Twardy, skoro wytrzymał osiem lat nieustannej "presji" :-).
Czytasz co to chcesz. Skąd możesz wiedzieć, czy nie nawiązał osobistej relacji z Bogiem. Wiele w tekście na to wskazuje. Są to bardzo intymne relacji, o których trudno się pisze

Znam takich co i kilkanaście lat tak wytrzymali. Oboje czytamy ten sam tekst. Nie ma w nim nic na temat osobistej potrzeby, jest za to sporo na temat presji ze strony żony i znajomych.

No właśnie ten sam tekst czytamy. Czy w opisanej potrzebie regularnego uczestniczenia i przeżywania sakramentów spowiedzi i eucharystii (bodajże 3 strona artykułu) nie widzisz nawrócenia serca, tylko poddanie się presji i przegraną?

Przegrana to złe słowo. Widzę tu natomiast typowy mechanizm przyjęcia cudzych wartości za własne. To nie jest chęć życia z Bogiem, tylko chęć spełnienia woli żony. Która to wola oczywiście może i pewnie jest szczera, ale nie można jej mylić z nawróceniem.

Może cud to za duże słowo, bardziej powiedziałbym bożą interwencję w życie człowieka. Znam wiele osób modlących się za wstawiennictwem np. św. Antoniego przy poszukiwaniu zagubionych rzeczy i dziękujących mu po ich odnalezieniu. Nie wiem dlaczego kłóci ci się opis takiego zdarzenia z wiarą w obecność Jezusa w Eucharystii.
Owszem, byłem wczoraj na Eucharystii i przeżywałem Przeistoczenie. Z wiarą chcę przyjmować obecność mojego Pana w chlebie i winie, dla mnie jest to jednak decyzja rozumu, a nie emocje.

A ja znam takich, co wzywają dobrą wróżkę, żeby pomogła znaleźć zagubione rzeczy. Takie coś nazywa się praktykami magicznymi. Niezależnie, czy wezwiesz wróżkę, czy Antoniego. Sama modlitwa do św. Antoniego jest inkulturacją praktyki magicznej.

"Niech się stanie wola twoja, niech się znajdzie zguba moja" jest "zaklęciem". Warto też przypomnieć sobie z czego wynika tradycja przypisania Antoniemu rzeczy zagubionych.

@dremor proszę, proszę, nie znasz mnie i moich znajomych a już z góry wiesz, jak się modlimy i że są to praktyki magiczne...

Pewnie, że nie znam, ale nie zaprzeczysz, że kult św. Antoniego polegający na szukaniu zguby wyrósł wprost z praktyk magicznych? A opisane w artykule poszukiwanie cudownych znaków nawrócenia jest typowym przykładem magicznego pojmowania wiary.

Wiem, że św. Antoni był rzeczywistą postacią, wybitnym kaznodzieją. Nie znam genezy dlaczego jest uważany za patrona przy rzeczach zagubionych. Zawsze myślałem, że to z powodu "odnajdywania" dla Pana zagubionych "owieczek" za poprzez swoje nauczanie.
Nigdzie artykule nie pada słowo "cud" w kontekscie odnalezienia łańcuszka. Bardziej bym powiedział, ze chodzi o doświadczenie bożej obecności i opieki. Dla mnie takim cudem stało się nawrócenie człowieka, który wychował się z daleka od Boga i Go nie poszukiwał, a nawet, jak wynika ze świadectwa, z Nim walczył. "Stało się to przez Pana: cudem jest w oczach naszych." (Ps 118,23)

Nie, to się wzięło z legendy o tym jak Antoni przywołał diabła z siekierą, który nastraszył jego ucznia, który ukradł mu pisma naukowe. Uczeń przestraszył się diabła i oddał Antoniemu skrypty. W ten sposób Antoni odzyskał to, co utracił. Zaś sama praktyka wynikała z zabiegów Kościoła, by zamiast wzywać duchy domowe wezwać Antoniego. Bo duchy są pogańskie, a Antoni chrześcijański.

Słyszałem legendę o odnalezieniu pierścienia ze studni, natomiast tej nie. Jak widać zależy gdzie się ucho przyłoży. Myślę, że św. Antoni nie może odpowiadać za wszystko co o nim opowiadają.
Co do wzywania duchów domowych to w istocie jest to pogańskie i magiczne i rozumiem Kościół, że dążył do zastąpienia magicznych zaklęć modlitwą przez wstawiennictwo św. Antoniego. Nie widzę w tym nic niewłaściwego, a wręcz przeciwnie.

W samej inkulturacji nie ma nic złego, problem się pojawia, gdy zaczyna się poszukiwać cudowności, by samego siebie przekonać o wartości swojego "nawrócenia". To jest magiczne pojmowanie wiary.