Rektor KUL: Nie ulegajmy pokusie kłamstwa

Publikujmey cały tekst listu: Dary Zmartwychwstałego Chrystusa Drodzy Przyjaciele Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II Rozważając w tych świętych dniach Słowo Boże, odtwarzamy w naszej wyobraźni kolejne spotkania ze Zmartwychwstałym Panem: niewiast, które wczesnym rankiem zafrasowane przyszły do grobu, aby Go namaścić; uczniów, idących do Emaus i z pałającymi sercami słuchających słów Nieznajomego; apostołów, zamkniętych w Wieczerniku z obawy przed Żydami i pełnego wątpliwości Tomasza, który z pokorą wyznaje «Pan mój i Bóg mój», ale też słyszy «Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli». Na pewno wszyscy, którzy się z Nim spotkali, otaczali Go swoją miłością i pragnęli uczcić, ofiarować Mu dar swego serca. Jednak to On – Zmartwychwstały Chrystus – pierwszy ubogaca ich swymi darami: oświeca umysły, umacnia serca, napełnia odwagą i nadzieją. W sercach uczniów idących do Emaus załamała się wiara w Jego zbawcze posłannictwo. Nie pojmując sensu tragicznej śmierci Chrystusa, wątpili w Jego zmartwychwstanie. Z ust Nieznajomego usłyszeli jednak wyjaśnienia pism Proroków, odnoszące się do Mesjasza; usłyszeli, że bez ukrzyżowania nie byłoby chwalebnego zmartwychwstania. Słowa te przypomniały im, że przecież to wszystko: pojmanie, ubiczowanie, ukrzyżowanie i zmartwychwstanie zapowiadał Chrystus jeszcze przed swoją Męką, ale oni nie chcieli słuchać, do ich świadomości nie docierała wtedy zapowiedź zmartwychwstania. Wątpiącym uczniom potrzebne było Jego światło i moc, oświecenie umysłu, aby Go poznać. Przy łamaniu chleba poznali, że to jest Pan i uwierzyli w Jego zmartwychwstanie. Zmartwychwstały Chrystus oświeca również nasze umysły i uwierzytelnia wszystkie głoszone przez siebie prawdy i zasady. W ich świetle i dzięki Jego zmartwychwstaniu łatwiej pojąć i łatwiej przyjąć cierpienie, krzywdę, ofiarę, a nawet śmierć. Wspaniałym darem Zmartwychwstałego Chrystusa jest umocnienie naszych serc. Gdyby Chrystus nie zmartwychwstał, św. Piotr z pewnością pozostałby w ukryciu. Być może, czując się zawiedziony i skompromitowany, szukałby usprawiedliwienia dla swoich potrójnych oświadczeń, że nie zna tego człowieka. To z faktu zmartwychwstania Chrystusa płynie pewność i odwaga św. Piotra. Zarówno wtedy, gdy przemawia do mieszkańców Jerozolimy o przybitym do krzyża Jezusie, którego Bóg wskrzesił „zerwawszy więzy śmierci”, jak i wtedy, gdy uzdrawia chromego, mówiąc: „co mam to ci daję: w imię Jezusa Chrystusa Nazarejczyka, chodź!” Z faktu zmartwychwstania płynie nadzieja, że i nas, podobnie jak św. Piotra, Zmartwychwstały Chrystus obdarzy mocą przezwyciężania słabości, że pomoże wypełniać trudne wymagania moralne oraz natchnie otuchą i męstwem w trudnym poszukiwaniu i głoszeniu prawdy. Prawda o zmartwychwstaniu Chrystusa była i jest dla niektórych ludzi niewygodna. Słowa Ewangelii o korupcyjnym postępowaniu arcykapłanów nie straciły na swej aktualności. Strażnicy grobu nie tylko otrzymali zapewnienie, że nie poniosą kary za niewypełnienie swoich obowiązków, ale zostali nawet wynagrodzeni przez arcykapłanów za głoszenie oczywistego kłamstwa: „Jego uczniowie przyszli w nocy i wykradli Go, gdyśmy spali”. Strażnicy wzięli pieniądze i „uczynili, jak ich pouczono”. Sprzedali prawdę o zmartwychwstaniu Chrystusa. Prawda ich nie interesowała. Bardziej zyskowne było dla nich kłamstwo, dobrze opłacone brzęczącą monetą. Ilu tragedii w życiu osobistym i społecznym można by uniknąć, gdyby wyznawcy Chrystusa nie ulegali pokusie łatwego życia z kłamstwem. Dziś kłamstwo staje się powszechne. Prawie codziennie spotykamy się z zakłamaniem, manipulacją lub przemilczaniem prawdy nie tylko w środkach masowego przekazu. Kłamstwo zatruwa także życie małżeńskie, rodzinne i sąsiedzkie. Zamiast głosić słowa życia, postępujemy jak strażnicy grobu Chrystusa: sprzedajemy i prawdę, i swój honor. Zmartwychwstały Chrystus obdarował nas wspaniałymi darami. Czy potrafimy się nimi dzielić i doświadczać radości, walcząc ze słabościami, niosąc nadzieję ubogim i głosząc naszym bliźnim słowa prawdy? W atmosferze Świąt Zmartwychwstania Pańskiego przyjmijmy za własne słowa bł. Edmunda Bojanowskiego, wielkiego wychowawcy i społecznika, przywracającego radość życia ubogim dzieciom: „Ja nic nie znaczę. Bóg kieruje wszystkim. Czynię tylko to, czego Bóg żąda ode mnie”.