewa. Wiesz jak wygląda ziarnko gorczycy?
Miłość to widać, jak zanegujesz słowa jakiegoś lidera wspólnoty. Popłynie ona strumieniami hejtu.
Jedyne z czym się zgodzę to emocje - nigdy nie są wyznacznikiem doświadczenia duchowego. Mogą być, może ich nie być. Stąd zresztą śmieszy mnie gdy cały kościół klaska i się raduje bo "tak wypada", bo tak mówi jakiś lider zebrania.

W tych komentarzach, strasznie wszystko się polaryzuje, ocenia się rzeczywistość na podstawie jednego czy kilku wydarzeń. Emocje są integralną częścią człowieka i nie ma znaczenia czy się modlę emocjonalnie czy "poważnie". Celem jest pogłębianie relacji z Bogiem, wzrost miłości do innych a ostatecznie zbawienie. Można zarówno być "poważnym" na Mszy św, lub spotkaniu modlitewnym i nic z niego nie "wynieść" jak i skakać na modlitwie charyzmatycznej i też nic z niej nie skorzystać duchowo. To są tylko formy modlitwy a nie cel.
Przyznam, że trochę wkurzające są takie wypowiedzi biskupa, ponieważ tak naprawdę to nikt nie wie o co chodzi, albo o kogo. Żadnych konkretów. Charyzmatycy traktują to jako atak na nich, a przeciwnicy charyzmatyków cieszą się, że wreszcie robi się porządek z tymi o których sami myślą.
A może się okazać, że problem leży w małych szerzej nieznanych wspólnotach, a nie takich "popularnych " czy rozpoznawalnych jak M. Zieliński, Witek Wilk, o. Witko itp.
A jeśli są zastrzeżenia do takich osób jak np. M. Zieliński to przecież jest Katolikiem, ma swojego spowiednika, ojca duchowego, podlega i współpracuje w swojej posłudze z swoim proboszczem i działa za wiedzą swojego Biskupa, to jaki problem z nim porozmawiać i wyjaśnić sporne tematy?

@Mati tak naprawdę problemem jest wiara w szamana, lidera i wszelkie szamanizmy, jakieś "specjalne gesty, modlitwy" i bez znaczenia czy chodzi o jakiegoś medialnego dziś charyzmatyka, czy o równie medialnego księdza.

@Mati - cóż, a może jednak coś jest na rzeczy. Może nie furtka, ale okno. A może drzwi? Poważnie?
Lektura katechizmu Kościoła katolickiego jest jednoznaczna - grzech jest naszym wyborem, a ten największy czyli śmiertelnym naszym w pełni dobrowolnym i świadomym wyborem. Nie ma furtek, drzwi, okien.
Tak samo z tymi grzechami pokoleniowymi. Nie ma szans, aby się przeniosły, natomiast jak najbardziej grzech osobisty konsekwencjami dotyka także innych. Jak ojciec pije, to konsekwencją jego grzechu może być osobisty grzech pijaństwa jego dzieci. Tyle tylko, że te dzieci mają wolną wolą, mają wybór i absolutnie grzech ojca nie determinuje ich grzechów. Jeżeli z winy ojca dzieci zaczną być pjakami, to winę ponosi ojciec i on się ma z tego spowiadać, a nie jego dzieci. Co więcej, pomysł, aby dzieci przepraszały za grzechy rodziców, dziadków etc jest pomysłem przeciwnym pojęciu grzechu.

Oj nie w tym miejscu miał być ten komentarz… Chodzi o poniżesze słowa Marcina.

@TOMASZL 1) :-))) No... czasami zdarza mi się używać jakiejś przyprawy z gorczycą, albo musztardy "niezmielonej". Zresztą niektórzy twierdza, ze być może chodziło o jeszcze mniejsze nasionka jakiegoś "drzewa musztardowego". Tak czy owak, wiara jak małe nasionko ma wewnątrz olbrzymi "dynamizm" - taki, że może stać się wielkim drzewem. 2) Wzrost wiary nadziei, miłości ma dotyczyć tej osoby, która przeżywa doświadczenie duchowe, co do którego chcemy rozeznać czy pochodzi od Boga. Bardzo trudno jest to zrobić (w zasadzie niemożliwe), jeśli nic się o tej osobie nie wie. Ale każdy może spróbować tak rozeznać swoje własne doświadczenie duchowe. Pytanie - jaki wziąć okres czasu, żeby móc porównać, dokąd to doświadczenie mnie prowadzi.

Przekroczenie każdego z przykazań jest jednocześnie przekroczeniem wszystkich, ale zawsze zaczyna się w sercu od pierwszego. Zawsze najpierw jest zdradą Boga. Potem dopiero idzie już konkretny zły akt, którego ktoś porząda.

Chciałbym najpierw wyjaśnić, że nie nawiązywałem do "spowiedzi furtkowej", lecz odnosiłem się tylko do X przykazań.

