Nadszedł koniec eldorado w branży IT?
Według danych z początku roku sytuacja branży IT jest wyraźnie gorsza niż w poprzednich latach.
Polska 2050: Będziemy bronili Hennig-Kloski; nie będzie zgody na odwoływanie dobrych ministrów
Dlaczego nad minister klimatu i środowiska zebrały się ciemne chmury?
Kard. Henri de Lubac SJ, pracował przy redagowaniu następujących dokumentów SVII: Dei Verbum, Lumen gentium oraz Gaudium et spes.
-------------------------------------------------
W Innych paradoksach Autor kontynuuje trud duchowego rozeznawania w okresie, który nastąpił bezpośrednio po Soborze Watykańskim II. Francuski teolog przybliża niełatwą atmosferę posoborową Kościoła, zwłaszcza na zachodzie Europy. Choć Henri de Lubac dostrzegał wiele nowych owoców działania Ducha Świętego w Kościele, to jednak był też rozczarowany, czytając artykuły niektórych teologów promowanych przez środki masowego przekazu. W ich publikacjach dostrzegał bowiem tendencje odśrodkowe, nadmiernie krytyczne wobec Kurii Rzymskiej i osłabiające posługę i nauczanie Pawła VI w Kościele. Jego zdaniem miały one znaczący wpływ na pomniejszanie znaczenia Stolicy Świętej i Magisterium Kościoła w oczach wiernych i tzw. opinii publicznej. Skutkiem takich destruktywnych działań przekaz Bożego Objawienia oraz całościowej wizji jednej wiary Kościoła był bardzo utrudniony. Z tego powodu Henri de Lubac przypominał, że tylko w jedności z całą wspólnotą Kościoła można poprawnie odczytać Pismo Święte 3.
Francuski teolog przedstawia egzegetyczne problemy związane z powstawaniem Ewangelii, krytykując zbytnie przecenianie ze strony niektórych biblistów tzw. mitu „twórczej” roli wspólnoty. Henri de Lubac zakłada żywą wiarę egzegety katolickiego, który stosując metodę badań historyczno-krytycznych nad tekstami Nowego Testamentu, jest w stanie odkryć absolutną „nowość” Jezusa Chrystusa i oryginalność Ewangelii. Broni też prawdy wiary o zrodzeniu Kościoła z przebitego boku Jezusa Chrystusa. W kolejnym rozdziale Innych paradoksów Henri de Lubac skupia się na interpretacji nauczania Soboru Watykańskiego II. Wyraża ubolewanie, że niektórzy teologowie podkreślają brak ciągłości pomiędzy Kościołem przed- i posoborowym. Dla francuskiego jezuity Kościół jest tajemnicą, miejscem zamieszkiwanym przez Trójcę Świętą, Mistycznym Ciałem Chrystusa oraz Ludem Bożym pielgrzymującym na drogach świata. Teolog z przykrością stwierdza, że „Sobór jest zdradzany: zarówno w duchu, jak i literze”, co prowadzi wprost do apostazji. Dlatego pisze o potrzebie wiary dyskretnej, ale nie wstydliwej! Krytykuje tych teologów, którzy poddają swoją wiarę niepewności, utrzymując, że „wątpienie wpisane jest w samą ideę wiary [...].
I tak sieją przez swe sugestie niepewność, defetyzm, zamęt, wyrzuty sumienia w duszach słuchających ich wiernych i gratulują sobie zwycięstwa”. Według ojca Henri de Lubaca jedyną właściwą postawą, która potwierdza wiarygodność teologa, jest ta przyjęta na klęczkach i na modlitwie. Dopiero wtedy jest on zdolny otworzyć się na wielkość i głębię chrześcijańskiej Tajemnicy, czerpiąc z niej Bożą mądrość dla siebie i dla Kościoła, któremu powinien wielkodusznie służyć. Tylko w ten sposób można będzie się obronić przed sekularyzacją wewnątrz Kościoła, która nieuchronnie prowadzi do apostazji i utraty wiary. Henri de Lubac wspomina, że już podczas trwania Soboru niektórzy teologowie „progresywni”, wspierani przez mass media, w sposób przesadny i niesprawiedliwy krytykowali Kościół. Dziennikarze manipulowali fragmentami dokumentów i dyskusji toczących się w różnych soborowych Komisjach. W podobny sposób zniekształcone informacje niechętne Kościołowi i papieżowi Pawłowi VI zostały przekazane światu zaraz po ogłoszeniu encykliki Humanae vitae w 1968 roku. Bł. Jan Paweł II, również atakowany przez liberalne mass media, nazwał Sługę Bożego Pawła VI „ukrzyżowanym Piotrem”.
