Droga

Moi przyjaciele są już prawie w Santiago de Composteli. Ponad 800 km wiodącej przez Pireneje Drogi Francuskiej pokonują na rowerach. W skąpych sms-ach donoszą o trudach wędrówki i prawdziwym tłumie pielgrzymów podążających do grobu św. Jakuba nazywanego Tytanem Wiary.

Obecnie przeżywamy Święty Rok Jakubowy ogłaszany w latach, w których obchodzone 25 lipca święto apostoła Jakuba przypada w niedzielę. Pierwszy ogłosił w 1120 r. Kalikst II. Następny będzie dopiero w 2021 roku.

Po latach zapomnienia Camino de Santiago, czyli Droga św. Jakuba stała się znów modna. Swój renesans zawdzięcza m.in. Janowi Pawłowi II. Kiedy w zeszłym roku sama pokonywałam jej galicyjski etap spotkałam ludzi z całego świata kierowanych w swej wędrówce najróżniejszymi motywacjami. Jedni szli turystycznie zwiedzając piękne tereny, inni sprawdzali swoje siły, jeszcze inni otwarcie mówili, że Czegoś szukają. Praktycznie ilu ludzi, tyle motywacji i ta sama Droga. I nie ma motywacji lepszych czy gorszych. Jedno jest pewne jest to pielgrzymka zupełnie inna od tych znanych nam choćby do Częstochowy. Jesteś sam, sam wybierasz drogę, czy jak mówią pielgrzymi to Droga kształtuje ciebie.

Trudno ukryć wzruszenie i emocje, kiedy osiąga się cel, wchodzi do katedry i klęka przy grobie Apostoła, który jako pierwszy przelał krew za Chrystusa. Dopiero po powrocie do domu człowiek zdaje sobie sprawę z prawdziwości słów słyszanych często od pielgrzymów z całego świata: wraz z dojściem do Santiago Droga się nie kończy, ona dopiero teraz naprawdę się zaczyna…