"Nasz ksiądz proboszcz zawsze był dla nich bardzo miły, starał się ich zapraszać i angażować w życie parafii"-Tak wyglada milosierdzie? Bo byl mily? :-)

"Musi zmienić życie, naprawić je. I to jest droga, którą Kościół proponuje od dawna także dla osób rozwiedzionych. Dla wielu jednak to niemożliwe"-Czyli co teraz?
1. Czekac na swoja smierc?
2. Czekac na smierc pierwszego malzonka?
3. Czekac na smierc drugiego malzonka i wrocic do pierwszego?

To postawa godna, jasna i właściwa dla każdego ucznia Chrystusa i Kardynała KK zarazem.

No dobrze, ale to nie jest takie klarowne w życiu.

Co w takim oto przypadku: są rozwodzący się (bo chcą) i rozwiedzeni (choć nie chcą).
Oto para: on/ona chce rozwodu, druga strona nie. On/ona występuje o rozwód do sądu i ten rozwód sąd orzeka, kierując się świeckim prawem cywilnym.(nie wnikam tutaj w - różnorodne - możliwe przyczyny, dla których rozwód sąd cywilny orzeka)
Druga strona tego rozwodu nie chciała, ale - jest rozwiedziona.

Zatem: jaki jest status tej rozwiedzionej drugiej strony w kościele?
Jest oto osobą rozwiedzioną wbrew swej woli.
?????????

Kto i dlaczego podniósł ludzi typu Kasper (zobaczcie do czego oddelegowany był wcześniej i skóra wam ścierpnie) do godności biskupich i kardynalskich?

Ks.Bartnik w "Komunii dla rozwiedzionych?" pisze tak:

Praktyka udzielania Komunii Świętej osobom żyjącym w związkach nieformalnych w Kościele pojawiła się w Niemczech tuż po Soborze Watykańskim II.

Na razie nie w formie ciągłej, lecz w szczególnych okolicznościach, np. przy okazji Pierwszej Komunii Świętej dzieci. Potem udzielano też Komunii „z potrzeby żywej religijności”, jednak nie w swoim kościele, żeby „nie gorszyć” swojego otoczenia.

Taka praktyka duszpasterska przenikała także, choć po cichu i wyjątkowo, i do Polski.

Kiedy w Niemczech praktyka ta przybrała szerokie rozmiary, św. Jan Paweł II zakazał jej specjalnym listem skierowanym do biskupów niemieckich.

Wówczas listu nie przyjęli biskup Rottenburga – Stuttgartu Walter Kasper oraz biskup Moguncji Karl Lehmann. Żeby jednak nie doprowadzić do wielkiego konfliktu z Episkopatem Niemiec, Jan Paweł II po pewnych ich gestach obu uczynił dyplomatycznie kardynałami. Jednakże do dziś Jan Paweł II i popierający go Benedykt XVI są krytykowani jako zbyt „surowi”.

Ale, jak widzimy, praktyka udzielania Komunii ludziom bez uregulowania statusu sakramentalnego, choć przyhamowana, nie przyniosła rozwoju religijności w Niemczech, lecz raczej przyczyniła się do dalszego jej upadku.

Bardzo dobry artykuł i podoba mi się ten tok myślenia kardynała.

@adas
"Druga strona tego rozwodu nie chciała, ale - jest rozwiedziona."
============================================
Po prostu: druga strona nie wstępuje w niesakramentalny związek.
Proste?
I nadal żyje według przykazań Boga.
Nie myl rozwodu "papierowego" od sakramentalnego.

Ja jestem rozwiedziona z mężem alkoholikiem i żyję samotnie , mam dzieci i wnuczkę teraz i jestem szczęśliwa . A kto to powiedział , że muszę mieć koniecznie męża . Jestem wolna ,mam swoje pasje i zainteresowania, czasem tylko dokucza mi samotność. Ale w małżeństwie też można być bardzo samotnym i nieszczęśliwym .Mogę korzystać ze wszystkich sakramentów i żyć w przyjażni z Bogiem . Nie przesadzajcie z tymi kolejnymi małżeństwami i dostosowywaniem Boga i jego nauki do własnych potrzeb , bo tego nie wolno robić nawet Kardynałom z bogatych Niemiec . Po śmierci Bóg ich rozliczy . Tam swoje OJRO ze sobą nie zabiorą .