Fałszywe interpretacje Soboru Henri de Lubac zdemaskował już w książce O naturze i łasce (1980) 4, w której wskazywał na niebezpieczeństwo radykalnej przemiany, zinterpretowanej jako radykalna zmiana istoty przekazu wiary. Było to wbrew spodziewanego po Soborze aggiornamento polegającego na próbie nawiązania przyjaznego i uczciwego dialogu ze światem.
W Innych paradoksach Henri de Lubac interpretuje soborowe nauczanie i przemiany zachodzące w Kościele w duchu „hermeneutyki ciągłości”. Jej aktualność i pilną potrzebę przypomniał też Ojciec Święty Benedykt XVI w przemówieniu do Kurii Rzymskiej (27 grudnia 2005 roku). Papież powiedział, że tylko taka hermeneutyka jest właściwa i chroni nas przed fałszywym podziałem na Kościół przed- i posoborowy. Papież przestrzega przed „hermeneutyką nieciągłości i zerwania z przeszłością”, która „nierzadko zyskiwała sympatię środków przekazu, a także części współczesnej teologii”. Henri de Lubac na stronach Innych paradoksów zwraca uwagę na wiele nurtów pozytywnych w posoborowej odnowie, np. na nowe ruchy charyzmatyczne i rolę świeckich w Kościele. Niemniej jednak z niepokojem odnotowywał odejście od litery i ducha Soboru, co odbywało się ze szkodą dla prostych wiernych. Jak zauważa w innym miejscu, po Soborze, zamiast głębokiej odnowy wewnętrznej i koniecznych reform, „pewien nurt parasoborowy narzucił się opinii jako jedynie słuszna interpretacja ducha soborowego; reakcja na wczorajsze nadużycia czyniła ślepym na liczne dobra w Kościele; otwarcie na świat z myślą o ewangelizacji zamieniło się w banalne, a niekiedy skandaliczne zeświecczenie; liczni księża i zakonnicy, tracąc świadomość swojej tożsamości, tracili też świadomość swojej misji [...]; wzgardzono Tradycją, którą Sobór wychwalał” 5. I tak pod pretekstem walki z dogmatyzmem odrzucono samą dogmatykę, zaś pod pozorem otwarcia się na ludzkie problemy wprowadzono rozluźnienie moralne.
Henri de Lubac przestrzega przed pojawiającymi się zagrożeniami i tendencjami odśrodkowymi w Kościele, takimi jak np. egzegeza odcięta od Tradycji Kościoła, dążenie do osłabiania roli papieża i Stolicy Apostolskiej, kryzys rozumienia teologicznych fundamentów sakramentu kapłaństwa. Znając doskonale najlepszą Tradycję Kościoła od czasów apostolskich aż po współczesność, Henri de Lubac po mistrzowsku i z ogromną swobodą wskazuje na braki w refleksji u tych teologów, którzy zbyt łatwo i z pominięciem źródeł Bożego Objawienia chcieliby dostosować Kościół katolicki do wymogów demokracji i aktualnych nurtów pluralistycznych w kulturze, nierzadko wrogich chrześcijaństwu.
Henri de Lubac, choć sam był erudytą, to jednak w wielu swoich wcześniejszych dziełach umiał docenić wiarę ludzi prostych, takich jak jego matka. Z nieukrywanym zdziwieniem obserwował, jak niektórzy teologowie i egzegeci bardziej ufają swoim czysto naukowym metodom niż długiej i sprawdzonej życiem Tradycji Kościoła oraz nauczaniu jego Magisterium.
