Słynne ostrzeżenie PawłaVI:"Szatańskie dymy wtargneły do Kościoła" miało dać sygnał dla wszystkich że wiele ważnych rzeczy ustalonych w czasie Soboru Watykańskiego II nie ujrzało światła dziennego lub zostało przekręcone.Ponieważ Sobór miał być wiosną Kościoła a jest zupełnie inaczej-zanikiem wiary szczególnie na zachodzie.
Wydaje mi się, że najlepszym komentarzem będzie cytat cytatu:
"Sobór jest zdradzany: zarówno w duchu, jak i w literze. To, co dzieje się aktualnie w Kościele, we Francji, i co pociąga nawet (w zaślepieniu) niektórych biskupów i przełożonych, jest przeciwieństwem tego, co proponował Sobór. W czasie, gdy biskupi byli zgromadzeni w Rzymie wokół papieża, w czasie, gdy wypracowywane były wielkie teksty soborowe, organizowały się ugrupowania o podobnych zamierzeniach. Konstytuowała się partia, a po niej całe ożywienie okołosoborowe. Jak zawsze w podobnych wypadkach, większość z tych, którzy wciągnięci zostali w to poruszenie, nie widziała albo słabo widziała, dokąd ich prowadzono. Jednak zdecydowane umysły wiedziały, czego chcą – radykalnej „przemiany”, to znaczy sekularyzacji Kościoła, apostazji, bo takie jest jej prawdziwe imię. To właśnie apostazja kryje się pod kolejnymi blichtrami „ducha Soboru”, „sekularyzacji”, „pluralizmu” itd. W miarę upływu lat hipokryzja ustępuje cynizmowi, a i tak są jeszcze oczy, które nie chcą widzieć”.
To słynne zacytowane zdanie ma jeszcze inny wymiar, z czego być może Kościół nie zdaje sobie sprawy. Popatrzmy na rozwój całej ludzkości od jej zarania, od czasów władców, niewolnictwa, systematycznych przemian w jej świadomości, że człowiek jako istota jest wolny pod każdym względem. Popatrzmy na powstawanie prawa, które chroni człowieka, aby każdy system nie prowadził do zniewolenia, obojętnie jakiego. Popatrzmy na odkrycia naukowe, gdy naukowcy wykazują, że przemiany w Kosmosie są rzeczą naturalną, a nie stałą, że nic się nie dzieje, że Wszechświat nie jest statyczny. To samo jest tu na Ziemi, w świecie roślin, zwierząt i społeczeństw. Wciąż coś się zmienia, powstają nowe gatunki, inne giną. Nie ma niczego co mogłoby być trwałe, raz na zawsze. Tak samo jest w grupach ludzkich, organizacjach. Kościół od wieków przyzwyczaił się myślowo, że jest tym, na którym człowiek powinien bazować, że powinien być źródłem inspiracji, kanwą wszelkiewgo istnienia. Okazuje się, że Kościół nie jest tą bazą i źródłem raz na zawsze danym, bowiem przemiany są istotą samą w sobie. Nowoczesność, nie tylko techniczna, ale świadomościowa prowadzi do rozwoju, upadają stare nawyki, pojęcia, powstają nowe. Gdyby wszystko było trwałe i niezmienne, nastapiłoby obumieranie i degeneracja cywilizacji. I dlatego do Kościoła w naturalny sposób przenika sekularyzacja i pluralizm, Kościół korzysta w pełni z tej nowoczesności. Procesy te są nieodwracalne. Nie można bowiem zjeść pączka i mieć pączek. Oczywiście wyniki Soboru Watykańskiego II są niezwykle istotne, bo Kościół dostrzegł inność, zmienność świata. Dostrzegł też człowieka jako jednostkę, a nie masę, którą kiedy można było sterować. Nie sądzę, aby winą Kościoła było to otwarcie na świat. Można jedynie mieć do niego pretensję, że chciałby jak dawniej, aby ludzkość (człowiek) zwracał uwagę co Kościół mówi i naucza. Można mieć też pretensję, że w niektórych krajach, w Polsce też, wyniki Soboru nie są przestrzegane, one są markowane, Kościół lokalny wtrąca się w życie publiczne w każdy możliwy sposób. I widać tego efekty, w odchodzeniu. Dlatego istnienie Kościoła w tej postaci, w jakiej on istniał, jest problematyczne, Kościół jako organizacja dla mas. Wszystko się zmienia w czasie... zmienność jest czynnikiem rozwoju.