Pycha kroczy przed upadkiem. To jednak sfera przyczyn, kuszenia, czasem i sfera celów. A ja mówię o samym grzechu - jego istocie (o "miejscu" zerwania związku duszy z Bogiem, fakcie zranienia bądź wręcz zabicia Miłości). Istotą każdego grzechu jest zdradzenie Boga w swoim sercu. To dlatego każdy grzech jest nazywany odejściem od Boga. Również grzech (a nie jedynie słabość, czy pokusa) pychy zaciągamy w momencie, gdy dopuściliśmy się w sercu zdrady.

Dziękuję za ten głos.

Ten wpis jest tutaj potrzebny i dzięki za niego. Dodam od siebie, że dla mnie niedomyślenia jest, aby jacyś obcy ludzie wmawiali mi jakieś grzech pokoleniowe czy też jakieś furtki. Od razu rodzi się pytanie, jakie mają kompetencje i jakie upoważnienia aby tak wyrokować.
Nie należy bać się zadawania pytań, szczególnie tam, gdzie coś nam nie grają jakieś słowa z naszym myśleniem.
Byłem kiedyś na takiej konferencji połączone z modlitwą o uwolnienie i faktycznie wiele sugestii powoduje, że zaczynasz się zastanawiać czy wina za moje grzechy nie leży w przodkach. Pech chciał, że w mojej znanej mi rodzinie nie było nic wiadomym o wymienianych przez księdza grzechach tzw. pokoleniowych. Dobrze że biskupi chwile potem jasno się wypowiedzieli na te tematy.

Widzisz, ja pół roku po liście dot. spowiedzi furtkowej słyszałem na dużych rekolekcjach autoryzowanych przez miejscowego biskupa, że wprawdzie furtek nie ma, ale są "okna". Sama koncepcja, że przez grzech otwieramy się na działanie złego ducha jest nie do podważenia. Poza tym widziałem listę grzechów i zagrożeń duchowych przygotowującą do tzw. spowiedzi furtkowej. Nie widziałem tam słoników, czy masek z Afryki. Widziałem za to pytania dot. więcej niż jednego przykazania.

Problem z tzw. grzechami pokoleniowymi jest dużo szerszy niż to zostało kiedyś opisane. Oczywistą sprawą jest to, że grzech mojego dziadka nie jest moim grzechem. Jednak coś między tymi pokoleniami chyba się przenosi. Co konkretnie? Pokazują to zwykłe statystyki. Dzieci palaczy częściej palą niż dzieci osób niepalących. Dzieci alkoholików częściej mają problem z alkoholem niż dzieci osób wolnych od tego nałogu. Powiesz, że to czysta psychologia. Pewnie tak. Ale trudno nie odnieść wrażenia, że w życiu duchowym dzieją się podobne rzeczy. Temu akurat ten list nie zaprzecza. Skupia się za to na oczywistej oczywistości, że za grzech ojca nie odpowiada syn tylko ojciec.

Co do pokory i posłuszeństwa to jak największa zgoda. Nie wolno, to nie wolno. Tylko warto się zagłębić, czego rzeczywiście nie wolno.

@Marcinie - cóż, a może jednak coś jest na rzeczy. Może nie furtka, ale okno. A może drzwi? Poważnie?
Lektura katechizmu Kościoła katolickiego jest jednoznaczna - grzech jest naszym wyborem, a ten największy czyli śmiertelnym naszym w pełni dobrowolnym i świadomym wyborem. Nie ma furtek, drzwi, okien.
Tak samo z tymi grzechami pokoleniowymi. Nie ma szans, aby się przeniosły, natomiast jak najbardziej grzech osobisty konsekwencjami dotyka także innych. Jak ojciec pije, to konsekwencją jego grzechu może być osobisty grzech pijaństwa jego dzieci. Tyle tylko, że te dzieci mają wolną wolą, mają wybór i absolutnie grzech ojca nie determinuje ich grzechów. Jeżeli z winy ojca dzieci zaczną być pjakami, to winę ponosi ojciec i on się ma z tego spowiadać, a nie jego dzieci. Co więcej, pomysł, aby dzieci przepraszały za grzechy rodziców, dziadków etc jest pomysłem przeciwnym pojęciu grzechu.

