Może napiszę spokojniej. Nie tylko nie napadając na ks. J. Krajczyńskiego, ale nawet nie uderzając w tony ostrej polemiki, zwalczania — bo chyba lepsze jest, byśmy nad tym trudny i bolesnym problemem w Kościele pochylali się szukając rozwiązań. Zacznę przy tym - od odniesienia do moich PT Przedmówców, pisząc, że z radością odebrałem kierunek ich wypowiedzi oraz że są tak liczne. Dystansuję się może trochę od formy, niemniej i przy tym coś podpowiem. Najpierw - że pewnie nas wchodzących tu już prowokował tytuł. Tyle, czy aby on nie jest dowodem, że i wiara.pl ulega złym modom współczesnego "dziennikarstwa", że "tytuł musi krzyczeć, nokautować, nie musi być prawdziwy a już na pewno nie musi być adekwatny"? Stąd nie wykluczam, że Szanowna Redakcja na tytuł nie wybrała najlepiej, choć nie twierdzę, że nieprawdziwie, gdyż mówca mógł skądinąd mocno akcentować tę sprawę, by ona dotarła jasno do słuchaczy. My też musimy sobie wziąć to pod rozwagę. Faktycznie, wobec takich osób można nawet demonstrować - pewien jakiś ostracyzm, gdyby był ze strony naszych wspólnot wobec osób cywilnie związanych (tymczasem z naszej strony de facto go nie ma, niektórzy nawet w necie się wyżołądkują, ale potem, choćby z nieporadności, nie powiedzą odnośnym osobom nic, co najwyżej potem źle się z tym czując, znowu w necie będziemy "nadrabiać). Niemniej, takie nawet pożądane wobec tych osób zamanifestowanie dystansu: nie może jednak posunąć się do postawy równoznacznej z traktowaniem osoby ekskomunikowanej. O tym też trzeba pamiętać, nawet dając mocno odczuć osobom w związkach cywilnych (łącznie z niesankcjonowanymi, konkubinatami), że coś jest "mocno nie tak". Ba! Jeżeli przesadzimy przez zbyt dotkliwą taką demonstrację - możemy utrudnić nawrócenie. Podobnie co prawda się dzieje, utrudniamy nawrócenie, jeżeli tam, gdzie powinniśmy dać odczuć, że jest coś "nie tak" - nie czynimy tego.

c.d., bo chciałem przejść do akapitu, a już na serwer "poszło". Po drugie - to chyba jakoś trzeba brać pod uwagę, że żyjemy w epoce w Kościele, w której może następować pewne "ponowne przemyślanie" w ogóle zasad łączności z Kościołem w połączeniu z łącznością Eucharystyczną i inaczej ujmując: co do Komunii w tej Eucharystii i Wspólnocie. Samemu będę się cieszył, jak zasadniczo okaże się, że wyjdziemy z tych przewartościowań co najmniej mniej więcej tak, jak dotąd - ale to nie znaczy, że nie będzie owocne i przydatne to przemyślenie, ba!, przemodlenie tych kwestii na nowo (także w odniesieniu np. do łączności międzywyznaniowej).

cd. III
Pamiętać też należy, że temat konferencji, o którą został poproszony ks. Krajczyński dotyczył rozeznawania sytuacji osób, które po zaprzestaniu wspólnego życia z sakramentalnym współmałżonkiem (albo nawet będąc przez to w ukrytym konkubinacie) - związały się z innymi osobami. Tak więc trudno oczekiwać, by swój wykład przedstawiał prelegent głównie z punktu widzenia nie tylko trwających w małżeństwie, ale nawet opuszczonych.
Natomiast - choć w spokojny sposób - podejmę, jak sądzę, najistotniejsze wątki, o które być może Przedmówcy chcieli się upomnieć, jakkolwiek nie do końca to artykułując.
Napiszę tak. Oczywiście, że wrażliwość i wobec tych osób wiążących się pozamałżeńsko jest potrzebna, z punktu widzenia wierności Panu Jezusowi jest to wręcz obowiązek duszpasterski. Sądzę, że z grubsza rzecz ujmując, można powiedzieć, że Kościół w nauczaniu Jana Pawła II osiągnął być może najlepiej wyważoną odnośną naukę, która wciąż taką zostaje, prawdopodobnie. Jakkolwiek, na pewno można to dalej rozważać. Natomiast w praktyce, być może za mało się zrobiło, by znaleźć sposoby wdrażania tego nauczania w naszą wspólnotową codzienność. Tymczasem - także już i w Polsce, to jest problem bardzo rozdzierający nasze wspólnoty i nie uda się przez samo krzyczenie, że tak być nie może, sytuacji naprawić.

