Po pierwsze, jeśli zostało stwierdzone, że poprzedniego związku nie było, to nie "pół biedy", tylko ocalone dobro. Jeśli nie jest tak, że trwa przyczyna, dla której poprzedni związek uznany został za nieważny, osoby żyjące w relacji niesakramentalnej mogą zawrzeć małżeństwo i prowadzić życie sakramentalne.

Po drugie: Kościół nie pochwala grzechu i go nie ignoruje. Kościół jest od tego, żeby prowadzić ludzi do zbawienia, zatem do nawrócenia od wszystkich grzechów. Ma do tego środki, sakramentalne i nie.

Nawrócenie jest procesem. Czasem się do niego dorasta dłużej, czasem krócej. Życie na ziemi mamy po to, by dzięki współpracy z ofiarowaną nam łaską dorosnąć do miłości Boga i ludzi. To proces nawrócenia, nieustannego nawracania. Jeśli życia nie starczy, mamy jeszcze czyściec. Towarzyszenie ludziom i rozeznawanie jest po to, by lepiej odpowiadali na Bożą wolę w swoim życiu, wykonując kolejny krok ku nawróceniu. Dokładnie po to jest przecież nauka udzielana przez spowiednika. Osoba, która żyje w związku niesakramentalnym jest go pozbawiona i tym bardziej potrzebuje wsparcia na swojej drodze ku Bogu. Zwłaszcza, że często staje przed niełatwymi decyzjami a nie korzysta przecież z wsparcia sakramentów.

Biskupi napisali "Wśród wcześniejszych dokumentów programowych należy wymienić Humanae vitae Pawła VI, Familiaris consortio, Reconcilliatio et poenitentia, Veritatis splendor Jana Pawła II oraz Deus caritas est i Sacramentum caritatis Benedykta XVI. Nie ulega więc wątpliwości, że papież Franciszek w adhortacji Amoris laetitia w żaden sposób nie podważa nauczania swych Poprzedników." Nie wiem, czy znajdzie Pan w wymienionych wyżej dokumentach słowo "cudzołóstwo", niemniej z pewnością odpowiedzą one na Pana wątpliwość.

Szersza odpowiedź wymagałaby kolejnego komentarza.

No, tu nie ma niewiadomych. Są pytania do rachunku sumienia z miłości - do człowieka, którego kiedyś wybrałem /wybrałam, do własnych dzieci. W sytuacji, w której zło się stało i cofnąć się nie da. Można tylko starać się je naprawić zwiększoną miłością.

Nie wydaje mi się, żeby wymogi, jakie Ewangelia stawia nawracającemu się, zachęcały do rozpadu. Zapewniam, że prościej dbać o rodzinę żyjąc z nią razem, niż osobno. Prościej wychowywać dzieci mając je na codzień, zamiast kilka razy w tygodniu.

Rozpad związku dwojga ludzi, w którym urodziły się dzieci, nigdy nie jest dla tych dzieci OK. Nie ma znaczenia, czy był to konkubinat, związek cywilny czy małżeństwo sakramentalne. Niemniej: jeśli istnienie dzieci miałoby stanowić przymus do zawarcia sakramentu małżeństwa, to byłby on nieważnie zawarty. Tam, gdzie nie ma sakramentalnego małżeństwa, a strony nie chcą go zawrzeć, dzieci będą cierpiały. Ale to nie oznacza, że każdy konkubinat uważamy za małżeństwo, prawda?

Myślę, że pozostawienie nowej rodziny może być (w danym momencie?) moralnie niemożliwe. Z różnych powodów. Pojednanie jest możliwe zawsze, o ile obie strony tego chcą.

Myślę też, że miłość do współmałżonka powinna w takiej sytuacji przede wszystkim skutkować troską jego (i swoje) zbawienie. Nie o jego powrót. To oczywiście się nie wyklucza, ale nie jest równoznaczne.