Jezus w Ewangelii dopuszcza rozwód w jednej jedynej sytuacji: wszeteczeństwa.

Wierzący, posłuszni Bogu małżonkowie wiedzą jak w takiej sytuacji się zachować, gdy są dzieci w drugim związku. Bóg dał jednoznacznie wskazanie: "Co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela!="Co Bóg złączył, dziecko niech nie rozdziela!"="Co Bóg złączył, teściowa niech nie rozdziela!"="Co Bóg złączył, siostra niech nie rozdziela!"=.............. (Mt 19, 6). Gdyby przyjąć, że "dobro" dziecka jest priorytetowe, jest jakimś absolutem, to ojcowie-zbrodniarze nigdy nie powinni trafić do więzienia, że względu na tzw. "dobro dziecka", bo ze wzgledu na rodzicielskie obowiazki ojcowie nie powinni być separowani od dzieci... Z drugiej strony jakie to "dobro" dzieci, gdy wychowywane są w cudzołożnej rodzinie, jaki otrzymuję wzorzec chrzescijańskiego małżeństwa. Czy w ten sposób nie robi się największej krzywdy dzieciom?

Tu sie zgadzam,nie ma zadnego manipulowania,Jezus powiedział tak niech bedzie tak, nie niech bedzie nie a wszystko co ponadto pochodzi od szatana-bo wyrzadze krzywde (np.sa juz dzieci) komus jak zerwe z grzesznym życiem.Sory tak mocno ludzie poplątali swoje życie ,tak daleko to zaszło,że trudno im to odkręcić.Nikt nie mówił,że droga Pana Jezusa jest łatwa.A czy sam Jezus pobłażał grzechowi?....Nie pamiętacie jak powywalał stragany biczował ludzi.Przecież oni tylko sprzedawali rzeczy potrzebne do obrzedow w Swiatyni,pewnie im sie wydawało,że dobrze robią pomagaja ludziom w oczyszczeniu sie i ofiarach dla Boga.My z perspektywy czasu i wyjasnien Jezusa widzimy ich jako złych,bo wiemy że ich czyny były złe.Najważniejsze jest to,że Pan Bog w Trojcy Jedyny zawsze chce dla nas jak najlepiej nawet jeśli nie widzimy tego teraz z perspektywy lat okaże sie,że to było dla nas wtedy najlepsze.Sumując Jezus jasno nauczał nie zmieniajmy tego by nas nie musiał biczować i wyganiac ze światyni.

Wierność Bogu to jest wiernością do końca. Jeśli Kościół pozwoli na Komunię dla rozwiedzionych, natychmiast ci, którzy np. odeszli z kapłaństwa i wzięli sobie żonę przypomną Kościołowi, że popełnili błąd i że ich droga powołania to jest małżeństwo. A dlaczego niby w tedy maja nie powiedzieć? I też ruszy lawina o Komunię dla byłych księży !! Tylko czy to będzie jeszcze Kościół Jezusa Chrystusa ! czy pana, pani X Y Z !?

