Kto się boi, niech idzie

Dominik patrzy na świat z perspektywy podłogi, bo jeszcze nie nauczył się chodzić. Nie przeszkadza mu to w przemierzaniu świata na czworaka. Za nim ruszają inne dzieci. Niektóre na chwiejnych małych nóżkach, inne już od dawna biegające. Czasami, w biegu przez środek kaplicy, któreś z dzieci przyklęka. Podpatrzyły to u rodziców. Tak jak składanie rąk do modlitwy. I choć może się wydawać, że takie dwu-, trzylatki czy młodsze maluchy nic nie rozumieją, to jednak potrafią zaskoczyć trafnością spostrzeżeń.

To działa

Grzebiąca w talerzu z jedzeniem dwuletnia Madzia, która pozostaje głucha na zachęty rodziców, by zjadła trochę obiadu, stwierdza nagle: „Pan Jezus kocha wszystkich”, po czym wraca do mieszania łyżką zupy. Skąd Madzia wie takie rzeczy? Jakoś wcześniej wydawało się, że dziewczynka jest przede wszystkim zainteresowana lalkami i misiami i nie rozumie tego, co się właśnie wokół dokonuje. – Choć czasami rodzicom brakuje sił i cierpliwości w pilnowaniu swoich dzieci, by nie przeszkadzały dorosłym w modlitwie, słuchaniu konferencji czy innych pobożnych zajęciach, uczestnictwo rodzin z dziećmi w rekolekcjach przynosi wielkie owoce. Może nie widać ich od razu, tak na wyciągnięcie ręki, ale czas pokazuje, że wspólne przeżywanie oazy, nie tylko w rodzicach, ale i w tych najmłodszych dzieciach sprawia wielkie rzeczy – mówi ks. Sławek Jargiełło, prowadzący rekolekcje dla rodzin z Domowego Kościoła archidiecezji lubelskiej.

Dla większości wyjazd na piętnastodniowe rekolekcje to poświęcenie znacznej części urlopu. – Niektórym wydaje się dziwne, że dorośli ludzie, pracujący często ciężko zawodowo, decydują się na taki urlop, podczas którego trzeba wstawać przed siódmą rano, by zacząć dzień modlitwą, uczestniczyć w codziennej Mszy św., zajmować się lekturą Pisma Świętego i mieć zaledwie kilka godzin wolnego czasu w ciągu dnia. Tymczasem rodzin, które decydują się wyjechać na wakacyjne rekolekcje w Domowym Kościele wciąż przybywa. Tylko w naszej archidiecezji w oazach wakacyjnych uczestniczyło około 100 małżeństw – mówi ks. Piotr Drozd, moderator Ruchu Światło–Życie archidiecezji lubelskiej.

Otwarte morze

Jak Pan Bóg działa przez 15 dni oazy, widać zwykle dopiero na koniec, gdy przychodzi czas dawania świadectwa. Na co dzień wydaje się, że nic wielkiego się nie dzieje. Ten sam utarty rytm dnia, ci sami ludzie dookoła, ci sami księża mówiący konferencje i kazania, to samo Pismo Święte, które wydaje się przecież już tak dobrze znane, że nie powinno zaskakiwać. A jednak zaskakuje. – Jechałam na te rekolekcje bez jakichś wielkich oczekiwań czy intencji, jak to czasem bywało. Ot, miało być miło i przyjemnie, czas spędzony w dobrym towarzystwie. Tymczasem Pan Bóg pokazał mi tutaj, jak bardzo o mnie walczy i jakie rzeczy jest w stanie dla mnie zrobić.

Rekolekcje poświęcone były Księdze Wyjścia, która opowiada o wyjściu Izraelitów z Egiptu i wędrówce do Ziemi Obiecanej. W pewnym momencie Izraelici orientują się, że Egipcjanie gonią ich z całym swoim wojskiem, ruszają do ucieczki, ale przed nimi Morze Czerwone. Panika. Z jednej strony wojsko, z drugiej wielka woda. Sytuacja bez wyjścia po ludzku. Ale nie dla Pana Boga. Otwiera morze, przez które wszyscy przechodzą suchą nogą. To dało mi wielki pokój i pokazało, że nie ma w życiu sytuacji bez wyjścia, jeśli zaufa się Bogu – mówi Agnieszka.