Wie Pan co... Jeśli w związku, który się rozpada, są dzieci, będą cierpieć. Ale dla nich nie ma znaczenia fakt uznania za nieważny sakramentu małżeństwa. Ma dla ich rodziców, którzy mogą wejść w związek małżeński sakramentalny i korzystać z sakramentów na swojej drodze do zbawienia. To nie jest pół biedy, człowiek który był umarły a żyje to wielka radość.

Kościół nie pochwala grzechu. Jeśli zerknie Pan do wytycznych, to znajdzie Pan w nich następujące zdanie: "Trzeba bowiem rozeznać, czy osoby żyjące w nieuregulowanych związkach [...] świadome są nieprawidłowości swego związku i życia w grzechu." Grzech nie jest realizacją woli Boga. Nikt nie twierdzi, że "Bogu podoba się życie w cudzołóstwie". Niemniej: (1) Nawrócenie jest procesem codziennego nawracania się, aż do śmierci. Nikt z nas od jutra jedną decyzją nie stanie się świętym. Tak jak nam, tak i niesakramentalnym okazuje cierpliwość. Porzucenie grzechu czasem wymaga czasu. (2) Grzech popełniony w przeszłości ma swoje konsekwencje. Wpłynął na życie wielu ludzi. Jak sam Pan zwraca uwagę, także dzieci. Czasem bezwzględnie dobry wybór zwyczajnie nie istnieje, a opuszczenie nowej rodziny jest moralnie niemożliwe. Pytanie co jest możliwe w tej chwili i co może być perspektywą trzeba zadawać indywidualnie. Nie ma dwóch takich samych ludzi ani dwóch takich samych losów.

Po pierwsze, to jest cytat z Wytycznych. Zatem biskupi jasno nazywają sytuację, o której mówimy, grzeszną. Co więcej, mówią, że trzeba się upewnić, że człowiek dobrze to rozumie. To znaczy: nie tylko posiada intelektualną świadomość normy w postaci "Kościół tak mówi, ale ja przecież żyję dobrze, więc o co chodzi", ale jego sumienie mówi mu o grzeszności sytuacji i wzywa do poprawy. To dopiero jest punkt wyjścia do jakiegokolwiek nawrócenia.

Rozeznawanie jest tutaj procesem, w którym towarzyszy się człowiekowi w drodze do nawrócenia. Samo gadanie nie zmieni dokładnie nic. Trzeba znacznie więcej. A papież i biskupi apelują o to WIĘCEJ.

Po pierwsze, Kościół istnieje po to, by ludzi prowadzić do zbawienia. I tak jak nie może mu być obojętny ktoś, kto Chrystusa nie zna na drugim końcu świata, tak nie może mu być obojętny ktoś, kto Jego nauczanie odrzucił. Ale faktycznie, jeśli je zna, odrzucił i koniec, to rozeznawanie nie jest metodą, bo on po prostu nie będzie chciał rozmawiać. A tu nie chodzi o wpychanie się ludziom z butami w duszę.

Tu chodzi o ludzi, którzy w jakiś sposób szukają Boga i którzy sami o rozmowę proszą. Nawet jeśli części nauczania Kościoła nie rozumieją i/lub nie przyjmują za własne. Odmówienie im pomocy to jak porzucenie chorych, bo nie ozdrowieli samoczynnie. Trzeba z nimi wyruszyć w drogę, która potrwa. Pomóc im zbliżyć się do Boga, poznać Go lepiej, lepiej też zrozumieć nauczanie Kościoła. Hasło: "to grzech" słyszeli już zapewne milion razy. Uzasadnienie "bo Bóg tak powiedział" również. Najwyraźniej jednak trzeba im czegoś więcej. I mają prawo oczekiwać (żeby nie powiedzieć: żądać) tego od Kościoła.

Kościół o nikim nie może powiedzieć, że czyjaś droga w przepaść to NIE JEGO SPRAWA. To zawsze jest sprawa CHRYSTUSA, zatem i Kościoła. Chyba, że wyrzeknie się samego siebie.