Święta od ciemności

Ołówek w ręku Boga

Według o. Kolodiejchuka, Matka Teresa „była przekonana, że Bóg używa jej «nicości», by ukazać swą wielkość. Nigdy nie przypisywała sobie własnych osiągnięć i zawsze starała się kierować uwagę, jaką skupiała, ku Bogu i «Jego dziełu» wśród najuboższych”.

„Jestem tylko Jego narzędziem. Po co tyle o mnie, kiedy dzieło jest w całości Jego? Nie mam do niego żadnych praw. Dostałam je” – pisała do abp. Périera w 1957 r. Bolało ją, gdy ludzie nazywali ją założycielką. „Wszystko było Jego, ja miałam tylko poddać się Jego planowi, Jego woli. Dziś Jego dzieło rośnie, ponieważ to On, a nie ja, działa przeze mnie” – tłumaczyła w 1960 r. A przemawiając w 1979 r. w Rzymie wyznała: „Bardzo często czuję się jak mały ołówek w rękach Boga. On to pisze, On to myśli, On tym porusza, ja mam tylko być ołówkiem”.

„Jednakże Boża Opatrzność nie zamierzała pozostawić jej niezauważoną” – komentuje o. Kolodiejchuk. Zgromadzenie rozwijało się w sposób niezwykle dynamiczny. Szybko rozszerzyło się na całe Indie, a w 1965 r. powstał pierwszy dom zagranicą – w Wenezueli. W 1982 r. podczas oblężenia Bejrutu Matka Teresa uratowała 37 dzieci ze szpitala znajdującego się na linii frontu. Niosła pomoc głodującym w Etiopii, ofiarom wybuchu w Czarnobylu i trzęsienia ziemi w Armenii. Od 1957 r. podjęła się opieki nad trędowatymi, a od 1985 r. także nad chorymi na AIDS.

W 1963 r. założyła Zgromadzenie Braci Misjonarzy Miłości. W latach 70. powstały gałęzie kontemplacyjne Misjonarek i Misjonarzy Miłości. Dla licznych współpracowników na całym świecie stworzyła z ks. Sebastianem Vazhakalą ruch Świeckich Misjonarzy Miłości, a dla księży ruch Corpus Christi. W 1984 r. wraz z o. Josephem Langfordem powołała do życia Zgromadzenie Ojców Misjonarzy Miłości.

Zakładając i wizytując domy sióstr, Matka Teresa objechała cały świat. Wydała bestsellerową książkę „Prosta droga”. W 1986 r. gościła w Kalkucie papieża Jana Pawła II. Otrzymała wiele wyróżnień, w tym najbardziej prestiżowe – pokojową Nagrodę Nobla w 1979 r. Wszędzie traktowana była jak VIP. Jednak wzorując się na św. Teresie z Lisieux i jej „małej drodze” dziecięctwa Bożego, przekonywała: „Nie szukajcie rzeczy wielkich, tylko czyńcie małe rzeczy z wielką miłością. (...) Im mniejsza rzecz, tym większa musi być nasza miłość”. Wszystko, co robiła, traktowała jako okazję do okazania miłości Boga.

Każdy dzień zaczynała w ciszy od adoracji Jezusa w Eucharystii. Wypracowała własną „małą drogę”: „Owocem ciszy jest modlitwa. Owocem modlitwy jest wiara. Owocem wiary jest miłość. Owocem miłości jest służba. Owocem służby jest pokój”. Za największe zagrożenie dla pokoju uważała aborcję. „Jeśli możemy zaakceptować to, że matka zabija swoje dziecko, to jak możemy mówić innym ludziom, by nie zabijali drugiego człowieka?” – pytała retorycznie. Prosiła, by każde niechciane dziecko mogło się urodzić i być oddane jej siostrom.