cz. ostatnia
Przy powyższym stwierdzeniu ponadto - trzeba chyba dodać jeszcze kilka naczelnych postulatów:
1) bez "dręczenia winą" winowajców, jednak powinno się tak sprawy ustawiać, by było jasne, że sytuacja jest niewłaściwa i wyrządzili oraz nadal wyrządzają jakąś krzywdę, choć na pewno trzeba to przedstawiać trochę inaczej, gdy chodzi o małżonka, który w tę nową relację wszedł w kontekście przemożnej winy współmałżonka, choćby nawet pozostające dalej bez innego związku; jednym słowem, trzeba uwzględniać różne okoliczności - ale nie przemilczać faktu, że ogólnie, sytuacja jest niszcząca.
2) Tym samym więc - należy utrudniać "ucieczkę" od odpowiedzialności, także jeżeli chodzi o odebrane małżonkowi ślubowane wsparci — jakkolwiek wobec złożoności sytuacji, może trzeba też dozować sposoby podtrzymania w duchu chrześcijańskim osoby, która się związała pozamałżeńsko.
3) konieczne by było, by Duszpasterze nie tylko żyjącym w funkcjonującym "po Bożem" Małżeństwie poświęcali nie mniej zainteresowania, co tym, którzy weszli w pozamałżeńskie relacje - ale by tego zainteresowania i troski nie mniej udzielali Małżeństwom w kryzysach, bliskim rozpadu, czy nawet już po rozejściu się; podobnie więc - trzeba, by Kościół okazywał troskę nie tylko tym Małżonkom odseparowanym, co weszli w jakieś relacje - ale także tym, co starają się trwać w wierności. Jednym słowem - warto tutaj polecać Ruch Małżeński Sychar, Małżeństw w kryzysach, gromadzących się pod hasłem "każde Sakramentalne Małżeństwo może być uratowane". Można by spróbować takie hasło ukuć "więcej powinno być Ognisk Sycharu - aniżeli grup duszpasterstw tzw. "Małżeństw niesakramentalnych" (jakkolwiek, niestety, tendencja wyraźna rozbijająca więź Małżeńską w naszych wspólnotach może kierować na inne proporcje). Niemniej - choćby dla ratowania, lepiej przed rozpadem, by szukać umocnienia.