http://mateusz.pl/wam/ksiazki/Najnowsze-paradoksy/
Henri de Lubac należał do soborowych "reformatorów", czyli skrzydła prącego do zmian. Jak widać, niektórzy działali w naiwności. Ale nie wszyscy. Zacytujmy samego o de Lubaca, bo jego słowa sa dzisiaj niesłychanie aktualne:
"Sobór jest zdradzany: zarówno w duchu, jak i w literze. To, co dzieje się aktualnie w Kościele, we Francji, i co pociąga nawet (w zaślepieniu) niektórych biskupów i przełożonych, jest przeciwieństwem tego, co proponował Sobór. W czasie, gdy biskupi byli zgromadzeni w Rzymie wokół papieża, w czasie, gdy wypracowywane były wielkie teksty soborowe, organizowały się ugrupowania o podobnych zamierzeniach. Konstytuowała się partia, a po niej całe ożywienie okołosoborowe. Jak zawsze w podobnych wypadkach, większość z tych, którzy wciągnięci zostali w to poruszenie, nie widziała albo słabo widziała, dokąd ich prowadzono. Jednak zdecydowane umysły wiedziały, czego chcą – radykalnej „przemiany”, to znaczy sekularyzacji Kościoła, apostazji, bo takie jest jej prawdziwe imię. To właśnie apostazja kryje się pod kolejnymi blichtrami „ducha Soboru”, „sekularyzacji”, „pluralizmu” itd. W miarę upływu lat hipokryzja ustępuje cynizmowi, a i tak są jeszcze oczy, które nie chcą widzieć”. Za: http://gosc.pl/doc/1323720.Swietosc-i-blichtr/2
Czyli o. de Lubac przejrzał po SWII. Niektórzy jednak już w trakcie soboru wiedzieli, że pewne pomysły będą miły katastrofalne skutki. Oprócz "eksperymentów liturgicznych" i pastoralnych, były różne "eksperymenty" dotyczące magisterium.
Np. w Holandii pewien biskup jezuita zmienił pojecie grzechu - zresztą dzisiaj niektórzy próbują dokonać tego samego - i na tej podstawie przeredagował katechizm. Skutek był porażający. Tamtejszy Kościół przetrwał stulecia protestanckich prześladowań, także krwawych. Wydał wspaniałych świętych i misjonarzy. W Holandii katolicy wspierali rodziny bez pomocy państwa, a nawet wbrew niemu. Tam był model 2 + 3+ czyli rodzina z minimum trójka dzieci, które wspierała cała wspólnota Kościoła, dokładniej parafii - swoją drogą mógłby to być wzór dla Polski. Celem było zdobycie większości w kraju i w ten sposób uniknięcie marginalizacji ze strony protestanckiej większości. To się prawie udało, bo choć dzisiaj z pochodzenia katolicy są równie liczni. Ale niestety tam Kościół przestał się liczyć, bo podważono fundamenty doktrynalne.
Zrzucanie odpowiedzialności na tzw. "ducha soboru" jest ostatnio bardzo modne, ale mija się z prawdą. Złe owoce soboru są wynikiem samego soboru, a nie tylko jakiegoś ducha, czy błędnej interpretacji. To złe drzewo( Sobór) wydało taki a nie inny owoc.. I akurat o. Lubac był tym, który sam przyłożył rękę do wytworzenia złych owoców, bo jako wpływowy modernista brał aktywny udział w tworzeniu dokumentów soborowych. Należy pamiętać, że o. Lubac (jak i o. Congar) był rzecznikiem tzw. nowej teologii, według której religia musi się zmieniać wraz ze światem i czasem. O. Lubac był uważany przez papieży przedsoborowych za teologicznego dysydenta, a jego pisma były potępione przez Święte Oficjum. Niestety papież Jan XXIII (zwolennik aggiornamento) powołał de Lubaca i innych potępionych modernistycznych teologów na doradców soborowych. Paradoksem jest to, że tacy ludzie, jak de Lubac nie widzieli(?) swojego wpływu na błędy soboru i próbowali szukać winy w "fałszywych interpretacjach soboru".
O godzinie 19:00 w krakowskim kościele Apostołów Piotra i Pawła rozpocznie się liturgia Mszy pontyfikalnej (nadzwyczajna forma rytu rzymskiego), którą celebrować będzie ksiądz kardynał. Udział w Mszy świętej można potwierdzić korzystając ze strony wydarzenia na Facebooku". (Info kradzione ad maiorem Dei gloriam ;-) z innego portalu).
Na wiosne 2013 roku przed rezygnacją ze swojego urządu Biskupa Rzymu, wobec prezbiterium rzymskiego powiedział on:
„Prawdziwy Sobór miał trudność w swoim ukonkretyzowaniu, w swoim zrealizowaniu się; Wirtualny Sobór był silniejszy od prawdziwego. Wydaje mi się, iż 50 lat po Soborze, widzymy jak ów Sobór wirtualny się rozpada, ginie, prawdziwy Sobór pojawia się z całą siłą duchową. Oto nasze zdanie szczególnie istotne w tym Roku wiary: pracować dla tego prawdziwego Soboru, aby z siłą Ducha Świętego, zrealizował się i aby Kościół prawdziwie został odnowiony. Documentation Catholique 2058]
Kilka tygodni później, Papież Franciszek, stając się koleknym następcą Piotra powiedział:
„Po 50 latach, czy uczyniliśmy wszystko to co Duch Święty powiedział nam podczas Soboru, w owej wzrastającej kontynuacji Kościoł, którym był sam Sobór ? Nie. Tak jak w Starym Testamencie, świętujemy tą rocznicę erygując pewnego rodzaju „pomnik” Soboru, lecz obawiamy się zwłaszcza „aby nam on nie przeszkadzał. Nie chcemy go zmieniać”. A nawet, można powiedzieć więcej: niektóre głosy chcą powrócić do tyłu. Nazywa się to „byciem o twardym karku”, to nazywa się „udomowieniem Ducha Świętego”, nazywa się to „serca powolne i bez inteligencji”. [homilia z 16 kwietnia 2013 w kaplicy św. Marty].
