Czy chrzest może być prowokacją?

Jeżeli jednak przypadek byłego brytyjskiego premiera rozpatrywano głównie w kategoriach ciekawostki dla tabloidów, to chrzest Allama wywołał znacznie ostrzejsze komentarze. Niektórzy wieszczą nawet, że może się to stać casus belli dla wyznawców islamu. I nawet niespecjalnie się temu dziwią. Bo czyż demonstracyjne – jak mówią – przyjęcie chrztu z rąk samego Benedykta XVI nie jest pogwałceniem kruchej równowagi między religiami? Czy dziennikarz musiał uczestniczyć w „medialnym widowisku" (jak nazwał uroczystość jeden z włoskich publicystów)? I czy, na litość boską, musiał przy okazji obrażać islam? Dostało się także papieżowi, którego postępowanie – jak zgodnym unisono przypominają dziennikarze z krajów arabskich i europejskich – po raz kolejny zirytowało muzułmanów. W tej kakofonii zarzutów ginie jednak najważniejsze pytanie – o przyczynę zmiany wiary przez Magdiego Allama. Bo trzeba wierzyć, że jego decyzja o przejściu z islamu na katolicyzm nie była efekciarskim gestem nastawionym na zdobycie taniego rozgłosu. „Cud zmartwychwstania Chrystusa rozpromienił moją duszę" – tłumaczył w liście wicenaczelny „Corriere della Sera". Tylko czy w Europie Zachodniej, gdzie wiara jest uważana za przesąd albo defekt umysłu, ktoś jeszcze jest w stanie to zrozumieć? Trudno oprzeć się wrażeniu, że wielu Europejczyków patrzy na Kościół niemal wyłącznie jak na towarzystwo dobroczynne i wymaga od niego głównie łagodzenia napięć i zacierania różnic, również religijnych. A w tak pojmowanej religii na spór o Boga, prawdę i zbawienie w ogóle nie ma miejsca. Całe szczęście, że zdarzają się czasem tak niewygodne dla niektórych przypadki jak konwersja Magdiego Allama. Przypominają nam one, że nie wszystkie różnice da się zatrzeć. I że bywają ludzie, dla których wiara jest na tyle istotnym elementem życia, iż są gotowi się o nią spierać.