Raz jeszcze wpisuję się, bo nieustannie cieszę się z tej dyskusji. Może jest to ciut mniejszy wyróżnik, niż kiedy przekupki w Efezie dyskutowały kwestię Bogorodzicielstwa Maryi, gdyż tu sprawy są bliższe ludzkiej naszej kondycji, nie Maryi: niemniej cieszy, że tak liczny odzew i to w sposób świadczący o emocjach i przywiązaniu ma kwestia łącząca dwie wielkie życiowo sprawy - miłość w Sakramencie Ołtarza z miłością w Sakramencie Małżeństwa. Cieszy też, że przebija się spojrzenie ogólne, z zauważeniem, jak złożone są to sprawy i należy być ostrożnym szukając prede wszystkim najlepszych i adekwatnych, realistycznych rozwiązań - także i w tym, by np. nie "zrównać" w swym nastawieniu żyjących w grzesznym związku z ekskomunikowanymi. Oczywiście, oznacza to też - co postulowałem i wczoraj - w tzw. duszpasterstwie cywilnie związanych należy nie dopuszczać do "zamazania spraw winy", do "ucieczki od prawdy", niemniej i wtedy pamiętając o wyjściu ku braciom, by ich wspierać nawet w sytuacji błędu. Odpowiem tu na pewien komentarz: i ukazywanie złożoności sprawy nie jest laniem wody z którego nic nie wynika dla ludzi w codzienności, tyle że trudno jest to wyłuskać, gdyż poszczególni ludzie niekoniecznie wszystkie aspekty problemu odczuwają na sobie. Jednak, będzie się musiało też skonfrontować swoją wiarę nawet w tych punktach, których nie widzimy teraz na co dzień — gdyby np. jednak zwyciężał kierunek w Kościele tzw. "dopuszczania do Komunii Św. rozwodników" szerzej, niż np. Familiaris consortio wskazywało. Niemnej szacunek zwłaszcza dla tych, co pomimo kryzysów w małżeństwie dla wierności Jezusowi wciąż podejmują ten trud codziennego budowania. Tu znów powtórzę, co napisałem wczoraj: że nie zaniedbując troski duszpasterskiej o tylko cywilnie związanych, jednak byłoby dobrze, by więcej niż im - czy może lepiej zamiast nimi się staną - wystarczająco dużo energii wkładać w pomoc duszpasterską tym, co są w kryzysach w sakramentalnym Małżeństwie. Przy tym nie pisałem, że nie należy o tych prawdach krzyczeć absolutnie - tylko napisałem, że samo krzyczenie, wobec sytuacji i trendów jakie w społeczeństwie panują, nie wystarczy, zwłaszcza jeżeli będzie "krzyczeniem na tych ludzi" (a jeszcze gorzej: "krzyczenie z wyższością na tych ludzi".
W kontekście zaś dzisiejszych komunikatów z prac Episkopatu - tym bardziej narzuca się znów przypomnienie, że dyskutujemy tu o jednym aspekcie, czy nawet jednej konferencji, na zadany pewnie mówiącemu temat, który był częścią całej dyskusji w Episkopacie, poświęconej sprawom Małżeństwa. Trzeba więc uwzględniać, że ten wykład mógł być "wycinkowy", zajmujący się kwestią tylko z "jednego punktu widzenia" (co nie znaczy, że może zawierać błędne tezy, słusznie należałoby przeciw nim występować - niemniej "przejaskrawienia" już będą naturalne). W każdym razie, w tym też kontekście trzeba się ucieszyć, że Kościół w Polsce na szczeblu Episkopatu zajął się tak całościowo sprawą i to na tym etapie przemian w społeczeństwie. Miejmy nadzieję, że wynik tych prac nie będzie bulwersujący, pozwalający rzucać podejrzenia o zapomnienie o Ewangelii. Tak samo jednak mam też nadzieję, że zaproponowane dokumenty będą doskonałą a przynajmniej dobrą pomocą ku temu, co chyba jest szczególnie ważne: czyli ku wyważonemu duszpasterstwu, pomocnemu do życia Ewangelią także Małżonkom w kryzysach - i to nawet w kryzysach, gdy dokonały się już w sądach cywilnych tzw. rozwody, choć najlepiej przed tymi ostatnimi.
Równie silnym jest zaś pragnienie, by te dokumenty były też otwarciem na bardzo istotną potrzebę współczesnego Kościoła w Polsce: na potrzebę umiejętnego WDROŻENIA do Sakramentu Małżeństwa, do PRAKTYKI ŻYCIA SAKRAMENTEM MAŁŻEŃSTWA (nie mylić tego oczywiście z wygłoszeniem iluś tam konferencji na kursie przygotowawczym - ale nie należy tego wdrożenia mylić nawet z kursami warsztatowymi informacji o małżeństwie, choć tu trudniej rozróżnić, gdyż one dla jednych mogą pozostać tylko na poziomie informacji czy przekazania pewnych praktyk psychologicznych a dla innych, jednak mogą stanowić elementy faktycznie wdrażające do Małżeństwa). To jednak już osobny temat. W niniejszym jednak też jest ważne, by na pierwszy miejscu wciąż było to ukierunkowanie na pomoc do znajdowania wyjść z sytuacji wg Ewangelii, to znaczy i z miłosierdziem i sprawiedliwie - i to niezależnie, czy ktoś wypowiada się bardziej ogólnie, czy krótko w jakimś jednym, może nawet nie pierwszorzędnym, aspekcie.

Waszym zdaniem osoba, która doznała w związku małżeńskim znęcania psychicznego, czy fizycznego trwającego wiele lat do granic możliwości, gdzie została oszukiwana i permanentnie zdradzana, gdzie np. mąż jest oszustem i kłamcą, oszukuje ludzi, robi im krzywdę taką, czy inna, łącznie z okaleczaniem, czy zabójstwem (mówię o przestępcach i zbrodniarzach). Mówię o innych dewiacjach, czy innych problemach, które doprowadzają do tego, że w związku małżeńskim zabrakło Miłości. W miejsce Miłości zagościł zły duch, strach, lęk, obrzydzenie. Czy takie osoby poszkodowane nie maja prawa odejść od takiego oprawcy siejącego zgorszenie i nierząd? Waszym zdaniem ci rozwodnicy doświadczeni okrucieństwami ze strony swojego męża - oprawcy? Czy Waszym zdaniem nie mają prawa do Komuni Świętej a w rzeczy samej nie maja prawa do Pana Jezusa Chrystusa w Eucharystii?

