Beatyfikacja s. Jeanne Émilie de Villeneuve

W 1836 r. założyła ona w tym mieście, położonym niedaleko Tuluzy, zgromadzenie Niepokalanego Poczęcia, zwane popularnie „błękitnymi siostrami z Castres” od koloru noszonego przez nie habitu. Tam też zmarła w 1854 r., zarażona podczas epidemii cholery. Miała 44 lata. Pochodziła z arystokratycznej rodziny, ale przezwyciężając opory ojca opuściła dostatnie życie w rodzinnym zamku. Żyjąc odtąd w trudnych warunkach razem z towarzyszkami, z którymi utworzyła zgromadzenie zakonne, poświęciła się pokornej służbie najuboższym.

Podczas Mszy koncelebrowanej 5 lipca przez ordynariusza diecezji Albi, abp Pierre-Marie Carré, aktu beatyfikacji dokonał prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych. Zapytany przez Radio Watykańskie o specyfikę świętości nowej błogosławionej, abp Angelo Amato nawiązał do wymagań, jakie stawiała ona sobie i swym siostrom. Oprócz składanych we wszystkich zakonach ślubów czystości, ubóstwa i posłuszeństwa nałożyła im ona jeszcze jedno zobowiązanie.

„Czwarty ślub, który wprowadziła, bardzo dobrze wyraża charyzmat zgromadzenia. Dotyczy on pracy dla zbawienia dusz i uświęcenia bliźnich – wyjaśnił abp Amato. - Konkretnie zgromadzenie troszczy się o ubogich, którym brak tego co konieczne do godnego życia, o dzieci i dorosłych bez formacji religijnej, o więźniów, o ludy niechrześcijańskie na terenach misyjnych. Dziełem szczególnie leżącym założycielce zgromadzenia na sercu było «schronisko» dla dziewcząt, które padły ofiarą niemoralności, stając się prostytutkami. Pragnęła dać im pomoc, by mogły wyjść z tego procederu i znaleźć na nowo miejsce w społeczeństwie. Opowiada się, że kiedy do «schroniska» przybywała kolejna podopieczna, przyszła błogosławiona na własne życzenie była od razu zawiadamiana dzwonkiem i przerywała wszelkie zajęcia, by osobiście przyjąć dziewczynę” – powiedział watykański arcybiskup, który z upoważnienia Papieża dokonał beatyfikacji.

Założone przez Jeanne Émilie de Villeneuve siostry Niepokalanego Poczęcia z Castres pracują – prócz Francji, Włoch i Hiszpanii – w krajach afrykańskich i latynoamerykańskich. Od 1998 r. są także na Filipinach. Pierwsze misjonarki z tego zgromadzenia dotarły do Afryki jeszcze za życia założycielki. I właśnie z misjami na Czarnym Lądzie wiąże się cud przypisywany jej wstawiennictwu, który posłużył za podstawę do beatyfikacji. Doznała go w 1995 r. w Sierra Leone młoda muzułmanka Binta Diaby. Została ona odrzucona przez rodzinę, kiedy zaszła w ciążę. Usiłowała popełnić samobójstwo, połykając sodę kaustyczną, która wypaliła jej wnętrzności. Była już umierająca, gdy dowiedziały się o tym zakonnice i rozpoczęły nowennę do sługi Bożej Jeanne Émilie. Niedoszła samobójczyni niespodziewanie wyzdrowiała.