Pozwolę sobie tutaj dodać drobną uwagę, że zaproszony do Poznania kardynał ma wybitnie "jednostrony" autorytet wśród badaczy Soboru Watykańskiego II. Może należałoby w najbliższym czasie zaprosić do podobnej debaty np. kard. Waltera Kaspera ? albo abp George'a Gilsona ? Podpowiedź dla inicjatorów wydarzenia w Poznaniu.
Kiedy KARD BuRKE RODZIŁ SIE 1948 ROKU, miAŁEM Już wtedy 17 Lat, wiedziaŁEM , już, Że Ameryka TO wIELKI Kraj… i co to już na świecie się działo…,
a dużo tego było i przytłoczony byłem tymi zmianami itd.,,. Dzięki Bogu jeszcze DZIś żyję i DAlej dziwuję sie wszystkiwemu i temu, że z tej HAMERYKI DO KtóREJ KIEDYś Z Polski udAWAŁ SIE Wawrzon i się Też DziwołAŁ, TERA Z Z Tamtąd roden KRDYNał w PolSCE Książkę swoją reprezentuje i ma nadzieję większą niż wawrzon tam jADąCY, CYTAT: Mam nadzieję, że moja książka, zainspirowana ciągłością nauczania o świętej liturgii, pomoże czytelnikowi docenić dobro, prawdę i piękno świętej liturgii jako działania chwały Chrystusa pośród nas, jako spotkania nieba z ziemią − powiedział 6 lutego wieczorem w Poznaniu kard. Raymond Burke.
Straciłby tę nadzieję, gdyby ZDAŁ SOBIE SPRawę ilu już to autorów z pewnością też nie gorszych od niego na ten sam TEMAT już też tyle książek na ten sam temat napisało…
CYTAT: Największym darem dla mnie, mojej rodziny /wtrąd.co to za moją rodzinę on uważa ???BO MNIE Już NIE POZWALam się zaliczaćź,Jak i całego Kościoła /wtrąd,cAŁY KośCIóŁ DO CHRYSTUSA NALEżY, Pasterzem jego jest FraNCISZeK a NIE Raymond. jest Najświętsza Ofiara Mszy i jej niezrównane owoce” - zaznaczył patron Suwerennego Zakonu Maltańskiego. Dodał, że już jako dziecko pragnął pogłębiać swoją wiedzę o Eucharystii i wzrastać w miłości do niej.
Polski katolicyzm zawsze był wielkim błogosławieństwem dla Kościoła w mojej ojczyźnie i dla mnie osobiście − podkreślił. Dziwnie brzmią mi te słowa, bo życie wykAZAło coś innego z tym polskim i rzymskim kościołem, wielki zgrzyt, którego skutki trwAJą DO dZIś...UTRECHT…
mąDREJ GŁOWIE Nawet dwu słowie jest Za dużo w tej Materii…
DobrYMI ChęCIAMI Ma być piekło wybrukowane.. tEż W OBIEGU POWIEDZONKO.oMNe malum a clero...podone temu, chcesz stracić wiare idź na fare...Parohus GAPA -ALTER papa W TyM WYPadku Burke ważniejszy niż papież...to ogólne Takie mniemanie….amen.
NASTęPNYM RAZEM, Ajja, proszę Nie czytać Tambarana, bo nie dla ciebie piszę, Jeśli poruszASZ TREść, Być MożE, że niestrawna dla CIEBIE,a o formie też trudno dyskutować...bo piękno to to, co się komuś podoba….
Jeśli Ajja ma rację, to niech to potwierdzą inni, choćby , jeden tylko, a znajdzie się, bo już kiedyś mi napisał tak, a tammbARAn pezestaNIE TU PISYWAć...i wyjdzie mi to na zdrowie….bey,bey...beye...
Tyle tu padło słów !
A intencją autora jest - ,, aby książka pomogła nam docenić dobro , prawdę i piękno świętej liturgii jako chwały Chrystusa pośród nas . Tyle i aż tyle .