Czy uważacie, że ww. osoby poszkodowane i doświadczone złym człowiekiem w małżeństwie - nie mają prawa do poznania ponownie partnera na drodze powołania do rodziny? Ten drugi partner często gęsto jest bardzo religijny, mają w sobie oparcie i Miłość, rodzi się potomstwo, gdzie matka, czy ojciec siedzą w ławce podczas Eucharystii w dniu Komuni Świętej swojego dziecka a mały Chrześcijanin dziwuje się co się dzieje, że on może przyjąć Pana Jezusa do swojego serca a jego ukochana mama i tata nie. Czy uważacie tych rodziców za grzeszników?

Czy ten młody człowiek przyjmujący pierwszą Komunie Świętą niebawem nie odstąpi od niej skoro widzi, że rodzice nie korzystają z Chleba Eucharystycznego? Eucharystia jest dla wszystkich ludzi chcących ją przyjąć byle by dusza miała Wiarę w sobie tylko wówczas spożytkuje ten Chleb, który zaowocuje i przerodzi się w Miłość. Eucharystia ma być nagrodą za Miłość, za Wiarę. Dzieje się tak, że grono ludzi kierujący się Miłością Bożą, Wiarą i innymi Boskimi cnotami nie mogą przyjąć Eucharystii, a mowa o tych, których wymieniłem powyżej. Pan Jezus przecież powiedział: „Kto spożywa ten boski chleb, będzie żył na wieki.” i dalej powiedział "... czyńcie to na Moją pamiątkę" i powiedział to do wierzących, kierujących się Miłością i nauką Ojca Boga. Nie powiedział tego do sprawiedliwych ale bardziej do grzeszników bo poto się narodził by nas wszystkich nauczyć i zbawić. Czy tylko żyjący w przykładnych, szczęśliwych związkach małżeńskich dostąpić mogą zbawienia i Eucharystia tu na ziemii jest zarezerwowana tylko dla nich? Proszę się zastanowić co powiedział Pan Jezus Samarytance przy biblijnej studni -" ... twoja wiara cię uzdrowiła, idź i więcej nie grzesz". Teraz to co pisze dotyczy tzw. złych rozwodników, a więc i oni mogą liczyć na Miłosierdzie. Nasz temat jednak dotyczy tych "dobrych rozwodników" - im EUCHARYSTIA przynależna jest przede wszystkim ! Jednak odbiera się im prawo do Eucharystii i w zamian za to mowa o komunii duchowej, o białych związkach, o permanentnym, stałym grzechu zakrawającym na ekskomunikę. Biskupi kochani - Papież Franciszek kierowany Duchem Świętym wyraźnie wskazuje drogę w tym temacie, podpowiada, przekazuje wytyczne. Oświecajcie lud Boży, chyba, że uważacie jako nasi pasterze, że my wasze owieczki, sami mamy się oświecać. Tak, możemy to robić kierowani Duchem Świętym oraz nauka Papieża Franciszka ale to potrwa a "dobrzy rozwodnicy" czekają i dalej cierpią.

Teorie o białych związkach nie dotyczą osób poszkodowanych w wyniku nierządu - dajmy tym osobom w końcu spokój i odetchnienie z prawem EUCHARYSTII.

Ciało i Krew chrystusa to jest pokarm grzesznika, który przywraca grzesznikowi utracone Boże Zycie. EZ 37.

Ciało i Krew chrystusa to jest pokarm grzesznika, który przywraca grzesznikowi utracone Boże Zycie. EZ 37.

to jest szatańska pomysł aby pozbawiać grzesznika tego pokarmu, który może go przywrócić do Życia. To Bóg ożywia. Podnosił trupów z grobu. Może podnieść każdego.