"Sobór jest zdradzany: zarówno w duchu, jak i w literze. To, co dzieje się aktualnie w Kościele, we Francji, i co pociąga nawet (w zaślepieniu) niektórych biskupów i przełożonych, jest przeciwieństwem tego, co proponował Sobór. W czasie, gdy biskupi byli zgromadzeni w Rzymie wokół papieża, w czasie, gdy wypracowywane były wielkie teksty soborowe, organizowały się ugrupowania o podobnych zamierzeniach. Konstytuowała się partia, a po niej całe ożywienie okołosoborowe. Jak zawsze w podobnych wypadkach, większość z tych, którzy wciągnięci zostali w to poruszenie, nie widziała albo słabo widziała, dokąd ich prowadzono. Jednak zdecydowane umysły wiedziały, czego chcą – radykalnej „przemiany”, to znaczy sekularyzacji Kościoła, apostazji, bo takie jest jej prawdziwe imię. To właśnie apostazja kryje się pod kolejnymi blichtrami „ducha Soboru”, „sekularyzacji”, „pluralizmu” itd. W miarę upływu lat hipokryzja ustępuje cynizmowi, a i tak są jeszcze oczy, które nie chcą widzieć”.
http://n3m0.jogger.pl/2012/10/12/wystapilem-z-kosciola-katolickiego-lub-nie/
apostazja to NIE jest wystąpienie z kościoła
http://n3m0.jogger.pl/2012/05/11/apostazja-czyli-jak-nie-wystapic-z-kosciola-katolickiego/
Popatrzmy na rozwój całej ludzkości od jej zarania, od czasów władców, niewolnictwa, systematycznych przemian w jej świadomości, że człowiek jako istota jest wolny pod każdym względem. Popatrzmy na powstawanie prawa, które chroni człowieka, aby każdy system nie prowadził do zniewolenia, obojętnie jakiego.
Popatrzmy na odkrycia naukowe, gdy naukowcy wykazują, że przemiany w Kosmosie są rzeczą naturalną, a nie stałą, że nic się nie dzieje, że Wszechświat nie jest statyczny.
To samo jest tu na Ziemi, w świecie roślin, zwierząt i społeczeństw. Wciąż coś się zmienia, powstają nowe gatunki, inne giną. Nie ma niczego co mogłoby być trwałe, raz na zawsze.
Tak samo jest w grupach ludzkich, organizacjach.
Kościół od wieków przyzwyczaił się myślowo, że jest tym, na którym człowiek powinien bazować, że powinien być źródłem inspiracji, kanwą wszelkiewgo istnienia. Okazuje się, że Kościół nie jest tą bazą i źródłem raz na zawsze danym, bowiem przemiany są istotą samą w sobie.
Nowoczesność, nie tylko techniczna, ale świadomościowa prowadzi do rozwoju, upadają stare nawyki, pojęcia, powstają nowe. Gdyby wszystko było trwałe i niezmienne, nastapiłoby obumieranie i degeneracja cywilizacji. I dlatego do Kościoła w naturalny sposób przenika sekularyzacja i pluralizm, Kościół korzysta w pełni z tej nowoczesności. Procesy te są nieodwracalne.
Nie można bowiem zjeść pączka i mieć pączek.
Oczywiście wyniki Soboru Watykańskiego II są niezwykle istotne, bo Kościół dostrzegł inność, zmienność świata. Dostrzegł też człowieka jako jednostkę, a nie masę, którą kiedy można było sterować.
Nie sądzę, aby winą Kościoła było to otwarcie na świat. Można jedynie mieć do niego pretensję, że chciałby jak dawniej, aby ludzkość (człowiek) zwracał uwagę co Kościół mówi i naucza. Można mieć też pretensję, że w niektórych krajach, w Polsce też, wyniki Soboru nie są przestrzegane, one są markowane, Kościół lokalny wtrąca się w życie publiczne w każdy możliwy sposób. I widać tego efekty, w odchodzeniu.
Dlatego istnienie Kościoła w tej postaci, w jakiej on istniał, jest problematyczne, Kościół jako organizacja dla mas.
Wszystko się zmienia w czasie... zmienność jest czynnikiem rozwoju.