Co wiara mówi o transplantacji?

W piątek 16 listopada do wydania Życia Warszawy dołączona będzie karta – oświadczenie woli – jej posiadacz będzie mógł umieścić na niej swoje dane i zgodę na oddanie organów po śmierci. Wiele osób przed podpisaniem takiej zgody zadaje sobie pytania natury etycznej i duchowej. – Wszelkie wątpliwości i strach są tutaj nieuzasadnione – mówi abp Tadeusz Gocłowski, metropolita gdański. – Nie potrafię znaleźć ani jednego powodu, dla którego miałbym wyrazić sprzeciw wobec pobrania moich narządów – dodaje. – Oddanie swojego organu osobie potrzebującej jest najwyższym aktem miłości. Dajemy bliźniemu część siebie i część naszego życia – przypomina za papieżem Janem Pawłem II ks. infułat doktor Edward Majcher, kapelan ludzi po przeszczepie. Dawstwo silnie wspiera Kościół Adwentystów Dnia Siódmego. Luteranie uważają, że oddawanie narządów to akt społeczny, i za katolikami powtarzają, że jest to najwyższy wyraz miłości wobec bliźniego. Wierni Kościoła Ewangelicko-Metodystycznego mówią, że darowanie narządów jest działaniem charytatywnym i aktem samoofiarowania. Podkreślają jednak, że musi się to odbywać w atmosferze szacunku dla zmarłego lub żyjącego ofiarodawcy. Oddawanie narządów i tkanek wspierają też prawosławni. W wielu religiach oddanie narządów jest indywidualną sprawą każdego człowieka. Zalicza się do nich m.in.: buddyzm, hinduizm i baptyzm. Islam uważa przeszczepy za podstawę ochrony życia ludzkiego. Dlatego koraniści twierdzą, że życie jest dobrem najwyższym, i zezwalają na pobranie narządów, co przyczynia się do szlachetnego końca. Jedynie świadkowie Jehowy są przeciwni transfuzji krwi i dawstwu organów za życia (np. nerek). Ale kwestia oddania narządów po śmierci jest indywidualnym wyborem każdego ze świadków.