My, Kościół ukierunkowani przez duchowieństwo nazywamy "dobrych rozwodników" grzesznikami, skąd to się wzięło nie mam pojęcia lecz czuć swąd złego ducha w tej materii. Przypominam, że dobry rozwodnik to osoba zdradzona w wyniku nierządu, który może mieć różne oblicza (zdrada w wyniku cudzołóstwa, znęcanie, inne okrucieństwa i dewiacje) . Za każdym razem, gdy te wszystkie formy nierządu zabiły Miłość w związku sakramentalnym i doszło do rozstania się złego i dobrego rozwodnika, tam złemu można zarzucić winę a tymczasem zarzuca się ją jednemu i drugiemu - od tak poprostu. Taka osoba poszkodowana odchodząc od takiego złego człowieka jest doświadczona cierpieniem przez życie i to nie koniec - dalej doświadczana jest przez Kościół. Ten dobry rozwodnik Bogu ducha winny żyje na banicji Kościoła, jest wytykany palcami. Nazywamy tych chrześcijan grzesznikami i zadajemy im kolejne cierpienia. Ci ludzie uczestniczą w swoistej drodze krzyżowej a my im dokładamy gwoździ. Kolejnym gwoździem jest zakaz Eucharystii dla tych osób. Tym czasem im bardziej należna jest Eucharystia, gdyż uczestniczą w trojaki sposób w cierpieniu. Pierwszym cierpieniem i gwoździem jest zdrada w wyniku nierządu, drugim banicja i wytykanie życia w permanentnym grzechu, gdy zwiążą się z innym partnerem na drodze powołania do rodziny i ostatni trzeci gwoźdź, to zakaz Eucharystii. Między tymi gwoździami jest cios w serce - Sąd Biskupi nie unieważnia małżeństwa, bo manipulant, dewiant i zapewnia, że kocha swoją zdradzoną ofiarę i chcę się poprawić a w rzeczy samej perfidnie kłamie i czerpie z tego niesamowita dodatkowa satysfakcje - od iście szatańskie posuniecie). Reasumując, Kościołowi potrzebna jest spowiedź generalna z prośbą o przebaczenie. Kochani bracia i siostry poszkodowani i doświadczani przez życie złym podejściem i brakiem zrozumienia Waszego cierpienia - przebaczcie nam ! Duchu Święty daj Kościołowi dary duchowe potrzebne do zrozumienia i pojęcia Miłości od początku do końca. Amen.

@ann . Jeżeli po jego zdradzie nadal z nim jesteś a on cię odrzuca od 8 lat, czujesz to każdego dnia, to musisz sama wiedzieć, czy chcesz z nim być, czy nie. Takie odrzucenie, traktowanie jak powietrze, to również forma nierządu. To brak Miłości. Wspomniałaś, że mimo tego jesteś szczęśliwa. Każdy przypadek jest inny tylko się dziwię - jak można żyć w związku i być szczęśliwy bez Miłości.

Po takim czasie będąc odrzuconym i zdradzonym każdy by szukał innego partnera. Jednak jeśli w twoim pierwszym związku jest Miłość nie masz prawa do zdrady. Żyjecie wówczas obaj w ciężkim grzechu. Miłość jest kluczem. Jej brak upoważnia do rozstania po takich przejściach jak opisujesz. Jeśli nadal tli się Miłość w waszym związku to ja ratuj jak jest jakaś nadzieja o nie lataj za innymi.

Komunia jest dla tych najgorszych szansą na wyrwanie się z grzechu, a nie nagroda za święte życie dla tych najlepszych. Poczytaj przypowiesć o uczcie wg. Łukasza.

Przypowieść o uczcie wg. Łukasza i tyle w temacie. Rozwodników dzielimy na złych i dobrych i tyle w temacie. Dzielimy na tych, którzy zabili Miłość i tych, u których Miłość obróciła się w obrzydzenie, w strach, w zniewolenie. W takim stanie para nie żyje w Miłości a tam, gdzie nie ma Miłości - nie ma Boga i tyle w temacie. Nowy związek dla dobrego rozwodnika, który tej Miłości nie zabił, który Boga nie zbezcześcił, nie podeptał jest jak najbardziej na miejscu. Jesteśmy powołani do Miłości i do Rodziny i tyle w temacie. Dobry rozwodnik nie żyje w grzechu śmiertelnym - jest mu wmawiane, że jest grzesznikiem. Bóg prosił i prosi nadal - nie osądzajcie ... .

Opis Eucharystii wg. Mt 26,28 warto jeszcze przytoczyć by udowodnić, że Eucharystia gładzi grzechy. Grzesznik, który nie popełnił grzechu śmiertelnego ( a jest nim tzw. dobry rozwodnik), może, a nawet powinien przystąpić do komunii świętej nawet bez uprzedniej pokuty sakramentalnej by nie trafić np. na księdza z niewłaściwą duchowością w tej materii. Co więcej, akt pokuty we Mszy Świętej oraz pełne w niej uczestnictwo, odnawiają człowieka w nie mniejszym stopniu niż to się dzieje podczas spowiedzi. Bóg wie jak bardzo chcecie korzystać z Eucharystii, że pragniecie przystąpić do stołu Pańskiego a odmawia Wam się tego. Wiemy, że to nie Wasza wina, że jesteście rozwiedzeni, wiemy ile przecierpieliście i cierpicie dalej na łonie Kościoła Katolickiego. Wiemy, że na drodze powołania do Rodziny został Wam dany nowy partner i potomstwo.

Reasumując. "Zły rozwodnik" dopuszcza się grzechu bo zabił Miłość i podeptał tym samym Boga. Czy "dobry rozwodnik" ma żyć w samotności

Ma żyć w samotności skoro jest powołany do Rodziny?