Dzieci z zamrażarki do adopcji

Klinika leczenia niepłodności Child Wish w holenderskim Leiderdorp proponuje bezdzietnym parom adopcję embrionów. Po raz kolejny powstał problem etyczny. Zgadzam się ze stwierdzeniem, że „te embriony w ogóle nie powinny istnieć”. Problem polega jednak na tym, że właśnie istnieją. Nie embriony. Dzieci.

Kościół sprzeciwia się zapłodnieniu in vitro. Od lat jednak te zabiegi są wykonywane. W stanie zamrożenia pozostają zapewne miliony dzieci. Obecnie są dwie możliwości: pozostawienie ich w stanie zamrożenia lub zniszczenie (bez dodatkowych korzyści lub w ramach badań naukowych). Ktoś zaproponował danie im szansy na urodzenie się.

Przeczytałam, że „pozwalając na adopcję, akceptuje się technologię uważaną za moralnie wątpliwą”. Istotnie, taka decyzja dla części osób oznaczałaby poparcie dla zapłodnienia in vitro. Tymczasem wydaje się, że nie można tak powiedzieć. Według nauki Kościoła problem etyczny w zapłodnieniu in vitro stanowi zapłodnienie, to znaczy dwa jego elementy: a) tworzenie wielu zarodków i wszczepianie jedynie niektórych, b) oddzielenie aktu poczęcia od aktu małżeńskiego. Nie jest - wydaje mi się - problemem implantacja już istniejącego zarodka kobiecie. Dodam - przez osobę, która nie uczestniczyła w poprzednich fazach i ich nie akceptuje, a której chodzi w tym momencie o dobro dziecka.

Nie da się ukryć, że zamrożone embriony stanowią problem etyczny, dla którego nie znaleźliśmy dobrego rozwiązania. A takie rozwiązanie jest potrzebne. Nie po to, by usprawiedliwiać zabieg zapłodnienia in vitro, który jest źródłem obecnego zła, ale po to, by te dzieci mogły żyć.

Oczywiście, zrodzi to kolejne pytania. O dobór dzieci do adopcji. O badania genetyczne przed wszczepieniem. O to, kto może zostać rodzicem adopcyjnym. Czy należy stawiać przed sobą kolejne dylematy i problemy etyczne, czy lepiej przeciąć problem na tym poziomie? Co jeszcze można zaproponować, by uratować te dzieci? Wydaje mi się jednak, że ten pomysł wymaga poważnego rozważenia przez Kościół.