Słyszałam ten list:
"Młodzi ludzie pytani o ideał szczęścia, niezmiennie odpowiadają, że chcieliby zawrzeć małżeństwo i założyć szczęśliwą rodzinę. Niestety, jak możemy to zaobserwować, z różnych powodów część z nich nie spełnia swoich marzeń, uciekając przed odpowiedzialnością"

A co jeśli Pan Bóg ma dla mnie inny plan niż wyjście za mąż?

Ileż można narzekać na niewierzących i ludzi którzy kierują się czymś innym, mają swój pomysł na życie i chcą żyć po swojemu. Ileż można nadawać na homoseksualistów, ateistów, ludzi żyjących w wolnych związkach. To ich wybór i nikomu nic do tego. Niedziela świętej rodziny stała się kolejna okazja do nagonki. Zamiast skupić się na wierzących to ciągle trzeba słychać jak to inni nie chodzą do kościoła i nie wierzą. Dajmy im może spokój co? Niech się w końcu kościół zajmie wierzącymi!

Niedziela Świętej Rodziny, a w liście biskupów jest mowa, że osoby, które rozwiodły się i weszły w ponowne związki po rozwodzie mogą spokojnie tak żyć, gdy wychowują dzieci ze zdrady. Trudno w to uwierzyć, ale wygląda na to, że dzieci i z cudzołóstwa są usprawiedliwieniem dla życia w ponownych związkach, czyli usprawiedliwiają grzech! Nie jest ważny sakramentalny małżonek, ani pozostawione dzieci z małżeństwa - bo w liście nie ma słowa, że priorytetem jest powrót do małżeństwa wtedy gdy są dzieci pozamałżeńskie.
Obecnie Kościół naucza, że najważniejsze jest wychowanie dzieci ze zdrad i to jest niby taka sytuacja, która uniemożliwia rozstanie się cudzołożników. A przecież dzieci pozamałżeńskie zdarzały się zawsze, ale przez przez 2000 lat Kościół nigdy nie nauczał, że w takich sytuacjach można żyć z kochankiem/kochanką, byle wychować takie dzieci. W ogóle nie było mowy by brać rozwód w takich sytuacjach, a tym bardziej by legalnie żyć w związku pozamałżeńskim. Obecnie wszystko stanęło na głowie i zmieniono priorytety.
Pan Bóg i małżonek musi ustąpić miejsca owocowi cudzołóstwa.

Wysłuchałem tego listu dziś w kościele. To wszystko racja, o czym piszą biskupi. Jednak i w tym liście i w dokumentach ostatniego synodu o rodzinie brakuje najważniejszego. Brakuje prostej recepty na trwałe i szczęśliwe małżeństwo, a mianowicie – oddanie swojego małżeństwa Jezusowi i codzienna wspólna modlitwa małżonków.
Zamiast tego jest próba podpowiedzi czysto ludzkich rozwiązań, jak konieczność miłości, odpowiedzialności i tym podobne oczywiste dyrdymały. A już zupełnie nie rozumiem uproszczeń w otrzymaniu orzeczenia o nieważności małżeństwa wprowadzonych w roku miłosierdzia przez obecnego papieża Franciszka.
Gdy dochodzi do kryzysu, to oczywistym jest, że w pierwszej kolejności pomału zanika miłość. Czy człowiek sam od siebie potrafi się zmusić, aby ją na nowo wykrzesać (choćby był najbardziej odpowiedzialny), choć ślubował ją przy ślubie?
Mogę o tym pisać, bo przed ponad 30 laty sam to przeżywałem. W tym przypadku może pomóc tylko Pan Bóg (mamy to szczęście, że go znamy i możemy się do niego w każdej chwili zwrócić – szczególnie wtedy, gdy sami już nic uczynić nie możemy). Po latach walki i modlitw o uratowanie naszego małżeństwa – dopiero krótka modlitwa do Jezusa, oddająca Mu wszystko („Panie Jezu sam już nic więcej zrobić nie mogę – oddaję Ci to małżeństwo, a Ty zrób z tym co zechcesz, ja się całkowicie wszystkiemu poddam”) sprawiła, że dziś po 38 latach małżeństwa mogę stwierdzić, że jesteśmy najszczęśliwszym małżeństwem.
A gdyby wtedy istniała taka możliwość jak dziś, to razem z żoną udalibyśmy się do sądu biskupiego i dostali orzeczenie o nieważności, tym bardziej, że mogliśmy obydwoje potwierdzić, że symptomy zbliżającego się kryzysu wystąpiły już przed ślubem i nawet zastanawialiśmy się, czy go nie odłożyć.
I druga sprawa – to codzienna wspólna modlitwa małżonków. Codziennie odmawiamy wspólnie kilka dziesiątków różańca w różnych intencjach (zaczynaliśmy od jednej, po czym każdy modli się indywidualnie. Nic tak nie spaja i nie zbliża małżonków do siebie jak taka wspólna modlitwa.
Na koniec przytaczam badania na temat trwałości małżeństwa w zależności od praktyk religijnych przeprowadzone przez amerykańską socjolog.

Amerykańska socjolog Mercedes Arzu Wilson:
1. Związek tylko cywilny - rozchodzi się jedna para na dwie: 50%.
2. Po ślubie kościelnym, bez praktyk religijnych - jedna para na trzy zawarte: 33%.
3. Po ślubie kościelnym i przy coniedzielnym wspólnym udziale we Mszy św. - jedna para na pięćdziesiąt: 2%.
4. Po ślubie kościelnym, przy coniedzielnym wspólnym udziale we Mszy św. i przy codziennej wspólnej modlitwie małżonków - rozpada się jedna para na 1429, a więc zaledwie 0,07%, czyli 0,7 promila (!).

(Źródło: Mieczysław Guzewicz "Fundament małżeństwa" - Miłujcie się! Nr 4-2006)
Ja się z tym w pełni zgadzam.
Wszystkim, których dotyka kryzys małżeński, a dotyka w większym, lub mniejszym stopniu większości małżeństw, proponuję oddać go Bogu.

Czy ksiądz proboszcz może skrócić treść listu episkopatu odczytywanego w trakcie eucharystii? Ksiądz dzisiaj intencyjnie ominął wszystkie co bardziej odważne fragmenty tekstu, o gender, prawdzie, braku komunii dla rozwodników, braku odpowiedzialności mężczyzn, aborcji. Rozumiem, że nie chciał 'ranić' swoich parafian, ale czy powinien jeszcze na końcu udawać, że to list episkopatu. Dla mnie była to miałka papka o niby miłosierdziu, z której nic nie wynikało, poza tym takie zachowanie jest nieetyczne i całkowicie zatraca sens przekazu.. Jak ktoś wie co może w takiej sytuacji zrobić proboszcz to proszę napisać. Niby proboszcz to taki papież na parafii, ale chyba są granice jego władzy. Jeśli episkopat sądzi , że wszyscy parafianie się dowiedzieli o co mu chodzi to 3,5 tys. z jednej parafii wiejskiej w archidiecezji katowickiej nie ma o tym pojęcia.

Naprawdę nie wiecie o co im chodzi?
O Wasze pieniądze!