W tej dyskusji podstawowym problemem wydaje się być problem ludzi rozwiedzionych. Dyskutuje się nad skutkiem pewnych zachowań, które do tego doprowadziły, a całkowicie pomija się przyczynę tego, że małżeństwa w przeważającej większości zawarte z miłości, po pewnym czasie się rozpadają.
Smutne, że takie dyskusje toczą się wśród ludzi wierzących, a tragiczne, że hierarchowie kościoła katolickiego zaplątali się właśnie w wątek niejako opatrywania już powstałych ran, zamiast zacząć leczyć toczącą organizm śmiertelną chorobę.
Zasadniczym problemem powinno być, dlaczego dziś tak wielu ludzi, deklarujących wiarę w Boga nie potrafi dochować wierności i miłości drugiej osobie.
Sprawa jest wydaje mi się bardzo prosta. Większość współczesnych wierzących tak naprawdę nie wierzy w Boże działanie w życiu człowieka. Człowiekowi wydaje się, że sam potrafi sobie poradzić z własnym życiem i zapomina, że istnieje Bóg, który czeka, aż zostanie zaproszony do towarzyszenia mu w jego życiu.
Dotyczy to szczególnie małżeństwa. Daję sobie głowę uciąć, że w małżeństwie, do którego został, jako trzeci zaproszony Bóg, każdy kryzys zostanie pokonany.
Mój osobisty przykład. Krótko po ślubie w moim małżeństwie pojawił się kryzys, który zaczął się pogłębiać. Nie pomogły próby perswazji, dogadania się z żoną, nie pomogły modlitwy, w których prosiłem Boga o pomoc, sugerując mu często mój punkt widzenia na rozwiązanie kryzysu. Gdyby nie wiara wyniesiona z domu i poczucie odpowiedzialności za słowa przysięgi małżeńskiej, jestem przekonany, że dziś po naszym związku nie byłoby już śladu.
Trwało to ok.2 lat.
Pewnego wieczora, po nieudanej próbie dogadania się z żoną wyszedłem z pokoju i całkiem załamany i bezradny zwróciłem się do Jezusa mniej więcej tak: „Panie Jezu, zrobiłem wszystko co w mej mocy i już nic więcej zrobić nie mogę. Oddaję Tobie to małżeństwo, a Ty zrób z tym co chcesz. Ja oddaję się całkowicie Twojej woli.”
Nie było natychmiastowego cudu, ale od tego momentu wszystko zaczęło się normować.
Dziś jesteśmy już 37 lat najszczęśliwszym małżeństwem (i rodziną), jakie można sobie wymarzyć z całym bogactwem przeżyć, także tych najbardziej intymnych.
I jeszcze jedno spostrzeżenie. Dopiero po latach, od momentu, gdy znalazłem czas na codzienną głęboką modlitwę (a nie jakieś przeżegnanie się w biegu przed pracą i krótkim „Panie Boże idę spać...” wieczorem) uzyskałem całkowity pokój wewnętrzny i prawie całkowitą odporność na pokusy szatana związane z seksualnością. Dziś widzę piękno kobiety inaczej, z jej duchowością i nigdy nie kojarzy mi się ona z sytuacjami „łóżkowymi”. Te sytuacje zastrzeżone są tylko dla żony.
Codzienne zjednoczenie z Bogiem pozwala widzieć otaczający nas świat z zupełnie innej perspektywy.
I dlatego synod o rodzinie powinien skupić się na tym, aby uzmysłowić małżonkom i przekonać ich, że warto zawierzyć życie swoje i rodziny Bogu, a ilość rozwodów wśród ludzi wierzących drastycznie spadnie.

Kard. Burke mówi, że dyskusja jest niebezpieczna, a tu niedawno pan redaktor Macura pisał co innego, popierał takie dyskusje mówiąc że są szczere i nie należy się ich bać

"dzieci ze związku sakramentalnego przeżywają traumę CODZIENNIE. Jeśli myślisz, ze przeżyły w chwili rozwodu, a potem już nie, to się mylisz. One ciągle mają nadzieję na powrót ojca"

Uprzejmie informuję, że pochodząc ze "związku sakramentalnego" odejście mojego rozpijaczonego ojca przeżyłem z ULGĄ i miałem nadzieję, że nie wróci NIGDY!

ot, takimi stereotypami, zakładającymi że rozwodzą się ludzie dobrzy, tylko jakoś nierozumni, karmią się ludzie i za nic nie przyjmą do wiadomości, że są tez ludzie chorzy, a nie chcący się leczyć i przez to szkodliwi dla bliskich (alkoholizm), źli, fałszywi i obłudni, agresywni i przemocowi itp.

Najwięcej o życiu w nieszczęśliwej rodzinie mówią Ci, których rodzice potrafili stworzyć związek dobry, emanujący ciepłem i miłością.
jeden tydzień w moim domu a może byście niektórzy zrozumieli, że nie każdy rozwód jest tragedią dla dzieci - niekiedy bywa wyczekiwanym wyzwoleniem - od wiecznego strachu, lęku, krzyku i bicia.

Nie mylmy pojęć. Co innego separacja od np. ojca alkoholika, a co innego rozwód. To pierwsze jest nawet obowiązkiem współmałżonka, a to drugie jest grzechem przeciw wierności.