Pojęcia "człowiek duchowny" (pneumatycy) i "człowiek ziemski" (hylicy) pojawiają się w pismach gnostyckich z I-III wieku. Człowiek duchowny ma zajmować się sprawami boskimi, poznaniem wiedzy, mają umartwiać ciało, które jest więzieniem dla duszy, zaś hylicy mają utrzymywać osoby duchowe, pracować na nich i ich karmić. Podejście gnostyckie, a nie chrześcijańskie było inspiracją dla powstania ruchów monastycznych.

Sformułowanie "duchowny" w języku polskim wywodzi się wprost od gnostyckiego terminu "pneumatikos". To, że rozdział na świeckich i duchowieństwo pochodzi od gnozy jest faktem, negacja niewiele tu pomoże.

Zdaniem Spoko kapłan powinien być jak anioł. Nigdy nie był i prawdopodobnie nigdy nie będzie. Nawet św. Paweł pobił się z Barnabą i sobie naubliżali, kiedy doszło do sporu kogo ewangelizować. A tacy święci, panie. Tak więc nie wymagajmy od kapłanów rzeczy niemożliwych, ale żeby mieli wysoką miarę życia w/g Ewangelii.

"Teatr", czyli działanie według określonego scenariusza. Mechaniczne odgrywanie roli i wykonywanie gestów. Stawianie na formę.

Do IV wieku w Kościele obowiązywała greka tak w Kościele wschodnim jak i zachodnim. Teksty pierwszych soborów powszechnych były po grecku. Łacina zaczyna się od św. Hieronima i św. Augustyna, bo nieukom rzymskim nie chciało się uczyć greki. Kościół łaciński jak go kj nazywa powstał dopiero w V wieku, kiedy łacina się w Kościele rozpowszechniła (w Kościele zachodnim). Tak więc korzenie naszej wiary są aramejsko-grecko-hebrajskie a nie łacińskie. Jeśli więc chcemy wracać do korzeni to pytam dlaczego nie greka?

Najszybszy wzrost ruchów sekularyzacyjnych to początek XX wieku. Do Soboru szło to lawinowo, po Soborze przystopowało, mimo wzrostu popularności prądów myślowych przeciwnych Kościołowi. Popatrz na roczniki statystyczne badające ilość wyznawców w krajach zachodu, porównując czasy przed i po Soborze.

Nie patrz na przykład Polski, bo my jesteśmy wyjątkiem na tle reszty świata, u nas procesy sekularyzacyjne zaczynają się dopiero teraz, bo wcześniej były hamowane przez rolę Kościoła w walce z komunizmem i osobę Jana Pawła II.

W tym przypadku jak najszerzej, jako zeświecczenie, nie uznawanie roli religii w życiu. W swojej wypowiedzi wyżej odnoszę ją do człowieka, nie do działań państwowych (np. Polska w XX w. nie podlegała "sekularyzacji" w przytoczonym rozumieniu, mimo, że na poziomie instytucjonalnym PRL walczył z Kościołem, to ludzie masowo nie odchodzili od wiary).

Przykład Francji pokazuje dokładnie coś innego, tam sekularyzacja zaczęła się wraz z Rewolucją, a w XX wieku największy rozkwit przeżywała przed Soborem, "antyreligijne" ustawy państwowe to rok 1905. Dzięki Soborowi bardzo powoli udaje się ten trend odwracać, obecność nowej ewangelizacji we Francji powoduje wzrost świadomego przyjmowania wiary katolickiej. Bez obecności myśli soborowej byłoby to we Francji niemożliwe, gdyż przed VS2 nie było myśli społecznej, która mogłaby trafić do francuskiej klasy robotniczej.
Co do Belgii, to tam Sobór był jedynie podmuchem, który zburzył fikcję. Belgia "katolicka" była tylko z nazwy, odłączając się od Niderlandów Belgowie podkreślali swój katolicyzm nie jako rzeczywistą wiarę, ale element narodowotwórczy. Szybko okazało się, że w Belgii katolicyzm jest jedynie fasadowy. Sobór był o tyle punktem przełomowym, że jego błędne zrozumienie przez Belgów spowodowało, że w końcu postawili kropkę nad "i". Sam sobór niczego nie wywołał, ani nie zmienił, bo sekularyzacja Belgii stała się faktem na długo przed SV2.
Co do Irlandii, tutaj jest jeszcze ciekawiej, bo sekularyzacja była wynikiem braku realizacji zaleceń soborowych, tamtejsi biskupi żyli dalej w myśli trydenckiej, w oderwaniu od ludzi, myśląc, że załatwią wszystko zakazami i nakazami wpisanymi w prawo państwowe. Faktyczne odchodzenie od wiary zaczęło się grubo po Soborze i nie miało z nim żadnego związku, było wynikiem skandali pedofilskich.

Co ważne, Belgia i Irlandia wykorzystywały katolicyzm instrumentalnie, jako element narodowotwórczy. Podobną sytuacje mamy w Polsce i tu też sekularyzacja prędzej, czy później stanie się faktem, bo brak u nas głębszej refleksji religijnej.

Myślenie, że powrót do tradycji cudownie ozdrowi sytuację jest myśleniem niezwykle naiwnym, ale typowym. W sytuacji zagrożenia instynktownie zaczyna się tęsknić i idealizować to, co było kiedyś, ze względu na osobiste skojarzenia. Takie "kiedyś to było lepiej".

