Cztery zdania. Dwie insynuacje, jedno rozmywanie prawdy.

Pierwsza insynuacja zamiera się w zdaniu "Niech pan przestanie panikować". Nie wie Pan, bo wiedzieć nie może, w jakim stanie ducha pisałem ten tekst. Ale rozumiem, użycie słowa "panika" miało zasugerować, że wpadłem w popłoch, ze sobie nie radzę, że przesadzam. Nie musi mi Pan wierzyć, ale jestem w tanie ducha dalekim od paniki. Jestem raczej poirytowany faktem, że są katolicy, którzy na ustach mając głoszenie Ewangelii tak naprawdę mają ją i jej zasady głęboko w nosie.

Druga insynuacja zawiera się w zdaniu drugim i czwartym. Mój idol, kult jednostki - mowa oczywiście o arcybiskupie Rysiu. Moja wypowiedź nie ma nic wspólnego z moją sympatią czy tez jej brakiem w stosunku do abp. Rysia. Nie o osobę w komentarzu chodziło, ale o deprecjonowanie wartości uczciwej debaty z niewierzącymi w Chrystusa. Napisałbym co napisałem bez względu na to, kto stanąłby w Lublinie na "katolickiej ambonie". I widzi to każdy, kto uczciwie podchodzi do mojego tekstu. Piszę o zasadzie, nie o walorach osobistych abp. Rysia.

Rozmywanie prawdy zaś to owo retoryczne pytanie "skąd pan wie że to po pana stronie jest racja?". Jeśli byłby Pan konsekwentny w swoim przekonaniu o tym, że nie wiadomo po której stronie jest racja, to nie zabierałby Pan w sprawie głosu, prawda? Bo może jednak mam rację. Ale Pan po prostu uważa inaczej. I nie będąc w stanie podjąć merytorycznej dyskusji wypisuje Pan takie rzeczy.

Jeśli chce Pan ze mną w przyszłości dyskutować, proszę o merytoryczne argumenty, nie insynuacje dotyczące mojego stanu ducha, moich idoli czy absurdalne twierdzenie, że nie mam prawa uważać, że mam rację. Proszę podważyć tezę, ze wiara jest łaską. Proszę podważyć tezę, że na świeżo wylanym betonie nic nie wyrośnie. Proszę pokazać ludzi, którzy nawracają się pod wpływem besztania ich i traktowania z góry. Proszę wykazać, że obrażanie arcybiskupa za to że rozmawia z rabinem jest wyrazem miłości bliźniego. No czekam...