Nie wdaję się w teologiczne podstawy, są ode mnie tęższe głowy, wystarczy mi opinia moich pasterzy i brak wyrzutów sumienia. Jam prosty człowiek, szukam tylko duchowej głębi : ) Co do tzw. pentekostalizacji mam mieszane odczucia, neutralne. Byłem w jednej ze wspólnot charyzmatycznych przez parę lat. Mam doświadczenie działania Ducha Świętego w takiej wspólnocie, są udokumentowane medycznie świadectwa uzdrowień, poznałem ludzi którzy wyszli z alkoholizmu, którzy zaczęli czytać Pismo Święte i którzy cieszą się swoją wiarą i osobistą relacją z Jezusem. To są fakty i konkretne owoce. Myślę że takie wspólnoty są potrzebne, bo przyciągają ludzi i jest szansa że zostaną w Kościele, bądź zaczną w nim szukać swojego miejsca (jak ja). Wydaje mi się że problemem jest kontrola tych wspólnot, żeby za bardzo nie popłynęła z nurtem ewangelikalnym (czytając i interpretując sobie sami Pismo Święte) czy zielonoświątkowym (wysoko autonomia wspólnoty skupiona wokół charyzmatycznego lidera). Nie chcę tu już używać słowa "sekta", wiele osób mogłoby się oburzyć, ale takie zagrożenie również istnieje. W mojej byłej wspólnocie ok. 2 lata temu przekazano nam że jesteśmy pod obserwacją (władzy kościelnej) i nasi liderzy mają zostać zastąpieni innymi, mają po prostu zejść z piedestału tak aby ktoś inny miał prowadzić np. wieczory uwielbień. Dlaczego odeszłem? Nasza wspólnota zaczęła tworzyć mniejsze grupy dzielenia, poza ogólnymi spotkaniami. Takie kilkuosobowe. Prowadzili je animatorzy przeszkoleni na wewnętrznych kursach wspólnoty. Oszczędzę szczegółów tych spotkań, ale nie trafiały one do mojego serca. Sama forma, modlitwy uwielbienia, również mnie odstręcza. Jestem introwertykiem i mam małe chęci na taką ekspresję wiary jak co niektórzy którzy skaczą po kościele jak po trampolinie... Brakowało mi też wyraźnego odniesienia we wspólnocie do Maryji, w mojej duchowości zajmuje ona miejsce szczególne. Na razie zadowalam się "zwykłym" uczestnictwem w mojej parafii, ale jak pisałem szukam jakiejś głębi. Chodzi mi po sercu szkaplerz (rodzina karmelitańska) lub jakaś forma kontemplacji. Zobaczymy gdzie Bóg mnie zaprowadzi. Cieszę się na razie z codziennej Eucharystii, tu jest największy cud. Tego nie przebije żaden Wieczór Uzdrowienia.

@HANZP - nie mam nic przeciwko wspólnotom dopóki ich działalność wynika z wiary katolickiej. Niestety zarówno brednie o wyłączności uzdrowień dzięki wspólnotom, jak również podważanie wprost Sakramentów (choćby słynne furtki, czy niemniej słynne obrzędy kolejnego nibychrztu).
A do wiary i rozwoju życia duchowego tak naprawdę nic nie potrzeba. Co więcej łatwiej jest wzrastać w wierze będąc ogołoconym z różnych "dodatkowych pomocy wierzącego".
Eucharystia, szczera modlitwa, czasami spowiedź wystarczają.

Tomaszu na ogół daję ci plus, ale czy na pewno nie potrzebuje ? Znasz starożytne powiedzenie "Ecclesia - casta meretrix" ? Oczywiście zgadzam się, że widowiskowe "uzdrowienia" są podejrzane.

Na szczęście Jezus o nich nie zapomina.

Chyba jednak do uwierzenia potrzeba cudów. Myślisz, że po co Pan Jezus uzdrawiał? Dla zabawy? Albo dlatego, że chciał zastąpić lekarzy i pomóc ludziom? Tylko dlatego, żeby ludzie uwierzyli w Niego. Dlatego też nam dał Ducha Św., żebyśmy w tym samym celu to robili, czyli uzdrawiali i uwalniali po to, by ludzie się nawracali.

@Marcinie - religia katolicka nie jest religia zdrowia i pomyślności. Celem jest życie wieczne, a nie uzdrowienie, uwolnienie etc.
Weryfikacja, czy takie uzdrowienia albo "uzdrowienia" przybliżają ludzi do Boga są te same spotkania. Jak ktoś pójdzie i zostanie powiedzmy uzdrowiony, to po co ma iść raz jeszcze? Z czego ma się uzdrawiać kolejny raz?
Co więcej, uzdrowienia opisane w Ewangeliach wcale nie są tak spektakularne, jak te "uzdrowienia" dzisiejsze. Bo te dzisiejsze często są efektem emocji. Jest to dokładnie opisane w medycynie, zwie się efektem placebo.
Co więcej, trzeba mieć wielką roztropność przy głoszeniu uzdrowień, bo warto zastanowić się, co stanie się z osobami wierzącymi w cud uzdrowienia, gdy taki cud nie nastąpi. Ile osób będzie w stanie zaakceptować śmierć najbliższych, o których uzdrowienie tak usilnie się modlili. Albo ile osób zaakceptuje fakt, że nie zostali uzdrowieni i umierają?

Polecam ci Ruch odnowy w Duchu Swietym. Dowiesz sie, jak to jest byc chrzescijaninem na codzien. Jezeli czujesz jakies obawy przed Ruchem odnowy,to polecam ci karmienie sie Slowm Bozym zapisanym w NT. Ruchy charyzmatyczne staly sie doskonala odskocznia w chrzescijanstwo,ale tego z kolei boi sie Kosciol przyzwyczajony do kontroli i posluszenstwa. Trudno zrozumiec nawet biskupom,ze Ducha Swietego kontrolowac sie nie da.