Kiełbasa z grilla rzeczywiście jest kuriozalna, bo jeśli z tak błahej rzeczy robi się problem, to znaczy, że weszliśmy na wysokie poziomy absurdu. Sam fakt, że kiełbasę postrzega się w kategoriach grzechu już powinien powodować zapalenie czerwonej lampki.

Parę wpisów wyżej pisałem o podejściu do grzechu. Pojęcie grzeszności nie może być zamknięte w ramach legalizmu, musi być w równowadze z personalizmem. Grzech jest rzeczą dotyczącą ludzkiego sumienia. Jeśli czasy zmieniają się na tyle, że pewna rzecz przestaje być w powszechnym rozumieniu grzechem, to doktryna musi iść za ludźmi. Zauważ, kiedyś śmiertelnym grzechem było sprzeciwianie się władzy. Dziś doktryna mówi, że chrześcijanin powinien wręcz krytycznie podchodzić do władzy zewnętrznej.
Tu jest właśnie problem, że często Kościół nie nadąża za światem. Właśnie próbą nadążenia był SV2.

Wszystko zależy od tego co uznajesz za katolicyzm. Jeśli wyznacznikiem "katolicyzmu" ma być trydencka obrzędowość i legalizm, to faktycznie nie ma już takiego "katolicyzmu" i bardzo dobrze. Reforma trydencka okopała katolicyzm w opozycji do świata i zamknęła go w sztywne ramy prawa kanonicznego. Doprowadziło to to takich absurdów, że jak Karol Wojtyła w połowie XX wieku powiedział, że w małżeństwie chodzi o miłość między małżonkami, to powstało srogie oburzenie w gronie biskupów i zarzucanie przyszłemu papieżowi jakiegoś neopogaństwa. Biskupi pojmowali małżeństwo wyłącznie jako zgodę na wzajemne używanie ciała w celu zrodzenia potomstwa, takie rzeczy jak jakaś miłość nie dały się opisać prawem, więc nie istniały.

Co do stwierdzenia, że ryt trydencki w liturgii stawiał w centrum Boga, a watykański stawia człowieka, to absolutnie się z tym nie zgodzę. Ryt trydencki stawiał w centrum kapłana. Wynikało to z tradycyjnej sakramentologii podpartej tezami Trydentu. W rycie trydenckim lud mógłby nie istnieć. Ogólnie myśl trydencka sprowadzała Kościół do samych tylko kapłanów, przepisy prawne były pisane dla kapłanów przez kapłanów, a rolą ludu było biernie słuchać i być wyklętym, jeśli myśli się inaczej.
Taki model nie przetrwał próby czasu.

Istnieje w mowie potocznej. Wybacz, jako teolog mogę sobie pozwolić na takie "branżowe" stwierdzenia, nie muszę chodzić z kijem w tyle i mówić okrągłą formułkę "nadzwyczajna forma rytu rzymskiego". Tak samo używam stwierdzenia "rozwód kościelny" na "kanoniczne stwierdzenie nieważności sakramentu małżeństwa". Wszyscy kanoniści tak mówią między sobą.

Tak jak pisałem wcześniej, istnieje różnica między językiem potocznym, a terminami fachowymi.

Na kanonistę, który w zwykłej rozmowie, poza pisaniem urzędowych dokumentów mówi formułką z definicji patrzy się trochę jak na mechanika, który będzie poprawiać kierowcę, że do auta nie leje się żadnej "ropy", tylko "paliwo przeznaczone do silników wysokoprężnych z zapłonem samoczynnym".

Ależ to są dwie zupełnie różne rzeczy - to co uchwalono i to, że ludzie się tym nie przejmują. Nie można przecież uchwałą sprawić by się przejęli. Ostatecznie to człowiek decyduje o tym czy chce, czy też nie chce iść za Jezusem. Kościół nie ma ani możliwości, ani przede wszystkim prawa niczego mu nakazywać. SVII stwarza możliwości dla tych którzy chcą, nie może jednak sprawić by ktoś chciał. Bolesna prawda jest taka, że większość ludzi nie lubi myśleć i idzie za tłumem. Gdy sto lat temu tłum szedł w niedzielę do Kościoła to statystyczny Kowalski szedł z nim, gdy teraz tłum w niedzielę idzie do galerii handlowej, to statystyczny Kowalski również idzie za nim. Przesłanie SVII co do świadomości tego dokąd się idzie jest słuszne, ale faktycznie zbyt mało propagowane.

Czyli ogólnie zgadzamy się co do tego, że problem nie tkwi w tym co ustalono na SVII, a w tym, że nie zostało to w znacznej części wprowadzone w życie.

Natomiast co do "I oczywistym jest że większość i to zdecydowana większość ludzi jednak myśli.", to nie, nie jest to oczywiste. Chyba, że chodzi o myślenie co zrobić na obiad i dokąd jechać na wakacje. Jeżeli jesteś kierowcą to spójrz jak wygląda przestrzeganie przepisów drogowych, ustalonych by zapewnić bezpieczeństwo, jeżeli będziesz w aptece spójrz na ilość leków homeopatycznych na półkach, sprzedających się jak złoto pomimo faktu, że to tylko skrobia, jeżeli czytujesz gazety zwróć uwagę na ilość ogłoszeń wszelkiej maści wróżek i uzdrowicieli. Co do powszechności myślenia to: nie, nie i jeszcze raz nie. Gdyby głupota była lżejsza od powietrza, głupcy przesłoniliby słońce.

Nie odróżnianie "oferty" Kościoła od oferty galerii handlowej to zaś najbardziej spektakularny przykład nie - myślenia nad sensem istnienia.